Οι κούφιοι άνθρωποι - T.S. Eliot

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι
Είμαστε οι παραγεμισμένοι άνθρωποι
Που σκύβουνε μαζί.
Καύκαλα μ' άχερα γεμάτα, αλίμονο!
Οι στεγνές μας φωνές
Σαν ψιθυρίζουμε μαζί
Εϊναι ήσυχες κι' ασήμαντες
Σαν τον αγέρα στο ξερό χορτάρι
Η σε σπασμένα γυαλικά των ποντικών το ποδάρι
Μες στο ξερό μας το κελάρι

Μορφή χωρίς σχήμα, σκιά χωρίς χρώμα
Παραλυμένη δύναμη, γνέψιμο χωρίς κίνηση

Εκείνοι που ταξίδεψαν
Με ίσιες ματιές στου θανάτου την άλλη Βασιλεία
Μας θυμούνται - α θυμούνται - όχι σα να' μαστε χαμένες
Παράφορες ψυχές, μα μοναχά
Οι κούφιοι άνθρωποι
Οι παραγεμισμένοι άνθρωποι.

Μάτια που δεν μπορώ ν' αντικρίσω στα όνειρα
Στου θανάτου τη βασιλεία των ονείρων
Αυτά δεν φανερώνονται:
Εκεί, στα μάτια είναι
Ηλιος σε σπασμένη στήλη
Εκεί ένα δέντρο σείεται
Κι' οι φωνές είναι
Στου αγέρα το τραγούδισμα
Πιό απόμακρες, πιό επίσημες
Από τ' άστρο που σβήνει.

Ας μην έρθω κοντύτερα
Στου θανάτου την βασιλεία των ονείρων
Κι' ας φορέσω ακόμη
Τέτοια μελετημένα μασκαρέματα
Ποντικιού τομάρι, κόρακα πετσί, σταυρωτά ραβδιά
Σ' ένα χωράφι
Κάνοντας όπως κάνει ο άνεμος
Οχι κοντύτερα

Οχι το τελευταίο τούτο συναπάντημα
Στη δειλινή βασιλεία
Τούτη είναι η παθιασμένη χώρα
Τούτη είναι του κάκτου η χώρα
Εδώ τα πέτρινα ομοιώματα
Υψώνουνται, εδώ που δέχουνται
Την ικεσία του χεριού ενός πεθαμένου
Κάτω απ' το παίξιμο του άστρου που σβήνει.

Ετσι είναι τα πράγματα
Στου θανάτου την άλλη βασιλεία
Ξυπνάς μοναχός
Την ώρα εκείνη
Που τρέμεις τρυφερός
Χείλια που θα φιλούσαν
Λεν προσευχές στη σπασμένη πέτρα.

Δεν είναι εδώ τα μάτια
Εδώ δεν είναι τα μάτια
Στο λαγκάδι των άστρων που πεθαίνουν
Στο κούφιο αυτό λαγκάδι
Τούτη η σπασμένη σιαγών απ' τις χαμένες βασιλείες μας

Στο τελευταίο τούτο συναπάντημα
Μαζί ψηλαφούμε
Κι' αποφεύγουμε τα λόγια
Μαζεμένοι στην άκρη του φουσκωμένου ποταμού

Χωρίς βλέμμα, εκτός
Αν ξαναφανούν τα μάτια
Σαν τ' άστρο το αιώνιο
Το εκατόφυλλο ρόδο
Της δειλινής βασιλείας του θανάτου
Η ελπίδα μόνο
Αδειων ανθρώπων.

Γύρω-γύρω όλοι
Στην μέση το φραγκόσυκο φραγκόσυκο
Γύρω-γύρω όλοι
Στις πέντε την αυγή.

Ανάμεσα στην ιδέα
Και στο γεγονός
Ανάμεσα στην κίνηση
Και στην πράξη
Η Σκιά πέφτει

Οτι Σου εστίν η Βασιλεία

Ανάμεσα στη σύλληψη
Και στη δημιουργία
Ανάμεσα στη συγκίνηση
Και στην ανταπόκριση
Η Σκιά πέφτει

Είναι η ζωή μακριά πολύ

Ανάμεσα στον πόθο
Και στο σπασμό
Ανάμεσα στη δύναμη
Και στην ύπαρξη
Ανάμεσα στην Ουσία
Και στην κάθοδο
Η Σκιά πέφτει

Οτι Σου εστίν η Βασιλεία

Οτι Σου εστίν
Είναι η ζωή
Οτι σου εστίν ή

Ετσι τελειώνει ο κόσμος
Ετσι τελειώνει ο κόσμος
Ετσι τελειώνει ο κόσμος
Οχι μ' ένα βρόντο μα μ' ένα λυγμό.


μετάφραση Γιώργου Σεφέρη