η θαμπή μέρα - Βύρων Λεοντάρης

Η αυγή γκρεμίστηκε στα μάτια μας
σωριάζοντας ορίζοντες και πολεμίστρες
θάβοντας τον χρησμό μέσα σε παραμιλητά απολιθωμένα
- αυτό ζητούσα;
η αυγή θολή κλαγγή πάνω απ' την προδομένη μάχη
πάνω απ' τις ψυχές μας που καπνίζουν...
Ενα φτερούγισμα μαρμαρωμένο μέσα μας
- αυτό ζητούσα;

Κι' όμως ξημέρωσε. Τι άλλο λοιπόν; Το παραδέχτηκαν
τα ακονισμένα μάτια
κι' η κατάκοπη καρδιά
κι' η πικραμένη σάρκα.
Μα εγώ τυφλός πάνω στα τείχη συλλογιέμαι
περάσαμε μιά τέτοια νύχτα και δεν ανάψαμε ούτε μιά μεγάλη φωτιά
κι' ο χρόνος μας λεηλάτησε κρυφά ξεμοναχιάζοντας μας και δεν ξέρω
δεν είναι από το αίμα μας ετούτη η σκόνη που ανεβαίνει τώρα απ' τις καρδιές μας
δεν είναι φως αυτό το βούρκωμα του κόσμου.

Κι' όμως ξημέρωσε
πρέπει να δέσουμε την άγρια ελπίδα που αλυχτούσε όλη νύχτα
να σβήσουμε όσα φώτα ξεχαστήκαν αναμμένα
έρημα φώτα απελπισμένα - όλοι μιλούνε τώρα μόνο γιά τις σκόνες τους... -
κι' ας πλύνουμε τα χέρια μας προσεχτικά, ας φορέσουμε τα πρόσωπα μας
κι' ας βγούμε στη θαμπή καινούρια μέρα

Ξανά οι τοίχοι και ξανά οι σκιές
και πάλι ο κύκλος γύρω απ' το πηγάδι
ενώ περιπολεί στον ουρανό αδιάκοπα
στραμμένη στο κρανίο μας
η άσπρη κάννη

Καθίζηση της ιστορίας
αίσθηση βυθού
κάποτε ένας πνιγμένος ξεκολλά ανεβαίνοντας προς τα τρικυμισμένα ύψη - αυτό μονάχα
και δεν υπάρχει τίποτε
μιά χειραψία ελεύθερη
μιά πράξη που να μη μας ξεστρατίζει όλο και πιό πολύ απ' αυτό που θέλαμε
και δεν υπάρχει τίποτε να ελπίσω μες στην αχανή αυτή μέρα
Θα καρτερώ ως την άλλη νύχτα

Θα μοιραστούν ξανά οι άνθρωποι τη ζωή σαν λάφυρο
ακούω τις ζυγαριές που ετοιμάζονται
φριχτά καινούρια μέτρα και σταθμά
και δεν υπάρχει τίποτε να ελπίσω μες στην αχανή αυτή μέρα
όπου γερνάει πιό γρήγορα από μας το μέλλον

Θα καρτερώ ως την άλλη νύχτα.