...Βλέπω το χωροχρόνο να γεννιέται και να απλώνεται, όπως η ομίχλη που την κυνηγάει ο άνεμος. Να συναυξάνεται στην δισυπόστατη υφή του, όπως η μουσική και το φως στα δώματα του Δία, όταν τα λούζει με γέλιο η αγλαία των εννέα κοριτσιών του.

Το χρόνο στις τέσσερες μορφές του. Το θερμοδυναμικό χρόνο. Εκεί που η αταξία της εντροπίας αυξάνεται σταθερά, και η τάξη της νεγκεντροπίας μικραίνει σταθερά. Και μένει το «κάθε πέρισυ και καλύτερα», όπως το φωνάζουν από τον καιρό του πατέρα τους ο Οράτιος και ο Ησίοδος.

Τον ψυχολογικό χρόνο, που μας φέρνει να θυμόμαστε το παρελθόν και να καρτεράμε το μέλλον. Τον κοσμολογικό χρόνο, με το σύμπαν συνέχεια να διαστέλλεται και να ετοιμάζει το απώτατο τόξο διαστολής, οπότε ύστερα από είκοσι ή τριάντα δισεκατομμύρια χρόνια ένας καταιγισμός αναστροφής θα το αναποδογυρίσει, καθώς ο άνεμος την ομπρέλλα. Γιά ν' αρχίσει να συστέλλεται.

Το φανταστικό χρόνο. Εκείνο το αόρατο πουλί που καταργεί τη διάκριση ανάμεσα σε παρελθόν και μέλλον. Και που τόσο τον χρειάζεται η Κβαντομηχανική, γιά να συμπεριλάβει τη βαρύτητα στις Μεγάλες Ενοποιημένες Θεωρίες. Εκεί που αποτυχαίνει η θεωρία της Σχετικότητας.

Βλέπω άστρα μέσα στη νύχτα. Είναι τα διαμαντένια καρφιά του Μαγιακόβσκι που καρφώθηκαν με το σφυρί στον ουρανό, και κάνουν το μαύρο να στάζει αίμα και τρομαλέες μαρμαρυγές.

Αστρα άλλα μονάχα, άλλα δεμένα

που λέει ο ποιητής. Σύμβολα αγάπης, νοσταλγίας και αγνότητας που μου νεύουν.

Και τ' άστρα μ' όλο τους το φως κοιτούν μ' ερωτευμένα

που λέει ο ποιητής. Τόσα, όσα να μη μετριούνται.

Τόσ' άστρα δεν εγνώρισεν ο τρίσβαθος αιθέρας

που λέει ο ποιητής. Αστρα, που τα ξανοίγει το μάτι και γαληνεύουν την έγνοια μου.

Και είδα πως ελάμπανε από πάνω μου όλα τ' άστρα,

και εξάνοιξα την Αλετροπόδα, όπου με ευφραίνει πολύ

που λέει ο ποιητής. Άστρα που μας θωπεύουν ανέγγιχτα. Από του Όμηρου το τραγούδι κι από του Ομηρου τον καιρό.

Στ' ακρογιάλι αναπαυόταν ο γέρος

στα παλιά τα ρούχα τα σχισμένα

κι' εκεί εις το πολύαστρον του αιθέρος

τα μάτια εστριφογύριζε σβησμένα

που λέει ο ποιητής. Αστρα που μας φέρνουν την αγγελία την καλή, και την αγγελία την οργισμένη...

Γκέμμα

Δημήτρης Λιαντίνης