Το φρικτό στην τέχνη είναι που όσο πιό βαθιά προχωράς μέσα της, τόσο πιό ακραίες, ανέφικτες σχεδόν υποχρεώσεις αναλαμβάνεις. Συντελείται τότε σε ψυχικό επίπεδο αυτό που εννοεί υπό μία άλλη έννοια η γυναίκα στο ποίημα εκείνο του Μπωντλαίρ, όταν ξεσπά ξαφνικά μες στην απέραντη σιγαλιά της πανσελήνου : Que c' est un dur metier que d' etre belle femme (Είναι δύσκολη δουλειά να είσαι καλλονή).
Η τέχνη δεν είναι το ξεδιάλεγμα των ωραιότερων στοιχείων του κόσμου αλλά η αυτόματη, άκοπη μεταμόρφωση του σε κάτι υπέροχο. Ο θαυμασμός με τον οποίο ορμά στα πράγματα (όλα ανεξαιρέτως) οφείλει να είναι τόσο ασυγκράτητος, τόσο δυνατός, τόσο φωτεινός, που το αντικείμενο να μην έχει το χρόνο να συνειδητοποιήσει την ασχήμια ή την αθλιότητα του. Ακόμη και μες στο τρομερότερο πράγμα δεν υπάρχει τίποτε τόσο απωθητικό και αρνητικό, που να μην μπορεί η πολλαπλή δράση της καλλιτεχνικής δεξιοτεχνίας να το αφήσει πίσω της προικίζοντας το με ένα γερό, θετικό πλεόνασμα, μεταμορφώνοντας το σε κάτι δηλωτικό της ύπαρξης, γεμάτο θέληση γιά ζωή: σε άγγελο.