Ιδού η βάση κάθε καλλιτεχνικής εμπειρίας: να κρατά κανείς σε εγρήγορση την εσώτατη συνείδηση του που, γιά κάθε ολοκληρωμένη εμπειρία, μας επιτρέπει να γνωρίζουμε κατά πόσον μπορεί, με την μορφή αυτή, να υποστηριχθεί ως αληθινή και ακέραιη. Ενα τέτοιο θεμέλιο θα έπρεπε να δημιουργείται ακόμη κι' όταν η έμπνευση διατηρείται σαν αιώρηση, μη έχοντας, θα έλεγε κανείς, ανάγκη εδάφους.
Ολες οι δημιουργικές διαδικασίες, ακόμη και οι πιό παραγωγικές, ουσιαστικά δεν στοχεύουν παρά στη δημιουργία μιάς κάποιας εσωτερικής σταθεράς. Κι' ίσως η τέχνη να σημαίνει τόσα πολλά απλώς και μόνο επειδή κάποια απ' τα πιό αυθεντικά δημιουργήματα της εγγυώνται την επίτευξη μιάς πιό αξιόπιστης εσωτερικής στάσης - (et encore?). Ειδικά στην εποχή μας, όπου οι περισσότεροι επιδίδονται σε καλλιτεχνικές (ή σε ότι καλείται "καλλιτεχνικές") δραστηριότητες από φιλοδοξία, θα πρέπει γιά να κρίνουμε την τέχνη, να επιμείνουμε στο ύστατο, μοναδικό τούτο θεμέλιο που είναι τόσο βαθύ και μυστικό, ώστε ακίμη και η πιό αδιόρατη συνεισφορά προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να εξισώνεται με την πλέον προφανή και διάσημη: την αληθινή (καλλιτεχνική) παραγωγή.