η θαμπή μέρα - Βύρων Λεοντάρης

Η αυγή γκρεμίστηκε στα μάτια μας
σωριάζοντας ορίζοντες και πολεμίστρες
θάβοντας τον χρησμό μέσα σε παραμιλητά απολιθωμένα
- αυτό ζητούσα;
η αυγή θολή κλαγγή πάνω απ' την προδομένη μάχη
πάνω απ' τις ψυχές μας που καπνίζουν...
Ενα φτερούγισμα μαρμαρωμένο μέσα μας
- αυτό ζητούσα;

Κι' όμως ξημέρωσε. Τι άλλο λοιπόν; Το παραδέχτηκαν
τα ακονισμένα μάτια
κι' η κατάκοπη καρδιά
κι' η πικραμένη σάρκα.
Μα εγώ τυφλός πάνω στα τείχη συλλογιέμαι
περάσαμε μιά τέτοια νύχτα και δεν ανάψαμε ούτε μιά μεγάλη φωτιά
κι' ο χρόνος μας λεηλάτησε κρυφά ξεμοναχιάζοντας μας και δεν ξέρω
δεν είναι από το αίμα μας ετούτη η σκόνη που ανεβαίνει τώρα απ' τις καρδιές μας
δεν είναι φως αυτό το βούρκωμα του κόσμου.

Κι' όμως ξημέρωσε
πρέπει να δέσουμε την άγρια ελπίδα που αλυχτούσε όλη νύχτα
να σβήσουμε όσα φώτα ξεχαστήκαν αναμμένα
έρημα φώτα απελπισμένα - όλοι μιλούνε τώρα μόνο γιά τις σκόνες τους... -
κι' ας πλύνουμε τα χέρια μας προσεχτικά, ας φορέσουμε τα πρόσωπα μας
κι' ας βγούμε στη θαμπή καινούρια μέρα

Ξανά οι τοίχοι και ξανά οι σκιές
και πάλι ο κύκλος γύρω απ' το πηγάδι
ενώ περιπολεί στον ουρανό αδιάκοπα
στραμμένη στο κρανίο μας
η άσπρη κάννη

Καθίζηση της ιστορίας
αίσθηση βυθού
κάποτε ένας πνιγμένος ξεκολλά ανεβαίνοντας προς τα τρικυμισμένα ύψη - αυτό μονάχα
και δεν υπάρχει τίποτε
μιά χειραψία ελεύθερη
μιά πράξη που να μη μας ξεστρατίζει όλο και πιό πολύ απ' αυτό που θέλαμε
και δεν υπάρχει τίποτε να ελπίσω μες στην αχανή αυτή μέρα
Θα καρτερώ ως την άλλη νύχτα

Θα μοιραστούν ξανά οι άνθρωποι τη ζωή σαν λάφυρο
ακούω τις ζυγαριές που ετοιμάζονται
φριχτά καινούρια μέτρα και σταθμά
και δεν υπάρχει τίποτε να ελπίσω μες στην αχανή αυτή μέρα
όπου γερνάει πιό γρήγορα από μας το μέλλον

Θα καρτερώ ως την άλλη νύχτα.

4 "μικρά" του Οκτάβιο Παζ

Το μαχαίρι

Πουλί από πάγο το μαχαίρι
ατόφιο πέφτει, κι' ο αέρας παγώνει
όπως παγώνει μιά κραυγή μες στην σιωπή,
στην άκρια μιάς τρίχας εξαγνίζεται
το αίμα που κρέμεται και η στιγμή
στα δύο ανοίγει μολυβένια...
Ακατοίκητος κόσμος και ψυχρός ουρανός
όπου ένας κομήτης σταχτής βουίζει κι' εκτρέπεται.

Λαγοκοίμισμα

Χαράζει. Το ρολόι τραγουδά.
Ο κόσμος σωπαίνει, αδειανός.
Υπνοβάτης σηκώνεσαι
και κοιτάζεις δεν ξέρω ποιούς ίσκιους
πίσω απ' τον ίσκιο σου τίποτα.
Απ' τη νύχτα βγαλμένη
είσαι ένα λευκό κλαδί.

Ρητορική

Τραγουδούν τα πουλιά τραγουδούν
και δεν ξέρουνε τι τραγουδάνε
το λαρύγγι τους είναι
η αντίληψη όλη.

Επιτάφιος για ένα ποιητή

Ηθελε να τραγουδά,
τραγουδώντας ξέχναγε
την πραγματική
όλο ψέματα ζωή του
και θυμόταν
την ζωή του από αλήθειες που διαψεύστηκαν.

μετάφραση Τάσος Δενέγρης

Πέρα κι' απ' την αγάπη - Οκτάβιο Παζ

Το καθετί μας απειλεί
ο χρόνος, που σε ζωντανά κομμάτια,
χωρίζει αυτό που ήμουν
από αυτό που θα' μαι
όπως η μάχαιρα το φίδι.
Η συνείδηση,
η σχισμένη διαφάνεια,
το βλέμμα που' γινε τυφλό
βλέποντας τον εαυτό του να κοιτάζει.
Οι λέξεις, γκρίζα γάντια, σκόνη της σκέψης από χορτάρι, το νερό, το δέρμα.
Τα ονόματα μας που ανάμεσα σε σένα και σε μένα ορθώνονται
τείχη κενού που καμιά σάλπιγγα δεν μπορεί να γκρεμίσει.

Ούτε το όνειρο κι' ο πληθυσμός του από σπασμένες εικόνες.
Ούτε το παραλήρημα με τον προφητικό του αφρό,
ούτε η αγάπη με τα νύχια και τα δόντια της μας φτάνουν.
Πέρ' από μας,
στα σύνορα του είμαι και του γίνομαι
μιά ζωή ζωντανή μας θέλει.

Εξω η νύχτα εισπνέει, τανύζεται
όλο ζεστά φύλλα μεγάλα,
καθρέφτες που μάχονται
φρούτα, νύχια, μάτια και φυλλώματα,
πλάτες που αστράφτουν,
σώματα που ανοίγουν δρόμο μέσ' από άλλα σώματα.

Ξαπλώσου εδώ στην παραλία τόσου αφρού
τόσης ζωής υπόκωφης, παραδομένης
κι' εσύ στην νύχτα ανήκεις.
Ξάπλωσε, λευκάδα που αναπνέεις,
σφυγμέ, άστρο που τεμαχίστηκε
κρασί μέσα σε κούπα,
ψωμί που γέρνεις το ζυγό προς τη μεριά της χαραυγής
διάλυμα αίματος
ανάμεσα στο τώρα και στο χρόνο τον ατέλειωτο.