Ξέρεις η χυδαιότητα της µέρας όταν χάνει
κάνει µιαν ύστατη προσπάθεια να φάει
το χρόνο τον προορισµένο για το ποίηµα σου.
Γι αυτό είναι µια νίκη τοσοδά µικρή, µα νίκη
να γυρνάς και πάλι λεξοπένητας
στους κήπους του κορµιού αγαπηµένου.
Σε ποιό όνειρο γυρίζεις να ’ρθω να σε βρὠ
ποιό άγραφο λευκό θα δείξεις πάλι
ν’ αφήσω πάνω του ραγισµατιές από φιλιά
πως ξέρεις να µην πέφτεις µες στον κόσµο τους
και µ’ ΄ένα νεύµα σου να αρπάζοµαι φτερά.
Από τί θραύσµα ουρανού είν’ ο τόπος σου
που όλη τη λάσπη των ανθρώπων αθωώνει
και κάνει ως και τον έσχατον εµένα ν’ αγαπώ.
