I felt that I breathed an atmosphere of sorrow.
Edgar Allan Poe

Ήθος ανθρώπω δαίμων.
Ηράκλειτος

When a king is about to lose his power his orders burn more intensely than fire.
Tibetan Proverb

70 minute~7 Chakra Meditation with 21 Antique Tibetan Singing Bowls~Crow...

Learning too soon our limitations, we never learn our powers.
Mignon McLaughlin

Love is the silent saying and saying of a single name.
Mignon McLaughlin

Become the sky. Take an axe to the prison wall. Escape.

Rumi

Truthful words are not beautiful; beautiful words are not truthful. Good words are not persuasive; persuasive words are not good.

Lao Tzu

Be the chief but never the lord.

Lao Tzu

Ripple, il bene che ritorna

πέρασα - Κική Δημουλά

Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
Ἔλαβα κάρτες σύντομες:
ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα
καὶ κάτι χαιρετίσματα
ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.
Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.
Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,
σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.

Silence, Space And Stillness

Whenever we become aware of silence, space and stillness we connect with something deeper within us and all around us.  This silence, space and stillness is what many call God. It is not nothing, it is actually life energy before it forms into sounds, light, movement, thought, etc.  It is the unmanifested.  Everything else is the manifested (form).   If you look around there is mostly space between objects, and if you listen carefully there is mostly silence between and around sounds. Becoming aware of this, you then become aware of stillness.  This stillness is awareness itself.  From the book Stillness Speaks by Eckhart Tolle:

Stillness is your essential nature.  What is stillness? The inner space or awareness in which the words on this page are being perceived and become thoughts. Without that awareness, there would be no perception, no thoughts, no world.

You are that awareness, disguised as a person.

The equivalent of external noise is the inner noise of thinking.  The equivalent of external silence is inner stillness.

Whenever there is some silence around you – listen to it.  That means just notice it. Pay attention to it. Listening to silence awakens the dimension of stillness within yourself, because it is only through stillness that you can be aware of silence.

See that in the moment of noticing the silence around you, you are not thinking.  You are aware, but not thinking.

This state of awareness can also be brought about by paying attention to space.  If you look around most of our world is space.  The room you are sitting in, is mostly space.  If you look up at night, you are seeing vast amounts of space.   To put it into perspective, if you were traveling at the speed of light from the earth to the moon it would take about 1.3 seconds.  How long do you think it would take to visit our nearest neighbor, Andromeda Galaxy?  If you are traveling at the speed of light it would take you 2.4 million years.  That’s a long time.  That is a lot of space.   So there is much more “space” then objects out there. As without, so within. Our bodies are also made of mostly space.  In fact, 99.99% of us, is empty space.  Space between atoms.  Becoming aware of this space connects you to who you are – mostly space. It also connects you to everything around you, as everything around you including life forms and objects are mostly space.   When enlightened peopled have come to the realization that they are one with everything, they have become aware of this space and are in fact aware of all space – as there is no border. In this space there is no end, there is also no time.  Becoming aware of this space, silence and stillness is Zen, is enlightenment is Nowness, is God.  Mediation is a very useful tool or practice you can use to become aware of silence, space and stillness although you really only need to pay attention to the space around you, the silence around you the stillness within you – and you can do this Now.

από εδώ

how true!

A stupid man's report of what a clever man says can never be accurate, because he unconsciously translates what he hears into something he can understand.

Bertrand Russell

BBC: Oι ταξιδιώτες του βυθού: Η μαγεία των δελφινιών (Ελληνικοί υπότιτλοι)

Υπάρχει κάτι πέρα από τον πόνο

"Η δυστυχία υπάρχει" είπε ο Σεβέκ απλώνοντας τα χέρια του. "Είναι πραγματική. Μπορώ να την ονομάζω παρεξήγηση, αλλά δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι δεν υπάρχει ή ότι κάποτε θα πάψει να υπάρχει. Η δυστυχία είναι η ανθρώπινη συνθήκη. Όταν έρχεται το ξέρεις· αναγνωρίζεις την αλήθεια της. Φυσικά είναι σωστό να φροντίζουμε τους αρρώστους, να καταπολεμάμε την πείνα και την αδικία, όπως κάνει ο κοινωνικός οργανισμός. Αλλά καμιά κοινωνία δεν μπορεί να αλλάξει τη φύση της ύπαρξης. Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε την δυστυχία. Αυτόν ή εκείνον τον πόνο, ναι, αλλά όχι τον Πόνο. Μια κοινωνία μπορεί να καταργήσει μόνο την κοινωνική δυστυχία- την άχρηστη δυστυχία. Η υπόλοιπη εξακολουθεί να υπάρχει. Είναι η ρίζα, η πραγματικότητα. Όλοι από μας εδώ θα γνωρίσουμε τη λύπη· αν ζήσουμε πενήντα χρόνια, θα είναι πενήντα χρόνια λύπης. Και στο τέλος θα πεθάνουμε. Με αυτή την συνθήκη γεννιόμαστε. Φοβάμαι τη ζωή! Υπάρχουν φορές που...που με πιάνει τρόμος. Η ευτυχία φαίνεται φευγαλέα. Κι ωστόσο, αναρωτιέμαι αν όλα αυτά είναι μια παρεξήγηση...αυτό το κυνήγι της ευτυχίας...αυτός ο φόβος του πόνου...Αν αντί να τον φοβάμαι και να τον αποφεύγω...αν μπορούσα να τον διασχίσω...να τον ξεπεράσω...Υπάρχει κάτι πέρα από τον πόνο. Αυτό που υποφέρει είναι το εγώ, αλλά υπάρχει ένα σημείο όπου το εγώ σταματάει. Δεν ξέρω πως να το πω. Αλλά νομίζω ότι η πραγματικότητα, η αλήθεια που αναγνωρίζω στη δυστυχία κι όχι στην άνεση και στην ευτυχία- ότι η πραγματικότητα του πόνου δεν είναι ο πόνος. Αν μπορέσεις να την ξεπεράσεις. Αν μπορέσεις να την αντέξεις μέχρι το τέλος.
"Πραγματικότητα της ζωής μας είναι η αγάπη, η αλληλεγγύη", είπε ένα ψηλό κορίτσι με γλυκά μάτια."Η αγάπη είναι η αληθινή συνθήκη της ανθρώπινης ζωής."

Ursula Le Guin, ο αναρχικός των δύο κόσμων

από εδώ

οι τρεις - Γιωργης Παυλόπουλος

Αυτός που γράφει το ποιήμα
κι' εκείνος που θα το διαβάσει
μπορεί να είναι το ίδιο πρόσωπο
με κάποιον άλλο που το ονειρεύτηκε.
Μέσα στο ποιήμα βέβαια
έχουν χαθεί κι' οι τρεις.

“Don’t waste your time with explanations: people only hear what they want to hear.”

Paulo Coelho

Humanity, you never had it to begin with.
Charles Bukowski

κονιάκ 0 αστέρων - Κική Δημουλά

Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.

Άθλιος, μικρόψυχος τόπος. Σκάβει κάποιος ένα πηγάδι και καταφέρνει, με κόπο και επιμονή, να βγάλει λίγο καθαρό νερό, κι έρχονται ύστερα φθονερά, συμπλεγματικά ανθρωπάκια και φτύνουν μέσα του. Και χαίρονται, και καμαρώνουν που το μόλυναν, και διατυμπανίζουν παντού την "ηρωική" τους πράξη, πιστεύοντας πως όλοι τώρα θα σπεύσουν να ξεδιψάσουν στο δικό τους - που δεν είναι παρά ένας φρικτός, αποπνικτικός βόθρος, γεμάτος με τα περιττώματά τους.

A Process in the Weather of the Heart - Dylan Thomas

A process in the weather of the heart
Turns damp to dry; the golden shot
Storms in the freezing tomb.
A weather in the quarter of the veins
Turns night to day; blood in their suns
Lights up the living worm.

A process in the eye forwarns
The bones of blindness; and the womb
Drives in a death as life leaks out.

A darkness in the weather of the eye
Is half its light; the fathomed sea
Breaks on unangled land.
The seed that makes a forest of the loin
Forks half its fruit; and half drops down,
Slow in a sleeping wind.

A weather in the flesh and bone
Is damp and dry; the quick and dead
Move like two ghosts before the eye.

A process in the weather of the world
Turns ghost to ghost; each mothered child
Sits in their double shade.
A process blows the moon into the sun,
Pulls down the shabby curtains of the skin;
And the heart gives up its dead.

«Ε κακομοίρη άνθρωπε», είπε δυνατά, «μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν!»”

Νίκος Καζαντζάκης

Η δικαιοσύνη λάμπει και μέσα σε φτωχόσπιτα που καπνίζουν και τιμά τους ευσεβείς. Περιφρονεί τη ζωηρόχρωμη αναλαμπή του χρυσού που αποκτήθηκε από λερωμένα χέρια, γιατί είναι συνηθισμένη να πάει κοντά στην αγιότητα και όχι να υποκλίνεται μπροστά στα πλούτη, και κρίνει ανάλογα κάθε πράξη.

Αισχύλος

Eνας αδύναμος άνθρωπος είναι δίκαιος μόνο κατά τύχη. Eνας δυνατός, μη βίαιος άνθρωπος είναι άδικος μόνο κατά τύχη.

Γκάντι

Liszt - Consolation No. 3, S. 172 (Horowitz)

πιστεύω - Μελισσάνθη

Η Αγάπη μόνο, βαστάζει όλα τα φορτία.
Μπορώ να βαστάζω όλα τα φορτία.
Γιατί η Αγάπη είναι το μέγα φορτίο!
Η Αγάπη σηκώνει το βάρος τ' ουρανού.
Μπορώ να σηκώσω το βάρος τ' ουρανού.
Η Αγάπη υπομένει τα μαρτύρια της πυράς.
Μπορώ να υπομένω τα μαρτύρια της πυράς.
Γιατί η Αγάπη είναι ο ουρανός και η πυρά!
Η Αγάπη πιστεύει στη ζωή και στο θάνατο.
Η Αγάπη πιστεύει στο θαύμα.
Μπορώ να πιστεύω στη ζωή και στο θάνατο!
Γιατί η Αγάπη είναι το θαύμα!
Η Αγάπη προσεύχεται κι' ενεργεί
η Αγάπη αγρυπνεί.
Μπορώ να προσεύχομαι και να ενεργώ
μπορώ να αγρυπνώ.
Γιατί η Αγάπη είναι προσευχή και πράξη!
Γιατί η Αγάπη είναι η μυστική αγρυπνία!
Η Αγάπη κρατάει όλα τα χαμόγελα κι' όλα τα δάκρυα.
Μπορώ να χαμογελώ και να κλαίω όλα τα δάκρυα
γιατί η Αγάπη είναι η χαρούμενη θλίψη!
Η Αγάπη δίνει τον άρτο και τον οίνο
εγγύηση για την αιωνιότητα.
Μπορώ να μεταλάβω τον άρτο και τον οίνο
εγγύηση για την αιωνιότητα.
Γιατί η Αγάπη είναι ο Μυστικός Δείπνος!
Κι' η μεγάλη υπόσχεση!
Η Αγάπη έπλασε τον άνθρωπο.
Η Αγάπη εδώρησε το φως.
Πιστεύω στον άνθρωπο.
Πιστεύω στην Αγάπη.
Γιατί η Αγάπη είναι το φως και η δωρεά!
Γιατί η Αγάπη είναι ο Ανθρωπος!

No63 «Η Ποίηση σήμερα» Χάρης Βλαβιανός απαγγέλλει

Créer, c’est vivre deux fois.

Albert Camus

Les doutes, c’est ce que nous avons de plus intime.

Albert Camus

Rara avis in terris nigroque simillima cycno.

Iuvenalis

η χώρα της σιωπής - Μελισσάνθη

Η χώρα της σιωπής είναι από κρύσταλλο
γαλάζιο κρύσταλλο, σαν από πάγο.
Εκεί χορεύουνε τα πάντα αθόρυβα
κι' όλες οι εικόνες διαθλώνται στο άπειρο.
Τα δάκρυα των παιδιών και τα παράπονα
αφήνουν το λεπτό ήχο της κιθάρας
των σιωπηλών πλασμάτων τα χαμόγελα
ρόδινη ανταύγεια υψώνουν τα μεσούρανα
και τα βαθιά βλέμματα της αγάπης
ανάβουν φλόγες πυρκαγιάς γαλάζιες.
Στη χώρα της σιωπής ότι είναι γνήσιο
σαν μια καμπάνα ακούγεται γιορτάσιμη
που ανοίγει βουερούς θόλους στα ουράνια.
Στη χώρα της σιωπής συχνά ακροάστηκα
τις ασημένεις κωδωνοκρουσίες
που υψώνει κάποιο σμήνος γερανών.
Σε γάμους μυστικούς, σε λιτανείες
σε τελετές ουράνιες παρευρέθηκα
στη χώρα της σιωπής που είναι από κρύσταλλο
γαλάζιο κρύσταλλο σαν από πάγο.

La Mer. Charles Trénet

Είπα ν' αφήσω - Γιώργος Θέμελης

Claude-Monet-ombre sur la mer à pourville 1882

Είπα ν' αφήσω αυτό το πεθαμένο σπίτι
να πάω να κατοικήσω επάνω στην θάλασσα
σκιές το κατοικούν ξεχασμένες φωνές
εξαρθρωμένες κούκλες ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες.

Το παράθυρο μένει γυμνό μέσα στην νύχτα
όλα τα τζάμια έχουν πέσει
κομμάτια από γυαλί πάνω στη σκόνη.

Και μένω ν' αγωνίζομαι να βρω τη σκιά μου
ίχνος από παλιό λημονησμένον ήλιο.

I alone cannot change the world, but I can cast a stone across the waters to create many ripples.

Mother Teresa

Pietà - Michelangelo

Αναρωτιέμαι τι μάνες είχατε - La ballata delle madri

Mi domando che madri avete avuto.

Se ora vi vedessero al lavoro

in un mondo a loro sconosciuto,

presi in un giro mai compiuto

d'esperienze così diverse dalle loro,

che sguardo avrebbero negli occhi?

Se fossero lì, mentre voi scrivete

il vostro pezzo, conformisti e barocchi,

o lo passate, a redattori rotti

a ogni compromesso, capirebbero chi siete?

Madri vili, con nel viso il timore

antico, quello che come un male

deforma i lineamenti in un biancore

che li annebbia, li allontana dal cuore,

li chiude nel vecchio rifiuto morale.

Madri vili, poverine, preoccupate

che i figli conoscano la viltà

per chiedere un posto, per essere pratici,

per non offendere anime privilegiate,

per difendersi da ogni pietà.

Madri mediocri, che hanno imparato

con umiltà di bambine, di noi,

un unico, nudo significato,

con anime in cui il mondo è dannato

a non dare né dolore né gioia.

Madri mediocri, che non hanno avuto

per voi mai una parola d'amore,

se non d'un amore sordidamente muto

di bestia, e in esso v'hanno cresciuto,

impotenti ai reali richiami del cuore.

Madri servili, abituate da secoli

a chinare senza amore la testa,

a trasmettere al loro feto

l'antico, vergognoso segreto

d'accontentarsi dei resti della festa.

Madri servili, che vi hanno insegnato

come il servo può essere felice

odiando chi è, come lui, legato,

come può essere, tradendo, beato,

e sicuro, facendo ciò che non dice.

Madri feroci, intente a difendere

quel poco che, borghesi, possiedono,

la normalità e lo stipendio,

quasi con rabbia di chi si vendichi

o sia stretto da un assurdo assedio.

Madri feroci, che vi hanno detto:

Sopravvivete! Pensate a voi!

Non provate mai pietà o rispetto

per nessuno, covate nel petto

la vostra integrità di avvoltoi!

Ecco, vili, mediocri, servi,

feroci, le vostre povere madri!

Che non hanno vergogna a sapervi

- nel vostro odio - addirittura superbi,

se non è questa che una valle di lacrime.

E' così che vi appartiene questo mondo:

fatti fratelli nelle opposte passioni,

o le patrie nemiche, dal rifiuto profondo

a essere diversi: a rispondere

del selvaggio dolore di esser uomini.

Εάν σας έβλεπαν τώρα στη δουλειά 

σ’ έναν άγνωστο για εκείνες κόσμο

μπλεγμένους σ’ έναν κύκλο

που ποτέ δεν κλείνει

με εμπειρίες τόσο διαφορετικές από τις δικές τους

τι βλέμμα θα είχαν στα μάτια τους; 

Εάν ήταν κοντά σας, την ώρα που γράφετε το άρθρο σας

κομφορμιστές και πομπώδεις 

ή όταν το δίνετε σε συντάκτες που υπέκυψαν σε κάθε συμβιβασμό

θα καταλάβαιναν άραγε ποιοι είστε;

Μάνες τιποτένιες, με τον αρχαίο φόβο στο πρόσωπο
εκείνον που σαν κακό αλλοιώνει και θολώνει τα χαρακτηριστικά
που τα απομακρύνει απ’ την καρδιά
που τα κλείνει μες στην παλιά ηθική άρνηση.
Μάνες τιποτένιες, οι κακομοίρες που ανησυχούν
μήπως τα παιδιά τους δεν μάθουν καλά το μάθημα του εξευτελισμού
να βρουν μια θεσούλα, να είναι προσγειωμένα
να μην προσβάλλουν τους προνομιούχους
ν’ αμύνονται μπροστά στον οίκτο.

Μάνες μετριότητες, που έμαθαν 
με κοριτσίστικη ταπεινοσύνη. για μας
ότι διαθέτουμε μία μόνη γυμνή αλήθεια
με ψυχές που μέσα τους ο κόσμος είναι καταδικασμένος
να μην προσφέρει ούτε πόνο, ούτε χαρά 
Μάνες μετριότητες, που δεν είχαν ποτέ για σας 
ούτε μια λέξη αγάπης, παρά μόνο μια αγάπη άθλια 
άφωνη, ζωώδη, και μ’ αυτή σας μεγάλωσαν
αδύναμους μπρος στα αληθινά καλέσματα της καρδιάς. 

Μάνες δουλοπρεπείς, συνηθισμένες από αιώνες
να σκύβουν χωρίς αγάπη το κεφάλι
να μεταδίδουν στο έμβρυό τους 
το αρχαίο, ντροπιασμένο μυστικό 
της ικανοποίησης με τα αποφάγια της γιορτής. 
Μάνες δουλοπρεπείς, που σας δίδαξαν 
πώς μπορεί να είναι ευτυχισμένος ο δούλος 
μισώντας όποιον είναι, όπως εκείνος, αλυσοδεμένος
πώς μπορεί να είναι, προδίνοντας, ευτυχισμένος 
και σίγουρος, κάνοντας εκείνο που δεν λέει. 

Μάνες άγριες, που προσπαθούν να υπερασπιστούν
εκείνο το λίγο που σαν αστές κατέχουν
την ομαλότητα και το μισθό
με τη λύσσα σχεδόν εκείνου που εκδικείται
ή που τον περιζώνει μια παράλογη πολιορκία. 
Μάνες άγριες, που σας δίδαξαν: Επιβιώστε! 
Να σκέφτεστε τον εαυτό σας! 
Μην λυπάστε και μη σέβεστε ποτέ κανένα
να φωλιάζει μέσα σας το ένστικτο του αρπακτικού! 

Να τες, τιποτένιες, μετριότητες, δουλοπρεπείς
άγριες, οι κακομοίρες οι μάνες σας! 
Που δεν ντρέπονται να σας θεωρούν – με το μίσος σας – 
πράγματι ανώτερους
μιας και δεν είναι αυτή εδώ παρά μία κοιλάδα των δακρύων. 
Μ’ αυτό τον τρόπο σας ανήκει αυτός ο κόσμος
παρά τα αντίθετα πάθη σας, ή τις εχθρές σας πατρίδες
εκείνο που σας κάνει αδέρφια 
είναι η βαθιά σας άρνηση να είσαστε διαφορετικοί
να πάρετε την ευθύνη του άγριου πόνου να είστε άνθρωποι.

η νήσος των ναυαγών - Γιώργος Θέμελης

Τώρα μας καίει το λιοπύρι
Επάνω σ' αυτή την ξέρα σ' αυτό το μαύρο βράχο
Κυκλωμένο απ' τους ανέμους δαρμένο απ' τη βοή
Κι από μηνύματα καταιγίδων

Στεγνοί
Με σάρκες λιγοστές κι άφθονο ουρανό
Ψυχή αλμυρή δέρμα φθαρμένο από θαλασσοπούλια και φως
Μαζεύουμε το νερό της βροχής μες στις κουφάλες
Μασούμε πεταλίδια και βότσαλα

Μας τρώει η έγνοια
Μας ανάβει τα είδωλα μια αλλοτινή μορφή
Πανιά μεγάλα και ξάρτια μες στη φτερούγα του ήλιου
Κ' η φαντασία μιας θάλασσας που δεν την πάτησε ίσκιος
Δε ράγισε το πράο της κρύσταλλο αυλακιά πουλιού

Δε γίνεται να ξεχάσουμε
Να πληθύνουμε τη σκόνη θάβοντας το πιο ακέραιο σχήμα
Στους τάφους που αναπαύονται τα λείψανα των μεγάλων νεκρών
Στο χωνευτήρι του διανυμένου χρόνου με τον κίτρινο άνεμο
Γιατί πλέει, ταξιδεύει μέσα στο αίμα μας οργώνοντας το γυρισμό του με τις χιλιάδες χρόνια
Πάνω σε πλάκες χιλιοδιπλωμένες ποτισμένες οδύνη και που τις ξεφυλλίζει ένας καημός

Σκαρί απ' όμορφη γυναίκα που η θωριά της καίει και γράφεται
Και που η ασύγκριτη γραμμή της έχει κάτι απ' το πουλί που πετάει ψηλά
Και κάτι απ' την κοκκινωπή αγωνία του ήλιου όταν μπατάρει
Κι απ' το θυμό της θάλασσας που μάχεται να συγκεράσει
Το φως και το σκοτάδι
Το φελλό και το μολύβι

Προβάλλει με το γνώριμο ερωτικό του λύγισμα
«Αργώ» ή «Γοργόνα» στην πολύφωτη μπούκα του ορίζοντα
Φέρνοντας πίσω τους θεούς
Τον καπετάνιο που χάθηκε στις πόρτες της αυγής
Αγγεία, χρυσαφικά...

Το καράβι που πλέει μέσα στο αίμα μας

Μάταια πράγματα - Γιώργος Θέμελης

Γιατί, Θεέ μου, να μην μπορούμε
Να βρεθούμε ολόκληροι μες στην αγάπη,
Να πρέπει να γίνουμε όνειρα
Ενανθρωπισμένα μες σ' έναν άλλο ύπνο,
Όνειρα, διάφανα φαντάσματα γυμνά.

Ως να μην είμαστε άνθρωποι,
Έμψυχα όντα, κρύβοντας την ωραιότητα
Από ζηλότυπα βλέμματα αγγελικά.

Ως νάμαστε πράγματα κλειστά κι ωραία, μάταια,
Καρτερικά, υπερήφανα, σαν τα βουνά.

Κοχύλια σκληρά, αλαβάστρινα, όστρακα άθραυστα,
Βράχοι αρράγιστοι, κύκνοι σιωπηλοί.

Κανείς δεν ακούει την ψυχή του άλλου.

Κανείς

Κανείς.