A thorn defends the rose, harming only those who would steal the blossom.
Chinese proverb

Hygeia - Gustav Klimt

Pallas Athena - Gustav Klimt

“In this world hate never dispelled hate. Only love dispels hate. This is the law, ancient and inexhaustible.”
Buddha

Talking about Zen all the time is like looking for fish tracks in a dry riverbed.

poem

The people down
The hallway who
Stab each other
Each Friday night...

Is that a ritual

Or just something terribly unresolved?

La littérature ne permet pas de marcher, mais elle permet de respirer.

Roland Barthes

poem

Some trust the wolf
they have raised since birth
not to turn on them.

Some trust their lives
In the hands whose fingers
Are five silent lives.

Some will be reminded
of nothing, or perish
by that memory.

our desires - Jim Caroll

There is a wind that seeks the crevice
under my heart
the way insects file at night
beneath a doorway

Its edges are rough, it slits
the cords. It trips my steady breathing.
When it comes there is no one
I can trust.

It seems, at times, I have designed
too well this vision of you.
I cannot survive your eyes
when they are scarred with a need
for some lesser form of love.

I admit to this conceit.
And though you will not accept it
You love it nonetheless

It is just like you. Our desires
will always be kept sharp
by a kind of perversity. A need
to be each forever alone...

Its color is violet, like lips
that have been smashed by nights
or robbed of blood by lack of breath.
The wind I was speaking of does this.

I can feel it now.

Angels can fly because they take themselves lightly.

Gilbert Keith Chesterton

τα τελευταία ρόδα

Τ' αλαλάζοντα ρόδα

αλαλιασμένα σε προσδοκία,

παραδομένα σε προσφορά,

σχεδόν άσεμνα, τόσο ανοιχτά.

Προσφέρονται, παραδίνονται εκστατικά,

την ώρα του μεσημεριού,

στην ήμερη καρδιά του φθινοπώρου.

Φως καλοκάγαθο, ευγενικό

τα περιβάλλει, τα κρατάει σταματημένα,

στημένα, στην προσπάθεια

να ζήσουν ολόκληρα, πριν

να πεθάνουν.

Ζωή Καρέλλη

Freediving is about silence, the silence that comes from within.

Jacques Mayol

Οταν η άνοιξη επιστρέψει - Fernando Pessoa

Όταν η Άνοιξη επιστρέψει

Ίσως δεν βρίσκομαι πια στον κόσμο.

Σήμερα θα ‘θελα να μπορούσα να σκεφτώ την Άνοιξη σαν πρόσωπο

Nα την φανταστώ να πενθεί για μένα

Όταν δει ότι έχασε τον μοναδικό της φίλο.

Aλλά η Άνοιξη δεν είναι ούτε καν πράγμα:

Eίναι τρόπος να μιλάς.

Oύτε τα λουλούδια, ούτε τα πράσινα φύλλα επιστρέφουν.

Yπάρχουν νέα λουλούδια, νέα πράσινα φύλλα.

Yπάρχουν νέες μυρωμένες ημέρες.

Tίποτα δεν επιστρέφει, τίποτα δεν επαναλαμβάνεται,

αφού τα πάντα είναι αληθινά.

Μετάφραση : Χάρης Βλαβιανός

Gustav Klimt - The maiden

"I have the gift of neither the spoken nor the written word, especially if I have to say something about myself or my work. Whoever wants to know something about me -as an artist, the only notable thing- ought to look carefully at my pictures and try and see in them what I am and what I want to do."

The kiss - Gustav Klimt

Μαθητεία - Γιώργος Θέμελης

Μαθαίνεται η Αγάπη,
μαθαίνεται από μέσα, αποστηθίζεται.
όπως η θλίψη, όπως η έκσταση.

Τ' άφωνα ψάρια δεν πηγαίνουν σχολείο
να μάθουν τη σιωπή,
την εκθαμβωτική θαλάσσια αγάπη
μες σε βαθιά κρησφύγετα.

Τα ερωτικά πουλιά δε μελετούν
μαθήματα αγάπης,
δε γράφουν τις τέσσερες πράξεις της
στις πλάκες τους οι πεταλούδες.

Ισως μονάχα οι Άγγελοι να μαθαίνουν λέξεις,
ονόματα, κομμένες συλλαβές,
συλλαβίζοντας τον έρωτα μες στην ουράνιαν ερημία.

Ισως να ξέρουν καλά τη σιωπή της Αγάπης,
τη γλώσσα της σιωπής, τον ανεκλάλητον έρωτα των πραγμάτων.

Αυτή τη γλώσσα, αυτή τη Μουσική, αυτή μαθαίνουν τα δάχτυλά μου.
Τα δάχτυλά μου, τα χείλη μου, τα έκπληχτα μάτια.

Γιώργος Θέμελης

"The cave you fear to enter holds the treasure you seek."

Joseph Campbell

George Harrison - Someplace Else

A lifetime without love is of no account

Love is the water of life

Drink it down with heart and soul!

Rumi

lies about love

We are a liars, because

the truth of yesterday becomes a lie tomorrow,

whereas letters are fixed,

and we live by the letter of truth.

The love I feel for my love, this year,

is different from the love I felt last year.

If it were not so, it would be a lie.

Yet we reiterate love! love! love!

as if it were a coin with a fixed value

instead of a flower that dies, and opens a different bud.

D H Lawrence

Sandro Botticelli - Pallade Athena e il centauro

L’essere umano, nello stesso tempo umano e sovrannaturale, ha origine
nella natura vivente e fisica, ma ne emerge e si distingue attraverso la
cultura, il pensiero e la coscienza. Tutto ciò ci pone di fronte al carattere duplice e complesso di ciò che è umano: l’umanità non si riduce affatto all’animalità, ma senza animalità non c’è umanità.” (Edgar Morin, 2005)

After death - Christina Rossetti

The curtains were half drawn, the floor was swept
and strewn with rushes, rosemary and may
lay thick upon the bed on which I lay,
were through the lattice ivy-swadows crept.
He learned above me, thinking that I slept
and could not hear him, but I heard him say:
"Poor child, poor child" and as he turned away
came a deep silence, and I knew he wept.
He did not touch the shroud, or raise the fold
that hid my face, or take my hand in his,
or ruffle the smooth pillows for my head:
He did not love me living, but once dead
he pittied me, and very sweet it is
to know he still is warm though I am cold.

"We have long forgotten that activities can be simple and precise. Every act of our lives can contain simplicity and precision and thus can have tremendous beauty and dignity."

Chogyam Trungpa Riponche

"The best thing one can do when it's raining is to let it rain."

Henry Wadsworth Longfellow

Alla sera di Ugo Foscolo

Forse perché della fatal quïete

Tu sei l'imago a me sì cara vieni

O sera! E quando ti corteggian liete

Le nubi estive e i zeffiri sereni,

E quando dal nevoso aere inquïete

Tenebre e lunghe all'universo meni

Sempre scendi invocata, e le secrete

Vie del mio cor soavemente tieni.

Vagar mi fai co' miei pensier su l'orme

che vanno al nulla eterno; e intanto fugge

questo reo tempo, e van con lui le torme

Delle cure onde meco egli si strugge;

e mentre io guardo la tua pace, dorme

Quello spirto guerrier ch'entro mi rugge

A Zacinto di Ugo Foscolo

Né più mai toccherò le sacre sponde

ove il mio corpo fanciulletto giacque,

Zacinto mia, che te specchi nell'onde

del greco mar da cui vergine nacque

Venere, e fea quelle isole feconde

col suo primo sorriso, onde non tacque

le tue limpide nubi e le tue fronde

l'inclito verso di colui che l'acque

cantò fatali, ed il diverso esiglio

per cui bello di fama e di sventura

baciò la sua petrosa Itaca Ulisse.

Tu non altro che il canto avrai del figlio,

o materna mia terra; a noi prescrisse

il fato illacrimata sepoltura.

Ερωτας και Ψυχή

Antonio Canova (1757-1822)

"One who does not understand the yellow palm bird will say it is noisy."

African proverb

The Tao literally means a Path. It has been severally translated as the Way, the Absolute, the Law, Nature, Supreme Reason, the Mode. These renderings are not incorrect, for the use of the term by the Taoists differs according to the subject-matter of the inquiry. Laotse himself spoke of it thus: "There is a thing which is all-containing, which was born before the existence of Heaven and Earth. How silent! How solitary! It stands alone and changes not. It revolves without danger to itself and is the mother of the universe. I do not know its name and so call it the Path. With reluctance I call it the Infinite. Infinity is the Fleeting, the Fleeting is the Vanishing, the Vanishing is the Reverting." The Tao is in the Passage rather than the Path. It is the spirit of Cosmic Change, – the eternal growth which returns upon itself to produce new forms. It recoils upon itself like the dragon, the beloved symbol of the Taoists. It folds and unfolds as do the clouds. The Tao might be spoken of as the Great Transition. Subjectively it is the Mood of the Universe. Its Absolute is the Relative.

Okakura Kakuzo

The book of tea

Το φρικτό στην τέχνη είναι που όσο πιό βαθιά προχωράς μέσα της, τόσο πιό ακραίες, ανέφικτες σχεδόν υποχρεώσεις αναλαμβάνεις. Συντελείται τότε σε ψυχικό επίπεδο αυτό που εννοεί υπό μία άλλη έννοια η γυναίκα στο ποίημα εκείνο του Μπωντλαίρ, όταν ξεσπά ξαφνικά μες στην απέραντη σιγαλιά της πανσελήνου : Que c' est un dur metier que d' etre belle femme (Είναι δύσκολη δουλειά να είσαι καλλονή).
Η τέχνη δεν είναι το ξεδιάλεγμα των ωραιότερων στοιχείων του κόσμου αλλά η αυτόματη, άκοπη μεταμόρφωση του σε κάτι υπέροχο. Ο θαυμασμός με τον οποίο ορμά στα πράγματα (όλα ανεξαιρέτως) οφείλει να είναι τόσο ασυγκράτητος, τόσο δυνατός, τόσο φωτεινός, που το αντικείμενο να μην έχει το χρόνο να συνειδητοποιήσει την ασχήμια ή την αθλιότητα του. Ακόμη και μες στο τρομερότερο πράγμα δεν υπάρχει τίποτε τόσο απωθητικό και αρνητικό, που να μην μπορεί η πολλαπλή δράση της καλλιτεχνικής δεξιοτεχνίας να το αφήσει πίσω της προικίζοντας το με ένα γερό, θετικό πλεόνασμα, μεταμορφώνοντας το σε κάτι δηλωτικό της ύπαρξης, γεμάτο θέληση γιά ζωή: σε άγγελο.

The Dying Swan

Maya Plisetskaya The Dying Swan 1969

the island of Skyros - John Masefield

Here, where we stood together, we three men,

Before the war had swept us to the East

Three thousand miles away, I stand again

And hear the bells, and breathe, and go to feast.

We trod the same path, to the selfsame place,

Yet here I stand, having beheld their graves,

Skyros whose shadows the great seas erase,

And Seddul Bahr that ever more blood craves.

So, since we communed here, our bones have been

Nearer, perhaps, than they again will be,

Earth and the worldwide battle lie between,

Death lies between, and friend-destroying sea.

Yet here, a year ago, we talked and stood

As I stnad now, with pulses beating blood.

I saw her like a shadow on the sky

In the last light, a blur upon the sea,

Then the gale's darkness put the shadow by,

But from one grave that island talked to me;

And, in the midnight, in the breaking storm,

I saw its blackness and a blinking light,

And thought, "So death obscures your gentle form,

So memory strives to make the darkness bright;

And, in that heap of rocks, your body lies,

Part of the island till the planet ends,

My gentle comrade, beautiful and wise,

Part of this crag this bitter surge offends,

While I, who pass, a little obscure thing,

War with this force, and breathe, and am its king.

Master technique and then forget about it and be natural.

Anna Pavlova

English reading people in the world 300.000.000

People who read me 3

People who write criticism of me 4

John Masefield

Sea Fever - John Masefield

I must go down to the seas again, to the lonely sea and the sky,

And all I ask is a tall ship and a star to steer her by,

And the wheel's kick and the wind's song and the white sail's shaking,

And a grey mist on the sea's face, and a grey dawn breaking.

I must go down to the seas again, for the call of the running tide

Is a wild call and a clear call that may not be denied;

And all I ask is a windy day with the white clouds flying,

And the flung spray and the blown spume, and the sea-gulls crying.

I must go down to the seas again, to the vagrant gypsy life,

To the gull's way and the whale's way, where the wind's like a whetted knife;

And all I ask is a merry yarn from a laughing fellow-rover,

And quiet sleep and a sweet dream when the long trick's over.

Καλύτερα να χαθώ στο πάθος μου, παρά να χάσω το πάθος μου.

Jacques Mayol

The seven selves - Khalil Gibran

In the silent hour of the night, as I lay half asleep, my seven selves sat together and thus conversed in whispers:

First Self: Here, in this madman, I have dwelt all these years, with naught to do but renew his pain by day and recreate his sorrow by night. I can bear my fate no longer, and now I must rebel.

Second Self: Yours is a better lot than mine, brother, for it is given me to be this madman's joyous self. I laugh his laughter and sing his happy hours, and with thrice winged feet I dance his brighter thoughts. It is I that would rebel against my weary existence.

Third Self: And what of me, the love-ridden self, the flaming brand of wild passion and fantastic desires? It is I the love-sick self who would rebel against this madman.

Fourth Self: I, amongst you all, am the most miserable, for naught was given me but the odious hatred and destructive loathing. It is I, the tempest-like self, the one born in the black caves of Hell, who would protest against serving this madman.

Fifth Self: Nay, it is I, the thinking self, the fanciful self, the self of hunger and thirst, the one doomed to wander without rest in search of unknown things and things not yet created; it is I, not you, who would rebel.

Sixth Self: And I, the working self, the pitiful labourer, who, with patient hands, and longing eyes, fashion the days into images and give the formless elements new and eternal forms—it is I, the solitary one, who would rebel against this restless madman.

Seventh Self: How strange that you all would rebel against this man, because each and every one of you has a preordained fate to fulfil. Ah! could I but be like one of you, a self with a determined lot! But I have none, I am the do-nothing self, the one who sits in the dumb, empty nowhere and nowhen, when you are busy re-creating life. Is it you or I, neighbours, who should rebel?

When the seventh self thus spoke the other six selves looked with pity upon him but said nothing more; and as the night grew deeper one after the other went to sleep enfolded with a new and happy submission.

But the seventh self remained watching and gazing at nothingness, which is behind all things.

Khalil Gibran

"Pour l'écrivain, la littérature est cette parole qui dit jusqu'à la mort : je ne commencerai pas à vivre avant de savoir quel est le sens de la vie."

Roland Barthes

La Réponse de Kafka

a world of dew,

and within every dewdrop

a world of struggle

(Issa 1762 - 1826)

Μία Χαϊντεγκεριανή Προσέγγιση Των Χαϊκού

Dirck van Baburen

L'homme est né libre, et partout il est dans les fers.
Jean-Jacques Rousseau

Δάκρυσες - Βύρων Λεοντάρης

Δάκρυσες - κι' έβρεχε όλη μέρα
ξεχείλισαν οι στέρνες και τα λούκια
λάσπωσαν γλάστρες, λάσπωσαν μπουμπούκια
και των ματιών μου λίγο η ξέρα.

Απ' των χεριών σου την βεντάλια
το φως ανόρεχτα λιποταχτούσε.
Πως θέλαμε η πόρτα να χτυπούσε
να στρίβαμε ίδια τα κεφάλια...

Πριν μας αγιάσει το άρωμα σου
μας πήραν τη γιορτή, την πήραν ίσκιοι
κι' όταν αργά των αστεριών οι μίσχοι
άρχισαν να λυγούν προς την καρδιά σου

τρόμαξα. Τι μας πέθανε εδώ μέσα;
κι' ευθύς το φως σηκώθηκα ν' ανάψω
ώρες πολέμαα κάτι να σου γράψω
Δάκρυσες - κι' έβρεχε όλη μέρα...

Notre personnalité sociale est une création de la pensée des autres.
Marcel Proust

η σκάλα - Βύρων Λεοντάρης

Κακή εποχή σε ξένο κι' άγνωστο σκοτάδι
οι δρόμοι χρόνια τώρα πεθαμένοι και σβησμένα τα σημάδια
κακή εποχή, ανεμόβροχο σπάει τα τζάμια στις ψυχές μας
κι οι σκιές των ανθρώπων μέσα μας φτερούγες τσακισμένες
ένας καιρός ερείπιο
κι η σκάλα που ανεβαίνω πότε να τυλίγεται στα πόδια μου σαν φίδι
και πότε να βυθίζεται σαν βίδα στο μυαλό...

Αθώο ξεκίνημα, μοναχικέ λυγμέ πάνω απ' τη θλίψη
με μολυβένια τώρα φτερά
χάνοντας ολοένα ύψος - όπως τόσες
απόπειρες αθανασίας που κατακάθισαν σ' ένα επιτύμβιο χαμόγελο
αθώο ξεκίνημα, που μ' έφερες, που μ' έφερες...

Ιλιγγοι και στροφές
τρεκλίσματα μες στους λαβύρινθους
χειρονομίες σακάτισσες
σκέψεις γριές σερνάμενες πιασμένες απ' τους τοίχους
μιά υγρασία πανικού ως το κόκκαλο κι' όλοι γυρεύουν να σωθούν
κρεμιούνται απ' τα καλώδια κι' απ' τις φλέβες του
κυκλοφορούν μ' ένα μαχαίρι στην καρδιά σαν φυλαχτό
κλειδώνουνε τις πόρτες ψάχνονται γιά τη χαμένη αφή τους
-άλλοι στους τοίχους κολλημένοι κάνουν τα παράθυρα
κι' άλλοι τρέχουνε, τους ανοίγουν και πηδάνε στο κενό
και τι μπορούμε εμείς να κάνουμε και τι μπορούμε
μέσα στο στοιχειωμένο αυτό οικοδόμημα
κεριά που σβήνουμε στο βάθος των διαδρόμων
στίχοι που κλαίμε σαν παιδιά στα σκαλοπάτια
γιατί ποτέ δεν μπορέσαμε να προλάβουμε το έγκλημα
-φτάσαμε πάντα αργά μπροστά στις κλειδωμένες πράξεις
το αίμα κυλούσε κάτω απ' τις χαραμάδες
κι η κούραση κι ο φόβος όλο να πληθαίνουν στην ατέλειωτη αυτή σκάλα.

Ολες τις μοναξιές τις έζησα
ελπίζοντας και μη ελπίζοντας
όπως τη μοναξιά της τέχνης πως να την αντέξω
τη σκόνη πάνω στο βιβλίο
τα λόγια που σηκώνονται τις νύχτες σαν αγάλματα
κι ανάβουνε τα φώτα σε αδειανές ψυχές
κι αρχίζουν να χτυπούν στους τοίχους το κεφάλι τους ουρλιάζοντας
-είναι μιά κρίση δημιουργίας μόνο ή μήπως είναι
το τέλος, η κατάρρευση της σκέψης, η ερημιά
ανάμεσα σε ανεπανόρθωτα φθαρμένα σύμβολα και εικόνες
που ηχούν σαν κούφιες προσωπίδες.

Γιατί δεν είναι μόνο ο χρόνος που μας φθείρει μα κι ο χώρος
σημεία το δείχνουν καθαρά, ο χώρος εκδικείται
παραμορφώνει τις δομές και κατατρώει τα σώματα
σκάβει βαθιά κενά κουφώνοντας μορφές και σωθικά
-έτσι κι ο λόγος
φαγώθηκε σιγά σιγά από σιωπές και χάσματα
Τι μέλλει ακόμα να ειπωθεί και ποιά η έκφραση μες στη χαμένη ισορροπία;

Είπαμε τόσες φτήνειες, έτσι που 'γινε κι η δημιουργία διαστροφή
και τώρα ετούτη η κούραση δεν είναι σαν τις άλλες
δεν έρχεται από το παρελθόν αλλά απ' το μέλλον
όπως η σκόνη αυτή που κατεβαίνει από τα πάνω δώματα
όπως το αίμα αυτό που στάζει από τα πάνω δώματα

- αθώο ξεκίνημα, που μ' έφερες εδώ, που μ' έφερες
Που να σταθώ να γείρω το κεφάλι μου
να ονειρευτώ το δροσερό κατώφλι...

Βύρων Λεοντάρης
Ψυχοστασία
Υψιλον

We nurse a conscience because we are afraid to tell the truth to others.
We take refuge in pride because we are afraid to tell the truth to ourselves.

Okakura Kakuzo
The book of tea

Ευτυχία ίσον αγάπη, τελεία και παύλα. Οποιος μπορεί ν' αγαπά, είναι ευτυχής. Herman Hesse

πραγματικότητα και φαντασία

Η αλήθεια σε μία ιστορία έγκειται σε ότι πιστεύει ο ακροατής.
Οπως, όταν φυλλομετρούμε μία εφημερίδα, έχουμε γιά μιά στιγμή την αυταπάτη πως γνωρίζουμε τι συνέβη τις τελευταίες εικοσιτέσσερις ώρες στον κόσμο, έστω κι' αν ουσιαστικά δεν συνέβη παρά μόνο ότι έξυπνοι δημοσιογράφοι έχουν ήδη μερικώς προαναφέρει στο φύλλο της προηγούμενης, έτσι ακριβώς καθένας μας μεταμορφώνει κάθε μέρα και κάθε ώρα το παρθένο δάσος των μυστηρίων σ' έναν ωραίο κήπο ή σ' έναν επίπεδο συνοπτικό χάρτη, ο ηθικολόγος με την βοήθεια των αξιωμάτων του ο θρησκευόμενος με την βοήθεια της πίστης του, ο μηχανικός με την βοήθεια του λογαριθμικού του κανόνα, ο ζωγράφος με την βοήθεια της παλέτας του και ο ποιητής με την βοήθεια των προτύπων και των ιδανικών του.

Ολιγόλεπτα αναγνώσματα - Herman Hesse
μετάφραση Θεόδωρος Λουπασάκης
εκδόσεις Σμίλη

Τέχνη δεν είναι το να καθιστάς τον εαυτό σου κατανοητό, αλλά το να κατανοήσεις τον εαυτό σου - επιτακτικά. Οσο πιό κοντά ερχόμαστε στις πιό προσωπικές και μύχιες σκέψεις και φαντασιώσεις μας (οράματα), τόσο πιό πολλά έχουμε επιτύχει, έστω κι' αν κανείς άλλος δεν είναι σε θέση να το κατανοήσει.

Ο οδηγός του ποιητή γιά την ζωή
Η σοφία του Ρίλκε - εκδόσεις Πατάκη
μετάφραση Αλεξάνδρα Νικολακοπούλου

Antonin Dvorak - Songs My Mother Taught Me

New rule: Love those who yearn for the impossible.

"There is no end. There is no beginning. There is only the infinite passion of life." Frederico Fellini

"For those who believe in God, most of the big questions are answered. But for those of us who can't readily accept the God formula, the big answers don't remain stone-written. We adjust to new conditions and discoveries. We are pliable. Love need not be a command nor faith a dictum. I am my own god. We are here to unlearn the teachings of the church, state, and our educational system. We are here to drink beer. We are here to kill war. We are here to laugh at the odds and live our lives so well that Death will tremble to take us."

Charles Bukowski

The Known Universe by AMNH

“The reason why the universe is eternal is that it does not live for itself; it gives life to others as it transforms”.
Lao Tzu

Οι ποιητές και οι ζωγράφοι, οι μουσικοί και οι αρχιτέκτονες ουσιαστικά δεν είναι παρά μοναχικά άτομα που στρέφονται στη φύση, επειδή προτιμούν το αιώνιο από το παροδικό, τους βαθείς ρυθμούς των αιώνιων νόμων απ' ότι δικαιώνεται στο εφήμερο. Αφού δεν μπορούν να πείσουν την φύση να ενσωματωθεί στην εμπειρία τους θεωρούν χρέος τους να την αιχμαλωτίσουν, προκειμένου να τοποθετηθούν οι ίδιοι κάπου μες στο απέραντο πλαίσιο της. Χάρη δε σ' αυτά τα ελάχιστα μοναχικά άτομα ολόκληρη η ανθρωπότητα προσεγγίζει την φύση. Το ότι αποτελεί το μέσον εντός του οποίου συναντώνται ο άνθρωπος και το τοπίο, η μορφή και ο κόσμος, και ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλον δεν είναι η σπουδαιότερη, αλλά ίσως η πιό παράξενη συμβολή της τέχνης. Στην πραγματικότητα ζουν πλάι-πλάι, αγνοώντας σε μεγάλο βαθμό ο ένας τον άλλον. Αλλά μέσα στον πίνακα, μέσα στο κτίριο, μες στη συμφωνία -με μία κουβέντα μέσα στην τέχνη την ίδια- μοιάζουν να ενώνονται σχηματίζοντας μιαν υψηλότερη, προφητική αλήθεια, να βασίζονται ο ένας στον άλλον. Και έχει κανείς την εντύπωση πως μες απ' την αλληλοσυμπλήρωση ετούτη γεννήθηκε η τέλεια ενότητα, που χαρακτηρίζει την ουσία του έργου τέχνης.

Ο οδηγός του ποιητή γιά την ζωή

Η σοφία του Ρίλκε - εκδόσεις Πατάκη

μετάφραση Αλεξάνδρας Νικολακοπούλου

Claudio Baglioni - Niente Più

Tu sei quel respiro
che mi toglie ancora il fiato
il solo nome che mi viene
come cerco le parole
e ho visto nubi andare altrove
e tu sei il cielo che è restato
la luce che piange negli occhi
quando piove con il sole

Tu sei la neve che ha imbiancato
i giorni grigi di una storia
la primavera che ha svegliato
il tuo profumo che ho in memoria

Sei il senso che ho di me
quello che fui insieme a te
tra la gente e il mondo
Tu sei in cima e in fondo tu
per prima tu
e niente più
niente come prima..

Tu sarai per sempre
il mio peccato originale
in questa corsa per la vita
tu sei il mio lavoro nero
ed io non posso farne a meno
farmi di te
e farmi male
far tardi a leggere la notte
i tuoi pensieri col pensiero

Tu sei quel cagnolino ignaro
che ho lasciato per la strada
e da quel giorno pago caro
e mi segue ovunque vada

Tu, sei il senso che ho di me
quello che fui insieme a te
tra la gente e il mondo
Tu, sei in cima e in fondo tu
per prima tu
e niente più
niente più di prima.

Se torni qui
tu non tornare
siamo frecce
da non voltare
foglie sul viale
che non puoi ridare
al loro ramo
il passato è sale
si scioglie
a dar sapore al futuro
quello che più
non si perde
non perdere
quel che c'è oltre il muro

Tu, sei il senso che ho di me
quello che fui insieme a te
tra la gente e il mondo
Tu, sei in cima e in fondo tu
per prima tu
e niente più
niente dopo e prima
tu che non fai rima tu
niente più.
niente più..
niente più....

Yanni - almost a Whisper

The sound of holding on - almost a whisper
The sigh of broken hearts - a quiet cry
The rain upon your face
Brings gravity and grace
And softly you begin to breathe again

I don't have all the answers to your sad prayers
But if I could I'd give you angel's wings
To go where hope is found
With strength to reach beyond
And carries like a song upon the wind

Please don't give up
Please don't you give up
Cause I believe
Yes, I believe
I still believe... in us

The sound of holding on - almost a whisper
The sigh of broken hearts - a quiet cry
The rain upon your face
Brings gravity and grace
And softly you begin to breathe again

Haven't you ever asked yourself why it is that human beings lack this thing? They beget children, they have sex, tenderness, a quality of sharing something together in companionship, in friendship, in fellowship, but this thing - why is they haven't got it?

Haven't you ever wondered lazily on occasion when you are walking by yourself in a filthy street or sitting in a bus or are in holiday by the seaside or walking in a wood with a lot of birds, trees, streams and wild animals - hasn' t it ever come upon you to ask why it is that man, who has lived for millions and millions of years, has not got this thing, this extraordinary unfading flower?

Why is it that you, as a human being, who are so capable, so clever, so cunning, so competitive, who have such marvellous technology, who go to the skies and under the earth and beneath the sea, and invent extraordinary electronic brains - why is it that you haven't got this one thing which matters? I don' t know whether you have ever seriously faced this issue or why your heart is empty.

What would your answer be ir you put the question to yourself - your direct answer without any equivocation or cunningness? Your answer would be in accordance with your intensity in asking the question and the urgency of it. But you are neither intense nor urgent, and that is because you haven't got energy, energy being passion - and you cannot find any truth without passion - passion with a fury behind it, passion in which there is no hidden want.

Passion is a rather frightening thing because if you have passion you don' t know where it will take you.

So is fear perhaps the reason why you have not got the energy of that passion to find out for yourself why this quality of love is missing in you, where there is not this flame in your heart? If you have examined your own mind and heart very closely, you will know why you haven't got it.

If you are passionate in your discovery to find why you haven't got it, you will

know it is there. Through complete negation alone, which is the highest form of passion, that thing which is love, comes into being. Like humility you cannot cultivate love.

Humility comes into being when there is a total ending of conceit - then you will never know what is to be humble. A man who knows what it is to have humility is a vain man. In the same way when you give your mind and your heart, your nerves, your eyes, your whole being to find out the way of life, to see what actually is and go beyond it, and deny completely, totally, the life you live now - in that very denial of the ugly, the brutal, the other comes into being. And you will never know it either. A man who knows that he is silent, who knows that he loves, does not know what love is or what silence its.

Freedom from the known

Jiddu Krishnamurti