Πέρα κι' απ' την αγάπη - Οκτάβιο Παζ

Το καθετί μας απειλεί
ο χρόνος, που σε ζωντανά κομμάτια,
χωρίζει αυτό που ήμουν
από αυτό που θα' μαι
όπως η μάχαιρα το φίδι.
Η συνείδηση,
η σχισμένη διαφάνεια,
το βλέμμα που' γινε τυφλό
βλέποντας τον εαυτό του να κοιτάζει.
Οι λέξεις, γκρίζα γάντια, σκόνη της σκέψης από χορτάρι, το νερό, το δέρμα.
Τα ονόματα μας που ανάμεσα σε σένα και σε μένα ορθώνονται
τείχη κενού που καμιά σάλπιγγα δεν μπορεί να γκρεμίσει.

Ούτε το όνειρο κι' ο πληθυσμός του από σπασμένες εικόνες.
Ούτε το παραλήρημα με τον προφητικό του αφρό,
ούτε η αγάπη με τα νύχια και τα δόντια της μας φτάνουν.
Πέρ' από μας,
στα σύνορα του είμαι και του γίνομαι
μιά ζωή ζωντανή μας θέλει.

Εξω η νύχτα εισπνέει, τανύζεται
όλο ζεστά φύλλα μεγάλα,
καθρέφτες που μάχονται
φρούτα, νύχια, μάτια και φυλλώματα,
πλάτες που αστράφτουν,
σώματα που ανοίγουν δρόμο μέσ' από άλλα σώματα.

Ξαπλώσου εδώ στην παραλία τόσου αφρού
τόσης ζωής υπόκωφης, παραδομένης
κι' εσύ στην νύχτα ανήκεις.
Ξάπλωσε, λευκάδα που αναπνέεις,
σφυγμέ, άστρο που τεμαχίστηκε
κρασί μέσα σε κούπα,
ψωμί που γέρνεις το ζυγό προς τη μεριά της χαραυγής
διάλυμα αίματος
ανάμεσα στο τώρα και στο χρόνο τον ατέλειωτο.