Χαλίλ Γκιμπράν - Ομορφιά

Είπε κι' ένας ποιητής, Μίλησε μας γιά την Ομορφιά.
Κι' αυτός απάντησε:
Που θ' αναζητήσετε την Ομορφιά, και πως θα τηνε βρείτε αν δεν φανεί στο δρόμο σας και γίνει οδηγός σας;
Και πως γι' αυτήν θα μιλάτε αν δε γίνει η υφάντρα του Λόγου σας;

Οι λυπημένοι και οι αδικημένοι λένε, "Η ομορφιά είναι καλή κι' ευγενική",
"Σα νέα μητέρα που δεν παινεύει τη δόξα της περνά ανάμεσα μας".
Κι' αυτοί που τους δονεί το πάθος λένε, " Οχι, κάτι πανίσχυρο και τρομερό είν' η Ομορφιά. Σα θύελλα σείει τη γη κατ' από τα πόδια μας, σα θύελλα και τον ουρανό που μας σκεπάζει".
Οι κουρασμένοι κι' οι ακούραστοι έτσι μιλούν. " Η Ομορφιά είναι υφασμένη απ' απαλούς ψιθύρους. Μιλεί μέσα στο πνεύμα μας. Στη σιωπή μας υποτάσσεται η φωνή της, σα φως αδύναμο που τρέμει μπρος στο φόβο του σκοταδιού."
Μα οι ανήσυχοι λένε, " Ακούσαμε την κραυγή της ανάμεσα στα βουνά. Μαζί μ ' αυτήν ήρθε ως εμάς ο ήχος της οπλής των αλόγων, και των φτερών το χτύπημα, κι' ένας βρυχηθμός του λιονταριού".

Την νύχτα λένε οι βιγλάτορες της πολιτείας. " Η Ομορφιά θ' ανατείλει μαζί με την αυγή".
Και την ημέρα οι οδοιπόροι έτσι μιλούν. " Την είδαμε να σκύβει στη γη από την πύλη της δύσης".
Μες στο χειμώνα, λέν' αυτοί που κλείστηκαν απ' το χιόνι. " Θα έρθει με την άνοιξη πηδώντας από λόφο σε λόφο".
Και μες στην κάψα του καλοκαιριού, λένε οι θεριστάδες. "Είδαμε να χορεύει μαζί με τα φύλλα του φθινοπώρου. Είδαμε και μιά τούφα χιόνι στα μαλλιά της".
Ολα αυτά είπατε γιά την Ομορφιά. Ομως στ'αλήθεια δε μιλήσατε γι' αυτήν παρά γιά πόθους απραγματοποίητους.
Κι' η Ομορφιά δεν είναι ανάγκη, μα έκσταση.
Δεν είναι χείλη που διψούν, ούτε ένα χέρι αδειανό που απλώνεται και ζητά.
Μα μιά φλεγόμενη καρδιά και μιά ψυχή μαγεμένη.
Δεν είναι η εικόνα που θέλετε να δείτε, ούτε είναι το τραγούδι που θέλετε ν' ακούσετε, μα μιά εικόνα που αντικρύζετε μες από βλέφαρα κλειστά, κι' ένα τραγούδι που ακούτε μες από σφαλιστό αυτί.
Δεν είναι ο χυμός μες στον αυλακωμένο φλοιό, ούτε φτερό δεμένο σε νύχι, μα ένα περιβόλι αιώνια ανθισμένο, μιά συναγωγή αγγέλων που πετούν χωρίς σταματημό.

Ανθρωποι του Ορφαλιζ, η Ομορφιά είναι η ζωή όταν αυτή η ζωή αποκαλύπτει το ιερό της πρόσωπο.
Ομως εσείς είστε η ζωή και σεις το πέπλο που την σκεπάζει.
Η Ομορφιά είναι η αιωνιότητα που καθρεφτίζεται σ' ένα καθρέφτη.
Σεις όμως είστε η αιωνιότητα, σεις κι' ο καθρέφτης.

Χαλίλ Γκιμπράν ο προφήτης
μετάφραση Φώντα Κονδύλη - Κωστή Νικάκη

Χαλίλ Γκιμπράν - γιά τον πόνο

Και μιά γυναίκα μίλησε λέγοντας, Μίλησε μας γιά τον Πόνο.
Και είπε αυτός:
Ο πόνος είναι το σπάσιμο της πέτρας που περισφίγγει τη γνώση σας.
Οπως το κέλυφος του καρπού πρέπει να σπάσει γιά να φανεί η καρδιά του μπρος στον ήλιο, έτσι και σεις πρέπει τον πόνο να γνωρίσετε.
Κι' εσείς μπορέσατε μες στην καρδιά σας να διαφυλάξετε τον θαυμασμό μπρος στα καθημερινά θαύματα της ζωής. Ο πόνος δεν πρέπει να'ναι λιγότερο εξαίσιος από την ηδονή.
Και πρέπει να δεχτείτε την αλλαγή των εποχών μες στην καρδιά, όπως δεχτήκατε πάντα τις εποχές που έρχονται και φεύγουν ή μία πίσω από την άλλη πάνω στη γη.
Πρέπει να δείτε με γαλήνη μες από τους χειμώνες της θλίψης σας.
Πολύς από τον πόνο σας διαλέχτηκε μονάχος του.
Είναι το πιό πικρό ποτήρι που προσφέρει στον άρρωστο εαυτό σας ο μάγος που ζει μέσα σας και τον γιατρεύει.
Πιστέψετε σ' αυτό το μάγο, και πιείτε σιωπηλά και ήρεμα το υγρό που σας προσφέρει:
Γιατί το χέρι του, ας είναι σκληρό και βαρύ, οδηγιέται απ' το τρυφερό χέρι του Αόρατου,
Κι' η κούπα που φέρνει μαζί του, ας τσουρουφλίζει τα χείλη σας, πλάστηκε από πηλό που υγράθηκε απ' τον Πλάστη με τα δικά Του άγια δάκρυα.

Χαλίλ Γκιμπράν ο προφήτης
μετάφραση Φώντα Κονδύλη - Κωστή Νικάκη

Χαλίλ Γκιμπράν - Αυτογνωσία

Κι' είπε ένας άντρας, Μίλησε μας γιά την Αυτογνωσία.
Κι' αυτός απάντησε λέγοντας:
Η καρδιά σας γνωρίζει σιωπηλά τα μυστικά της μέρας και της νύχτας.
Ομως τ' αυτιά σας διψούν γιά της γνώσης τον ήχο που σκορπίζει η καρδιά.
Πρέπει να ντύσετε με λόγια αυτό που πάντα ήταν ντυμένο με τη σκέψη.
Πρέπει με τ' ακροδάχτυλα να χαιδέψετε τ' ολόγυμνο κορμί των ονείρων σας.

Ετσι να γίνει πρέπει.
Η κρυμμένη πηγή της άνοιξης που φωλιάζει μες στην ψυχή σας, πρέπει ν' αρχίσει να κυλά μουρμουρίζοντας προς την θάλασσα.
Κι' ο θησαυρός του ατέλειωτου βάθους πρέπει να βγει στο φως.
Ομως μην πέσετε στο σφάλμα να ζυγιάσετε τον άγνωστο θησαυρό σας.
Κι' ούτε να ψάξετε μ' ένα ραβδί στα βάθη της γνώσης.
Ο μέσα κόσμος είναι μιά θάλασσα ανυπόταχτη κι' αμέτρητη.
Μην πεις "Εύρηκα το μονοπάτι της ψυχής".
Είναι καλύτερα να πεις, "Συνάντησα την ψυχή να περπατά πάνω στο μονοπάτι μου".

Χαλίλ Γκιμπράν ο προφήτης
μετάφραση Φώντα Κονδύλη - Κωστή Νικάκη

baby roses

"Falling in love you remain a child; rising in love you mature. By and by love becomes not a relationship, it becomes a state of your being. Not that you are in love - now you are love."

Acqua nell'acqua - Claudio Baglioni

Tu chi sei
che parli diverso
piu giovane di me
in un'altra età persa perso
in mezzo ai giorni tuoi
pezzi di quella vita che non so
tu chi sei
tu chi sei
un universo...

Tu che hai
la nuova promessa
di un segno che lasciai
nell'infinità adesso impressa
in fondo agli occhi tuoi
figli di quella luce che non è
solo tua
solo mia
se l'alba è la stessa...

Cielo e oceano
acqua nell'acqua
onda e nuvola
acqua nell'acqua
fiato dentro il fiato
io in te quant'è passato?

Corpo e anima
acqua nell'acqua
vene e lacrime
acqua nell'acqua
il mio grido nel tuo grido
è stato un brivido...
un vento caldo da domare
per salirci su e tornare
a riamare
aria e mare...

Con te che fai
un altro sentiero
e insegui la tua via
in cerca di te vera vero
e non si arriva mai
a sapere quand'è che finirà
tu che hai
io che ho
un cuore sincero
che batte
un cuore che batte
davvero...

Cielo e oceano
acqua nell'acqua
onda e nuvola
acqua nell'acqua
fiato dentro il fiato
io a te cos'è che ho dato?

Corpo e anima
acqua nell'acqua
vene e lacrime
acqua nell'acqua
il mio grido nel tuo grido
è ancora un brivido...
che c'è
che piega e piaga la mia schiena
che rovescia un fiume in piena
mi svegliai
su questa scena
e nello sconcerto
cominciai il concerto
e incerto salutai
e attraversai
tutto il deserto
per trovarmi in mare aperto
e respirai...
e respirai...

Acqua nell'acqua di parole
come un salto nelle gole
verso isole di sole
un volo libero di bere
nelle azzurrità leggere
anche per perdersi e cadere
ricadere gi

απόσπασμα από την απολογία του Σωκράτη

...Και μα τον κύνα, άνδρες Αθηναίοι, - γιατί πρέπει να σας πω την αλήθεια - να τι μου συνέβη: Οι πιο φημισμένοι μου φάνηκαν να ξέρουν σχεδόν τα λιγότερα, όταν τους εξέταζα σύμφωνα με τα λόγια του θεού, ενώ άλλοι, που φαίνονταν κατώτεροι, ήταν πιο συνετοί άνδρες. Πρέπει λοιπόν αυτή την περιπλάνησή μου να σας τη διηγηθώ, σαν άθλους που κατόρθωσα να πραγματοποιήσω, για να μην αφήσω ανεπιβεβαίωτο το χρησμό. Μετά λοιπόν από τους πολιτικούς, πήγα στους ποιητές, κι εκείνους των τραγωδιών κι εκείνους των διθυράμβων και τους άλλους, με σκοπό να πιάσω εδώ τον εαυτό μου να είμαι αμαθέστερος απ' αυτούς. Φέρνοντας λοιπόν μαζί μου εκείνα από τα ποιήματά τους που μου φαινόταν ότι τα έχουν δουλέψει περισσότερο, τους ζητούσα να μου εξηγήσουν τι λένε, για να μάθω ταυτόχρονα και κάτι απ' αυτούς. Ντρέπομαι λοιπόν να σας πω, άνδρες, την αλήθεια. Πρέπει όμως να σας την πω. Με λίγα λόγια, σχεδόν όλοι όσοι είναι παρόντες θα μπορούσαν να μιλήσουν καλύτερα για τα έργα τους απ' αυτούς τους ίδιους. Δεν άργησα να αντιληφθώ ότι και για τους ποιητές ισχύει αυτό εδώ, ότι δηλαδή δεν δημιουργούν με τη σοφία, αλλά με κάποιο φυσικό χάρισμα, με κάποια έμπνευση ανάλογη μ' εκείνη των μάντεων και των χρησμωδών.

Γιατί πράγματι αυτοί λένε πολλά και καλά, αλλά δεν γνωρίζουν τίποτα γι' αυτά που λένε. Αυτό μου φαίνεται ότι έχουν πάθει και οι ποιητές. Και ταυτόχρονα κατάλαβα ότι εξαιτίας του ποιητικού τους ταλέντου νομίζουν ότι και στα άλλα είναι οι πιο σοφοί από τους ανθρώπους, ενώ δεν είναι. Έφυγα λοιπόν και από εκεί με τη σκέψη ότι έχω το ίδιο πλεονέκτημα απέναντί τους, όπως και με τους πολιτικούς. Στο τέλος πήγα στους χειροτέχνες. Γιατί ήξερα ότι εγώ δεν γνωρίζω τίποτα, ήξερα όμως ότι αυτούς θα τους εύρισκα να γνωρίζουν πολλά και καλά. Και σ' αυτό δεν διαψεύστηκα, γιατί γνώριζαν αυτά που εγώ δεν γνώριζα και ως προς αυτά ήταν σοφότεροι από εμένα. Αλλά, άνδρες Αθηναίοι, μου φάνηκαν να έχουν το ίδιο ελάττωμα με τους ποιητές και οι καλοί καλλιτέχνες. Επειδή ασκούσε καλά την τέχνη του ο καθένας απ' αυτούς, νόμιζε ότι και στα άλλα είναι πάρα πολύ σοφός, και αυτό το σφάλμα τους σκίαζε κι εκείνη τη σοφία που πράγματι κατείχαν.

Έτσι λοιπόν κατέληξα να αναρωτιέμαι - για να δικαιώσω το χρησμό - τι από τα δύο θα προτιμούσα, να είμαι όπως είμαι, δηλαδή να μην είμαι ούτε σοφός με τη δικιά τους σοφία αλλά ούτε και αμαθής με τη δικιά τους αμάθεια, ή να είμαι και σοφός και αμαθής όπως εκείνοι. Απαντούσα λοιπόν και στον εαυτό μου και στον χρησμό ότι είναι καλύτερα να είμαι όπως είμαι...

Θα την βρείτε εδώ

roses do

"A family is a place where minds come in contact with one another. If these minds love one another the home will be as beautiful as a flower garden. But if these minds get out of harmony with one another it is like a storm that plays havoc with the garden."

OSHO

firework plant

"Ecstasy is our very nature; not to be ecstatic is simply unnecessary. To be ecstatic is natural, spontaneous. It needs no effort to be ecstatic, it needs great effort to be miserable. That's why you look too tired, because misery is really hard work; to maintain it is really difficult, because you are doing something against nature."

OSHO

"To be creative means to be in love with life. You can be creative only if you love life enough that you want to enhance its beauty, you want to bring a little more music to it, a little more poetry to it, a little more dance to it."

Μόνον οι άνθρωποι που δεν προσπάθησαν να γνωρίσουν τον εαυτό τους, κουβαλάνε μαζί τους τις γνώμες των άλλων και χρειάζονται την υποστήριξη των άλλων.
OSHO

Ποιητική τέχνη

Να κοιτάς το ποτάμι που είναι χρόνος και νερό
και να θυμάσαι πως ο χρόνος είναι πάλι ένα ποτάμι,
να ξέρεις πως πλανιόμαστε σαν το ποτάμι
και οι μορφές μας χάνονται σαν το νερό.

Να νοιώθεις πως η αγρύπνια είναι ένας άλλος ύπνος
όπου ονειρεύεσαι πως δεν κοιμάσαι, κι' ότι ο θάνατος
που η σάρκα μας τον τρέμει, είναι ο ίδιος ο θάνατος
που κάθε νύχτα μας φαίνεται ύπνος.

Να βλέπεις πως η μέρα ή ο αιώνας είναι σύμβολο
της κάθε μέρας του ανθρώπου και του χρόνου
του, να μεταλάσσεις την επιδρομή του χρόνου,
σε μουσική, σε ψίθυρο, σε σύμβολο.

Να βλέπεις πως ο θάνατος είναι ύπνος, το δειλινό
ένα χρυσάφι μελαγχολικό, αυτή είναι η ποίηση
η αθάνατη κι' ασήμαντη. Μα η ποίηση
ξανάρχεται σαν την αυγή και σαν το δειλινό.

Καμμιά φορά τα βράδυα, ένα πρόσωπο
μας κοιτάει από τα βάθη ενός καθρέφτη
η τέχνη πρέπει να' ναι σαν και τούτο τον καθρέφτη
που μας αποκαλύπτει το ίδιο μας το πρόσωπο.

Λένε πως ο Οδυσσέας χορτασμένος στα θαύματα,
έκλαψε από αγάπη μόλις φάνηκε η Ιθάκη
χλωρή και ταπεινή. Η τέχνη είναι τούτη η Ιθάκη
η αιώνια χλωρή - κι' όχι τα θαύματα.

Κι' ακόμα, είναι όπως το αέναο ποτάμι
που κυλάει και στέκεται και μέσα του αντιφεγγίζει ο ίδιος
ο Ηράκλειτος, που συνεχώς αλλάζει και είναι ο ίδιος
και ταυτόχρονα άλλος, έτσι ακριβώς, όπως και το αέναο ποτάμι.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες
μετάφραση Δημήτρη Καλοκύρη

Claudio Baglioni - Cuore di aliante

Io l'ombra che andò via
costeggiando il muro o restando lì
l'uomo che cercò la sua profezia
dritto nel futuro e poi si smarrì
suono di tam tam e io ci ballo su
da tutta una vita fulminea
come un viaggio in tram che ti siedi giù
e è il capolinea...

Io l'onda che si alzò
su dal mare scuro dell'umanità
l'urlo che si udì quando rimbalzò
forte sul tamburo della libertà
sogno di colei che è la mia follia
e mai questa ferita rimargina
e che dai libri miei ha strappato via
l'ultima pagina...

Sono acqua di foce ed è una croce
non sapere mai se la mia voce
è fiume o oceano...
e non c'è no fiume
che due volte sia capace
di bagnarmi e darmi pace
perché il tempo se ne va e tutto tace...

Io resto qua nell'irrealtà
dell'immenso velo del mio cielo a metà...
sarà una nuova età o solo un'altra età
il volo di un eterno istante
nel mio cuore di aliante...

Io l'indio che partì
nel cammino duro di cercare sé
l'arco che lanciò una freccia qui
dentro un cuore puro luogo che non c'è
sonno di amnesie che non dormo più
ma non ho finito di esistere
con queste energie cresco la virtù
di resistere...

Sono acqua di fonte che al suo monte
non può ritornare e il mio orizzonte
è solo vivere...
e vivere da solo
come un sasso di un torrente
che non ferma la corrente
perché il tempo se ne va e lascia niente...

Io resto qua nell'irrealtà
dell'immenso raggio del mio viaggio a metà...
sarà una nuova età o solo un'altra età
il volo di un eterno istante
nel mio cuore di aliante...

A combattere il tempo - come si fa
si può battere solo
a tempo di musica...
Non ti abbattere al tempo - che se ne va
lo puoi battere ancora
a tempo di musica - sul tempo che va
a tempo di musica - nel tempo che va...

Io resto qua nell'irrealtà
dell'immenso fondo del mio mondo a metà...
sarà una nuova età o solo un'altra età
il volo di un eterno istante
nel mio cuore di aliante...

Io - a combattere il tempo
l'ombra che andò via - come si fa
costeggiando il muro - si può battere solo
o restando lì - a tempo di musica...
L'uomo che cercò - non ti abbattere al tempo
la sua profezia - che se ne va
dritto nel futuro - si può battere ancora
e poi si smarrì - a tempo di musica sul tempo che va...
a tempo di musica

"The heart knows nothing of the past, nothing of the future; it knows only of the present. The heart has no time concept."

Osho

highway - joe cocker

The circle turns and the season change
Dogs grow old and in the summer it still rains
But I never thought you and I would ever be apart

Babies cry at their mothers breast
And sunday morning is still a day to be blessed
But what can I tell my broken heart

Highway, Highway
Where you go I don't know
Maybe closer to my dreams, maybe far away
Take me today

Highway, Highway
Give me wings to fly
It's gonna be hard letting go of you
And living separate lives

The stars aren't diamonds and the moons not blue
There's no gold at the end of the rainbow
There's no dream to hold on to, without you
The only thing that's real is this lonely road tonight

Maybe a change would be good for me
Who knows where this road might lead

Highway, Highway
Where you go I don't know
Maybe closer to my dreams, maybe far away
Take me today

Highway, Highway
Give me wings to fly
It's gonna be hard letting go of you
And living separate lives

It's gonna be hard letting go of you
And living separate lives

Εδώ το κατεβάζετε

She Walks In Beauty like the night a poem by Lord Byron

She walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
And all that's best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes:
Thus mellowed to that tender light
Which heaven to gaudy day denies.

One shade the more, one ray the less,
Had half impaired the nameless grace
Which waves in every raven tress,
Or softly lightens o'er her face;
Where thoughts serenely sweet express
How pure, how dear their dwelling place.

And on that cheek, and o'er that brow,
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent!

Η σιωπή που ακολουθεί - Βύρων Λεοντάρης

Οχι μόνο τ' αθώα παράπονα,
που αναποδογυρίζουνε με μιά κλοτσιά στο στήθος,
όχι μόνο οι φωνές, που τις ξαπλώνουν στις πλατείες,
όχι μόνο οι ανύποπτοι ενθουσιασμοί.

Πιό δυνατή είναι, πιότερο βαραίνει
η σιωπή που ακολουθεί,
η σιωπή των πεισμωμένων δρόμων, των κλειστών παραθυριών,
η σιωπη των παιδιών μπροστά στον πρώτο σκοτωμένο,
η σιωπή μπροστά στην ξαφνική ατιμία,
η σιωπή του δάσους,
η σιωπή του αλόγου δίπλα στο ποτάμι,
η σιωπή ανάμεσα σε δυό στόματα, που δεν μπορούν να φιληθούν,
κι' εκείνη η "ενός λεπτού σιγή",
που παρατείνεται και γιγαντώνεται
μες στις καρδιές, μες στους αιώνες,
η σιωπή που αποφασίζει
τι είναι να μείνει, τι είναι να χαθεί.

έξι χρόνια- Βύρων Λεοντάρης

Μες σ' έξι χρόνια πως ανδρώθηκαν οι κήποι,
πως φούντωσε η μικρή πορτοκαλιά,
πως μεγαλώσαν τα όνειρα στων κοριτσιών τα μάτια...

Κι' εγώ
πάλεψα έξι χρόνια γιά ν' αλλάξω - τίποτα δεν άλλαξε.
Η ίδια γεύση στο στόμα μου,
η ίδια βουή στα μάτια μου,
η ίδια πληγή μες στην καρδιά μου και σε κάθε πόρο του κορμιού μου
πάντοτε ένα μικρό παιδί πονάει και κλαίει...

"The heart knows nothing of the past, nothing of the future; it knows only of the present. The heart has no time concept."

Osho

The true person is
Not anyone in particular;
But like the deep blue color
Of the limitless sky,
It is everyone,
Everywhere in the world.

- Dogen (1200-1253)

The daisy follows soft the sun - Emily Dickinson

The daisy follows soft the sun,
And when his golden walk is done,
Sits shyly at his feet.
He, waking, finds the flower near.
"Wherefore, marauder, art thou here?
Because, sir, love is sweet!"

We are the flower, Thou the sun!
Forgive us, if as days decline,
We nearer steal to Thee, -
Enamoured of the parting west,
The peace, the flight, the amethyst,
Night's possibility!

Ανθη θαλερά μέσα στον κήπο του έρωτα

Σε είχα δει πριν απ' τον Ερωτα
Σε είδα μέσα στα πλήθη που πλημμυρίζουν τους δρόμους.
Ησουν απίστευτα όμορφη.
Ησουν γιά μένα
μοναδική.
Και ήσουν κιόλας δική μου.
Κι' ας μην με είχες φαντασθεί ως τότε ποτέ σου.
Ας ήταν χαμένα τα όνειρα σου.
Ας μην είχες ακούσει τα τραγούδια μου
που είχα γράψει γιά σένα.
Γιατί σε είχα ξεχωρίσει
πολύ πριν συναντηθούμε.
Μέσα στους κήπους των παιδικών μου πόθων
εγώ ο ονειροπόλος κι' εσύ η ονειρεμένη
σαν διαλεγμένοι από την καλή μας τη μοίρα
είχαμε ήδη
αγαπηθεί.
Ετσι όπως σε ονειρεύτηκα τότε
έτσι σε βλέπω και τώρα
κάτω απ' τα φώτα της ανθισμένης ροδιάς
να μου χαμογελάς και να λάμπεις.
Να μου μιλάς τη γλώσσα που μιλούν οι μανόλιες
και που φωταυγούν τα χρυσάνθεμα.
Να μου στέλνεις με το θρόισμα των φύλλων της λεύκας
τρυφερές υποσχέσεις γιά τις αυριανές συναντήσεις μας.
Είσαι όπως πάντα, ασύγκριτα ωραία.
Μέσα στον πολύφθογγο κήπο του Ερωτα
σκορπίζεις το άρωμα σου.
Σαν άνθος η ομορφιά σου στολίζει τον κόσμο.

Σαν άνθος που ξεχωρίζει
σε φροντίζει η Αγάπη μου.

Θανάσης Κωσταβάρας

από εδώ

If you find it in your heart to care for somebody else, you will have succeeded.
Maya Angelou

The Reaper And The Flowers

There is a Reaper whose name is Death,
And, with his sickle keen,
He reaps the bearded grain at a breath,
And the flowers that grow between.

"Shall I have nought that is fair?'' saith he;
"Have nought but the bearded grain?
Though the breath of these flowers is sweet to me,
I will give them all back again.''

He gazed at the flowers with tearful eyes,
He kissed their drooping leaves;
It was for the Lord of Paradise
He bound them in his sheaves.

``My Lord has need of these flowerets gay,''
The Reaper said, and smiled;
``Dear tokens of the earth are they,
Where he was once a child.

``They shall all bloom in fields of light,
Transplanted by my care,
And saints, upon their garments white,
These sacred blossoms wear.''

And the mother gave, in tears and pain,
The flowers she most did love;
She knew she should find them all again
In the fields of light above.

O, not in cruelty, not in wrath,
The Reaper came that day;
'Twas an angel visited the green earth,
And took the flowers away.

Henry Wadsworth Longfellow