Ένας άνδρας που περπατούσε μέσα στην νύχτα γλίστρησε και έπεσε από ένα βραχώδες μονοπάτι. Φοβούμενος ότι θα πέσει εκατοντάδες μέτρα στο κενό - γιατί ήξερε ότι ακριβώς στο χείλος του μονοπατιού ένα βαθύ λαγκάδι απλωνόταν- αρπάχτηκε από ένα κλαδί που κρεμόταν στην άκρη.
Στην σκοτεινιά της νύχτας το μόνο που έβλεπε από κάτω του ήταν μια απύθμενη άβυσσος. Φώναξε και του απάντησε η ίδια του η κραυγή που αντήχησε. Δεν υπήρχε κανένας να τον ακούσει.
Φαντάζεσαι αυτόν τον άνδρα και ολόκληρη την μαρτυρική του νύχτα. Κάθε στιγμή υπήρχε από κάτω του ο θάνατος, τα χέρια του κρύωναν, η λαβή του όλο και χαλάρωνε... αλλά κατόρθωσε να κρατηθεί.
Και όταν ο Ήλιος ανέτειλε, κοίταξε κάτω... και γέλασε!
Δεν υπήρχε καμιά άβυσσος. Μόλις δεκαπέντε εκατοστά κάτω από τα πόδια του υπήρχε ένας βράχος που προεξείχε. Θα μπορούσε να είχε ξεκουραστεί όλη τη νύχτα, να είχε κοιμηθεί καλά- η προεξοχή ήταν αρκετά μεγάλη- αλλά αντ' αυτού, όλη του η νύχτα ήταν ένας εφιάλτης.
Από την δική μου εμπειρία μπορώ να σου πω:
Ο φόβος δεν είναι βαθύτερος από δεκαπέντε εκατοστά.
Τώρα από εσένα εξαρτάται το αν θέλεις να συνεχίσεις να κρέμεσαι από το κλαδί και να μετατρέψεις τη ζωή σου σε εφιάλτη η αν θα ήθελες πολύ να αφήσεις το κλαδί και να σταθείς στα πόδια σου.
Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα.
No comments:
Post a Comment