Φτελιά - Σύλβια Πλαθ

Εγώ τον ξέρω τον βυθό, λέει. Τον έχω γνωρίσει με την πιό βαθειά μου ρίζα:
Είναι αυτό που φοβάσαι.
Εγώ δεν το φοβάμαι: Εχω βρεθεί εκεί.

Να' ναι η θάλασσα που αφουγκράζεται μέσα μου;
Η πικρία της;
Η ή φωνή του κενού, που πάντα σε τρέλλαινε;

Ο έρωτας είναι μιά σκιά.
Πως ψεύδεσαι και θρηνείς στο κατόπι του
Ακου: αυτές είναι οι οπλές του: έφυγε τρέχοντας, σαν άλογο.

Ετσι κι' εγώ όλη την νύχτα θα καλπάζω ορμητικά,
Μέχρι να γίνει πέτρα το κεφάλι σου, το μαξιλάρι σου ένας μικρός ιππόδρομος,
Που θ' αντηχεί, που θ' αντηχεί.

Η θα' θελες να σου' φερνα του φαρμακιού τον ήχο;
Τώρα ακούγεται η βροχή, αυτή η απέραντη σιωπή.
Κι' αυτός είναι ο καρπός της: λευκός σαν δηλητήριο.

Εγώ έχω υποστεί τις θηριωδίες της δύσεως.
Καμένη ως τη ρίζα
Τα πυρακτωμένα ηλεκτρικά μου νήματα καιόμενα, ορθά, ένα συρμάτινο χέρι.

Τώρα γίνομαι κομμάτια, ραβδιά που εκτινάσσονται.
Ανεμος τέτοιας βιαιότητας
Δεν θα ανεχτεί παρατηρητές: Πρέπει να ουρλιάξω.

Η άγονη σελήνη, είναι κι' αυτή ανελέητη
Ασπλαχνα θα μ' έφερνε κοντά της,
Η λάμψη της με τραυματίζει. Η μπορεί να την έχω εγώ αιχμαλωτίσει.

Την αφήνω να φύγει. Την αφήνω να φύγει.
Φθίνουσα κι' επίπεδη, σαν να' χει υποστεί ριζική επέμβαση.
Πως μ' έχεις έτσι προικίσει με τους εφιάλτες σου που με κατέχουν.

Με κατοικεί μιά κραυγή.
Κάθε βράδυ φτεροκοπά προς τα έξω
Ψάχνοντας, με τ' αγκίστρια της, κάτι ν' αγαπήσει.

Πως με τρομάζει αυτό το σκοτεινό πράγμα
Που μέσα μου κοιμάται
Ολημερίς νοιώθω τις απαλές, ανάλαφρες δονήσεις τους, τη μοχθηρία του.

Σύννεφα περνούν και διασκορπίζονται.
Αυτά είναι τα πρόσωπα του έρωτα, αυτά τα χλομά κι' αλύτρωτα;
Γι' αυτά λοιπόν ταράζεται η καρδιά μου;

Είμαι ανίκανη γιά περισσότερη γνώση.
Τι είναι αυτό, αυτό το πρόσωπο
Τόσο δολοφονικό μέσα στο βρόχο των κλαδιών του;

Με τα φιδίσια οξέα του φιλιά.
Μαρμαρώνει τη θέληση. Αυτά είναι τα απομονωμένα, αργόσυρτα σφάλματα
Που σκοτώνουν, σκοτώνουν, σκοτώνουν.




Μετάφραση Κατερίνα & Ελένη Ηλιοπούλου