προσευχές - Κατερίνα Γναφάκη

Αύρα φιλιού
βυθός χειλιού
κύμα σηκώθηκε
ναυάγιο στις ακτές του
καράβι ανάρμενο θαλασσινό κοχύλι

κόκκος φως δε φώτιζε
φεγγάρια βούλιαζαν στην άμμο
σκοτεινάγρα άρπαε φέγγος
φλούδες όστρακου στο άγριο κρύο
πανωσέντονο νύχτας

σίγησαν γρύλλοι
νερά τρίβανε βότσαλα
νωπό το θερινό ηλιοστάσιο
στον ώμο του Ιούνη
ποτήρια θάλασσα η λύπη
ανήλιαγες κέρναγε στιγμές
δάκρυα πεταλίδες κύλαγαν
κτένια, χελιδονόψαρα
να τα ψαρεύεις με δίχτυα λόγια

γυρνάει ο ήλιος;
στεγνώνουν οι ακτές;
λοφάκια άμμου τα βότσαλα;

καταπίνω κόκκους
ξεδιπλώνω έρημο
εφτά καλοκαίρια στη λήθη
καμιά όαση
τεντώνεις χέρια οριοθετείς αποστάσεις
μην αγγιχτούνε καρδιές
χορεύει παλμός
σε ιεροτελεστία θανάτου

τι κουβαλούν γλάροι παραταγμένοι;
στάχτες; απόηχους ;

μεταλλάζω δάκρυ
ανοίγω παράθυρο στη νύχτα
ελευθερώνω τα πουλιά

άδικα στρέφω το πόμολο
ψευτίζουν τα χαμόγελα της μέρας
με σκοτεινιάζουν πιότερο
τεντώνω χέρια ποτάμια καρδιάς
ξεχειλίζει αβάσταχτο κόκκινο
χορεύουν δάχτυλα

όπως λιώνω ώριμο βύσσινο
στου ήλιου το ανήμερο χάδι
διασχίζω το τελευταίο καλοκαίρι
πέρα από τον κύκλο των εποχών

φθινόπωρο δεν επιστρέφει
απο αυτής της αγάπης το βάμμα

Κατερίνα Γναφάκη