Οι ποιητές και οι ζωγράφοι, οι μουσικοί και οι αρχιτέκτονες ουσιαστικά δεν είναι παρά μοναχικά άτομα που στρέφονται στη φύση, επειδή προτιμούν το αιώνιο από το παροδικό, τους βαθείς ρυθμούς των αιώνιων νόμων απ' ότι δικαιώνεται στο εφήμερο. Αφού δεν μπορούν να πείσουν την φύση να ενσωματωθεί στην εμπειρία τους θεωρούν χρέος τους να την αιχμαλωτίσουν, προκειμένου να τοποθετηθούν οι ίδιοι κάπου μες στο απέραντο πλαίσιο της. Χάρη δε σ' αυτά τα ελάχιστα μοναχικά άτομα ολόκληρη η ανθρωπότητα προσεγγίζει την φύση. Το ότι αποτελεί το μέσον εντός του οποίου συναντώνται ο άνθρωπος και το τοπίο, η μορφή και ο κόσμος, και ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλον δεν είναι η σπουδαιότερη, αλλά ίσως η πιό παράξενη συμβολή της τέχνης. Στην πραγματικότητα ζουν πλάι-πλάι, αγνοώντας σε μεγάλο βαθμό ο ένας τον άλλον. Αλλά μέσα στον πίνακα, μέσα στο κτίριο, μες στη συμφωνία -με μία κουβέντα μέσα στην τέχνη την ίδια- μοιάζουν να ενώνονται σχηματίζοντας μιαν υψηλότερη, προφητική αλήθεια, να βασίζονται ο ένας στον άλλον. Και έχει κανείς την εντύπωση πως μες απ' την αλληλοσυμπλήρωση ετούτη γεννήθηκε η τέλεια ενότητα, που χαρακτηρίζει την ουσία του έργου τέχνης.

Ο οδηγός του ποιητή γιά την ζωή

Η σοφία του Ρίλκε - εκδόσεις Πατάκη

μετάφραση Αλεξάνδρας Νικολακοπούλου