“The most important kind of freedom is to be what you really are. You trade in your reality for a role. You trade in your sense for an act. You give up your ability to feel, and in exchange, put on a mask. There can't be any large-scale revolution until there's a personal revolution, on and individual level. It's got to happen inside first. You can take away a man's political freedom and you won't hurt him- unless you take away his freedom to feel. That can destroy him. That kind of freedom can't be granted. Nobody can win it for you.”

“Love cannot save you from your own fate.”

“People are afraid of themselves, of their own reality; their feelings most of all. People talk about how great love is, but that's bullshit. Love hurts. Feelings are disturbing. People are taught that pain is evil and dangerous. How can they deal with love if they're afraid to feel? Pain is meant to wake us up. People try to hide their pain. But they're wrong. Pain is something to carry, like a radio. You feel your strength in the experience of pain. It's all in how you carry it. That's what matters. Pain is a feeling. Your feelings are a part of you. Your own reality. If you feel ashamed of them, and hide them, you're letting society destroy your reality. You should stand up for your right to feel your pain.”

ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ' ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ - Ρ.Μ.ΡΙΛΚΕ

Ράινερ Μαρία Ρίλκε Από το βιβλίο του προσκυνήματος.wmv

Genuine happiness requires peace of mind or a degree of mental composure. When this is present, hardship counts for nothing. With inner strength or mental stability, we can endure all kinds of adversity.

Even more important than the warmth and affection we receive, is the warmth and affection we give. It is by giving warmth and affection, by having a genuine sense of concern for others, in other words through compassion, that we gain the conditions for genuine happiness. More important than being loved, therefore, is to love.

Developing inner values is much like physical exercise. The more we train our abilities, the stronger they become. The difference is that, unlike the body, when it comes to training the mind, there is no limit to how far we can go.

It is important that when pursing our own self-interest we should be “wise selfish” and not “foolish selfish”. Being foolish selfish means pursuing our own interests in a narrow, shortsighted way. Being wise selfish means taking a broader view and recognizing that our own long-term individual interest lies in the welfare of everyone. Being wise selfish means being compassionate.

When we are angry we are blind to reality. Anger may bring us a temporary burst of energy, but that energy is blind and it blocks the part of our brain that distinguishes right from wrong. To deal with our problems, we need to be practical and realistic. If we are to be realistic, we need to use our human intelligence properly, which means we need a calm mind.

Η ΣΤΑΧΤΗ (Tάσος Λειβαδίτης - Κ. Καραμπέτη)

Ανδρέας Εμπειρίκος - τριαντάφυλλα στο παράθυρο

the aliens

you may not believe it
but there are people
who go through life with
very little
friction of distress.
they dress well, sleep well.
they are contented with
their family
life.
they are undisturbed
and often feel
very good.
and when they die
it is an easy death, usually in their
sleep.

you may not believe
it
but such people do
exist.

but i am not one of
them.
oh no, I am not one of them,
I am not even near
to being
one of
them.
but they
are there

and I am
here.

He who fights with monsters should look to it that he himself does not become a monster. And when you gaze long into an abyss the abyss also gazes into you.

the white birds - W.B. Yeats

Would that we were, my beloved, white birds on the foam of the sea!
We tire of the flame of the meteor, before it can fade and flee;
And the flame of the blue star of twilight, hung low on the rim of the sky,
Has awakened in our hearts, my beloved, a sadness that may not die.

A weariness comes from those dreamers, dew-dabbled, the lily and rose;
Ah, dream not of them, my beloved, the flame of the meteor that goes,
Or the flame of the blue star that lingers hung low in the fall of the dew:
For I would we were changed to white birds on the wandering foam: I and you!

I am haunted by numberless islands, and many a Danaan shore,
Where Time would surely forget us, and Sorrow come near us no more;
Soon far from the rose and the lily, and fret of the flames would we be,
Were we only white birds, my beloved, buoyed out on the foam of the sea!

OSHO - Ενοχές κι' επίκριση

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποδεχτούν τον εαυτό τους, επειδή δεν μπορούν να αποδεχτούν τους άλλους όπως είναι και συνεχώς τους κατακρίνουν. Αυτά πάνε μαζί. Αν κατηγορείς τους άλλους, θα νιώθεις ενοχές, αλλά και θα κατακρίνεις διαρκώς τον εαυτό σου.

Μη με ρωτάς πόσο καιρό θα πάρει. Αυτός είναι ένας πονηρός τρόπος να συνεχίσεις να αναβάλλεις. Δεν χρειάζεται χρόνο, χρειάζεται κατανόηση, και αυτή η κατανόηση είναι δυνατή τώρα, αυτή εδώ τη στιγμή. Παράτα την κριτική και αμέσως θα χαθούν όλες οι ενοχές σου. Πηγαίνουν μαζί.

Ο κριτικός νους κρίνει τους πάντες, ακόμα και τον εαυτό του. Το κάθε τι μοιάζει να είναι λάθος, το κάθε τι μοιάζει να είναι αρνητικό. Πάντα μετράει τα αγκάθια και δεν κοιτάζει ποτέ το τριαντάφυλλο. Δεν υπάρχει χρόνος να δει το τριαντάφυλλο, όταν σε όλη του τη ζωή μετράει αγκάθια.

Εξαρτάται ολοκληρωτικά από εσένα. Αν το θέλεις στ' αλήθεια, μπορεί να συμβεί αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Αν όμως το αναβάλλεις, τότε πιθανόν δεν θα συμβεί ποτέ. Ή τώρα ή ποτέ!

Ενοχές προς τους γονείς

Καταρχήν, οι μητέρες και οι πατέρες απαιτούν πάρα πολλά, περισσότερα από όσα είναι δυνατό να δώσουν τα παιδιά. Εκείνοι σε αγαπούν επειδή είσαι παιδί τους, εσύ όμως δε μπορείς να τους αγαπήσεις με τον ίδιο τρόπο, επειδή εκείνοι δεν είναι δικά σου παιδιά. Εσύ θα αγαπάς τα δικά σου παιδιά και θα ξανασυμβεί το ίδιο, επειδή το ποτάμι πηγαίνει πάντα μπροστά, δε μπορεί να γυρίσει ποτέ προς τα πίσω.

Επειδή όμως η μητέρα σε αγαπά, νομίζει ότι πρέπει να την αγαπάς και εσύ με τον ίδιο τρόπο, οπότε απαιτεί αυτή την αγάπη. Και όσο περισσότερο απαιτεί αυτή την αγάπη, τόσο λιγότερο ικανός είσαι να της επιστρέψεις την αγάπη, οπότε θα σου δημιουργήσει όλο και μεγαλύτερο συναίσθημα ενοχής. Γι' αυτό ξέχνα εντελώς αυτή την ιδέα. Δεν μπορείς να την αγαπήσεις με τον τρόπο που σ' αγαπάει εκείνη και δεν υπάρχει τίποτα στραβό σ' αυτό. Αυτό συμβαίνει σε κάθε παιδί. Έτσι θέλει η φύση να συμβαίνει.

Αν τα παιδιά αγαπούσαν πάρα πολύ τους γονείς τους, δε θα είχαν την ικανότητα να αγαπήσουν τα δικά τους παιδιά. Αυτό θα ήταν επικίνδυνο για την επιβίωση του είδους. Ούτε η μητέρα σου αγαπούσε την μητέρα της το ίδιο. Το περισσότερο που μπορεί να είναι κανείς είναι να είσαι ευγενική και συμπονετική, η αγάπη όμως δεν πηγαίνει προς τα πίσω. Μπορεί κανείς να δείχνει σεβασμό, για την ακρίβεια, πρέπει να δείχνει σεβασμό, η αγάπη όμως δεν μπορεί να απαιτηθεί. Από τη στιγμή που θα καταλάβεις ότι η αγάπη δεν εκβιάζεται, θα εξαφανιστεί το συναίσθημα της ενοχής και θα νιώσεις απλώς φυσιολογικά.

Αν συμβαίνει διαφορετικά, τότε χρειάζεσαι θεραπεία. Υπάρχουν άνθρωποι που προσκολλώνται πολύ στους γονείς τους, πράγμα που τους κάνει άρρωστους ψυχολογικά. Αν μία γυναίκα αγαπά υπερβολικά τη μητέρα της, δεν θα είναι ικανή να αγαπήσει έναν άντρα, επειδή θα βλέπει συνεχώς ότι η μητέρα της υποφέρει, πράγμα που θα δημιουργεί ένας είδος διαμάχης μέσα της. Αν αγαπήσει έναν άντρα, καθώς η αγάπη της θα κυλάει προς τον άντρα, θα νιώθει ένοχη. Έτσι, υπάρχουν μερικές γυναίκες που παραμένουν προσκολλημένες στη μητέρα τους και στον πατέρα τους, όπως επίσης υπάρχουν και άντρες, που μένουν προσκολλημένοι στους γονείς τους.

Αυτοί είναι άρρωστοι άνθρωποι. Ποτέ δε θα χαρούν τη ζωή και θα είναι συνεχώς θυμωμένοι με τους γονείς τους. Βαθιά μέσα τους, θα είναι δολοφονικοί. Θα ελπίζουν: «Μία μέρα, όταν η μητέρα μου πεθάνει ή όταν πεθάνει ο πατέρας μου, θα είμαι ελεύθερος». Βέβαια αυτά δε θα τα λένε σε κανέναν, ούτε στον εαυτό τους, θα καραδοκεί όμως η σκέψη στο ασυνείδητό τους, επειδή αυτή φαίνεται η μοναδική πιθανότητα να νιώσουν ελεύθεροι. Το να σκέφτεσαι το θάνατο των γονιών σου δεν είναι καλό, αλλά αυτό συμβαίνει, όταν είσαι υπερβολικά προσκολλημένος σ' εκείνους.

Δεν υπάρχει λόγος για όλα αυτά. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τους τιμάς και να τους σέβεσαι. Αυτό είναι όλο. Νοιάσου τους, πρόσφερέ τους αυτό που μπορείς, αλλά μη νιώθεις καμία ενοχή.

Όταν νιώθεις ενοχή φέρεσαι απαίσια. Δες την ουσία: επειδή νιώθεις ενοχές, νιώθεις ότι η παρουσία τους σου καταστρέφει τη χαρά. Η μητέρα σου γίνεται ενόχληση για σένα και όποτε βλεπόσαστε, αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι απαίσια, αυτό είναι φυσικό επακόλουθο.

Ύστερα, όταν μένεις μόνος, νιώθεις ακόμα πιο απαίσια, οπότε αισθάνεσαι ακόμα περισσότερες ενοχές. Αυτός είναι ένας φαύλος κύκλος. Νιώθεις περισσότερες ενοχές, οπότε την επόμενη φορά συμπεριφέρεσαι ακόμη πιο απαίσια και πάει λέγοντας. Δεν υπάρχει τέλος! Παράτα τις ενοχές. Είσαι απολύτως φυσιολογικός. Έτσι είναι τα πράγματα.

Δεν είναι ότι η μητέρα και ο πατέρας δεν έχουν κάνει τίποτα. Έχουν κάνει πάρα πολλά, ιδιαίτερα η μητέρα έχει προσφέρει πάρα πολλά, αλλά ήτανε χαρά της. Το να σε θηλάσει, το να σε μεγαλώσει ήτανε η δική της χαρά. Ανταμείφθηκε ήδη. Δεν χρειάζεται να της δοθεί τίποτα άλλο. Δεν τίθεται ζήτημα του να της δώσεις εσύ. Η μητέρα σου έχει ήδη απολαύσει όλες εκείνες τις στιγμές. Όταν ήταν έγκυος, το απολάμβανε, όταν σε γέννησε, ήταν ευτυχισμένη, επειδή έγινε μητέρα και ολοκληρώθηκε. Όταν σε μεγάλωνε ήταν ευτυχισμένη. Ανταμείφθηκε ήδη.

Γι' αυτό λοιπόν, μη νιώθεις ενοχές. Εκεί χρειάζεται να αλλάξεις το νου σου. Παράτα εντελώς τις ενοχές και τότε θα νιώσεις να συμβαίνει μία σπουδαία μεταμόρφωση: Θα νιώσεις συμπόνια για την καημένη τη γυναίκα, που έχει κάνει πάρα πολλά. Θα νιώσεις σεβασμό για κείνη. Εξαιτίας της ήρθες στον κόσμο. Δεν τίθεται όμως θέμα ενοχής, και όταν τη συναντάς, θα το κάνεις επειδή σου δίνει χαρά, ποτέ από καθήκον. Ποτέ δε θα το κάνεις επειδή πρέπει. Μόνο όταν νιώσεις αληθινή χαρά, θα συναντηθείς μαζί της.

Είναι προτιμότερο να είστε ευτυχισμένοι για μερικές στιγμές, παρά να συμπεριφέρεσαι απαίσια επί ώρες, κάνοντας τη δυστυχισμένη. Να είσαι λίγο περισσότερο συνειδητός!


Ενοχές προς το σύντροφο

-Μόλις χώρισα με το φίλο μου και είμαι αναστατωμένη, γιατί δεν ξέρω τι να κάνω. Εκείνος θέλει να είμαστε μαζί, αλλά εγώ δεν ξέρω καν αν τον αγαπώ. Για την ακρίβεια, δεν ξέρω καν τι είναι αγάπη.

Αυτό που λες είναι πολύ σωστό και είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους. Κανείς δεν ξέρει τι είναι αγάπη, επειδή το να ξέρεις τι είναι αγάπη, σημαίνει ότι ξέρεις τι είναι θεός. Το να γνωρίζεις τι είναι αγάπη είναι το να γνωρίζεις όλα εκείνα που αξίζει να γνωρίζεις. Οι άνθρωποι έχουν απλώς την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζουν τι είναι αγάπη.

Η αληθινή αγάπη αρχίζει μόνο όταν είσαι ικανός να μείνεις μόνος σου. Τότε εξαφανίζεται η ανάγκη και εμφανίζεται το μοίρασμα. Όταν μπορείς να είσαι μόνος, τότε δεν έχεις ανάγκη τον άλλο, δε λαχταράς τον άλλο. Αν δεν εμφανιστεί κανείς, θα είσαι το ίδιο ευτυχισμένος και δεν θα έχει καμία σημασία αν υπάρχει κάποιος κοντά σου ή όχι. Μόνο τότε μπορεί να συμβεί η αγάπη. Τότε αρχίζεις ν'ανθίζεις, να ξεχειλίζεις και να έρχεται το δώρο της αγάπης. Η αγάπη είναι δώρο, δεν είναι ανάγκη. Πρέπει λοιπόν να περάσεις από πολλές αγάπες του πρώτου είδους, γι' αυτό μην πεις ποτέ ότι δεν θέλεις να σχετίζεσαι με κανέναν, αλλιώς το δεύτερο δεν θα συμβεί ποτέ. Το δεύτερο χρειάζεται ένα είδος αλατοπίπερου, που συμβαίνει μόνο μέσα από το πρώτο. Αν χάσεις το πρώτο, δεν θα γνωρίσεις ποτέ το δεύτερο, επειδή το πρώτο είναι το πρώτο βήμα και πρέπει κανείς να το υπομείνει.

Πρέπει να περάσεις από κάθε στάδιο και κάθε στάδιο πρέπει να γίνει κατανοητό και πρέπει να ωριμάσεις σε πολλά στάδια, πριν φτάσεις στην υπέρτατη αγάπη. Γι' αυτό αν ο φίλος σου θέλει να ήσαστε μαζί, που σημαίνει ότι σου αρέσει και του αρέσεις, τότε ας είσαστε μαζί. Και μη δίνεις σημασία στο τι λέει. Να προσέχεις πάντα τη δική σου καρδιά, γιατί εκεί πρέπει να ζεις.

Μπορεί να σ' αγαπάει η μπορεί να του αρέσεις, αλλά να μην σου αρέσει εσένα. Μερικές φορές συμβαίνει να αρέσεις τόσο πολύ σε κάποιον, που αρχίζεις να νιώθεις ενοχές. Του αρέσεις τόσο πολύ, εσένα όμως δε σου αρέσει καθόλου. Τι τέρας πρέπει να είσαι! Πως μπορείς να μην το αγαπάς; Του αρέσεις και κλαίει και υποφέρει τόσο πολύ για σένα, που πρέπει να υποκύψεις. Αυτό όμως δεν βοηθά καθόλου. Άκου την καρδιά σου.


Ποτέ να μη νιώθεις ενοχές.

Τι μπορείς να κάνεις; Αν δε σου αρέσει, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Αν δε νιώθεις καμία επιθυμία για εκείνον, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να του πεις ότι λυπάσαι για κείνον, αλλά πρέπει να χτυπήσει μία άλλη πόρτα και του λες αντίο. Πάντοτε να ακούς την καρδιά σου, αλλιώς θα καταπιέζεσαι.

Μερικές φορές, ο άλλος μπορεί να το χρησιμοποιήσει απλώς σαν στρατηγική και να κλαίει και να χτυπιέται και να λέει πως θ' αυτοκτονήσει χωρίς εσένα. Και αν το πει και το ξαναπεί κάμποσες φορές, στο τέλος νιώθεις ενοχές και αναγκάζεσαι να υποκύψεις. Ποτέ όμως δεν θα είσαι ευτυχισμένος, και αν δεν είσαι ευτυχισμένος, δεν θα του επιτρέψεις ποτέ να είναι ευτυχισμένος ούτε κι εκείνος. Όλο αυτό είναι σκέτη ανοησία. Παρατήρησέ τον λοιπόν και αν δε νιώθεις πως σου αρέσει, πως τον επιθυμείς, πως τον αγαπάς, αν απλώς νιώθεις στοργή και οίκτο, τότε είναι καιρός να φύγεις.

Ποτέ να μην είσαι με έναν άνθρωπο από οίκτο, αλλιώς θα είναι καταστροφικό για σένα. Το μίσος είναι καλύτερο από τον οίκτο. Αν μισείς κάποιον, είναι πολύ πιθανό να τον αγαπήσεις μία μέρα, επειδή το μίσος είναι αναποδογυρισμένη αγάπη. Ο οίκτος όμως είναι έρημος. Η αγάπη δεν ανθίζει ποτέ από οίκτο.

Πολλές φορές η αγάπη ανθίζει από το μίσος, επειδή και το μίσος ανθίζει πολλές φορές από την αγάπη - είναι σύντροφοι. Ο οίκτος όμως είναι έξω από τον κόσμο της αγάπης. Είναι υπολογιστικός. Είναι υπόθεση του νου. Μην έχεις οίκτο λοιπόν και μη λυπάσαι.

Απλώς άκου την καρδιά σου και πήγαινε σύμφωνα μ' αυτήν. Και ναι, θα νιώσει δυστυχισμένος, αλλά τι μ' αυτό; Εσύ τι μπορείς να κάνεις; Είναι προτιμότερο να βγεις το συντομότερο από τη ζωή του, ώστε να αρχίσει να νιώθει δυστυχισμένος για κάποια άλλη, αλλιώς θα νιώθει δυστυχισμένος εξαιτίας σου. Γιατί να χάνει τον καιρό του; Άφησέ τον να μετακινηθεί σε κάποια άλλη, με την οποία ίσως νιώσει μεγαλύτερη συνάφεια.

Αν όμως νιώθεις πως σου αρέσει, τότε συνέχισε. Πρέπει να αποφασίσεις. Βλέπω όμως ότι μπορείς ν' αποφασίσεις, γιατί έχεις καθαρότητα. Τελικά, το μόνο που βοηθά είναι η καθαρότητα. Τίποτε άλλο.

Η ενοχή της χαράς

Οι ενοχές είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο καθένας. Ολόκληρο το παρελθόν της ανθρωπότητας είναι στηριγμένο στις ενοχές και κάθε γενιά συνεχίζει να μεταβιβάζει τις αρρώστιες της στη νέα. Κι αυτές συσσωρεύονται όλο και περισσότερο. Έτσι, κάθε νέα γενιά είναι όλο και πιο φορτωμένη από την προηγούμενη.

Οι ενοχές όμως είναι μία από τις βασικές στρατηγικές των παπάδων για να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους. Οι παπάδες δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τις ενοχές. Όταν νιώθεις ενοχές, να θυμάσαι ότι τα χέρια του παπά είναι γύρω από το λαιμό σου. Σε σκοτώνει. Οι ενοχές είναι μία στρατηγική για να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους, για να μετατρέπουν τους ανθρώπους σε σκλάβους. Προσπάθησε να καταλάβεις το μηχανισμό. Μόνο με την κατανόηση θα μπορέσεις να ξεφύγεις.

Τι ακριβώς είναι η ενοχή;

Καταρχήν είναι επίκριση της ζωής, είναι συμπεριφορά αρνητική προς τη ζωή. Σου έχουν πει ότι κάτι είναι βασικά λάθος με τη ζωή σου. Σου έχουνε πει ότι γεννήθηκες αμαρτωλός. Σου έχουν πει ότι δεν μπορεί να βγει τίποτα καλό από τη ζωή σου - τη δική σου ούτε κανενός άλλου. Τίποτα εφικτό δεν είναι σε αυτή τη γη. Γι' αυτό πρέπει να βρεις έναν ελευθερωτή - το Χριστό ή τον Κρίσνα - πρέπει να βρεις έναν ελευθερωτή που να μπορεί να σε ελευθερώσει από τον εαυτό σου, που να μπορεί να σε πάει στο θεό. Η ζωή λένε, δεν αξίζει να τη ζεις, απόφυγέ την! Αν ζεις, θα βουλιάζεις όλο και περισσότερο στην αμαρτία. Και όταν αισθάνεσαι να σε τραβάει η ζωή, γεννιέται η ενοχή. Αρχίζεις να νιώθεις πως κάτι κάνεις στραβά.

Η ζωή όμως είναι πανέμορφη. Είναι φυσικό να σε τραβάει η ζωή. Είναι φυσικό να είσαι ερωτευμένος. Είναι φυσικό να χαίρεσαι, να γελάς, να χορεύεις. Όλα όσα είναι φυσικά όμως καταδικάζονται. Πρέπει να πας εναντίον της φύσης σου - αυτό σου διδάσκουν εδώ και αιώνες. Οι πουριτανοί έχουν δηλητηριάσει τις φυσικές πηγές της ζωής. Σε έχουν στρέψει εναντίον του ίδιου σου του εαυτού. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα πράγματα. Αν ερωτευτείς μία γυναίκα, κάνεις αμαρτία, κάνεις λάθος. Αν σε γοητεύει το όμορφο πρόσωπο μίας γυναίκας ή ενός άντρα, τότε νιώθεις ενοχές. Τι κάνεις, αυτό είναι αμαρτία!

Αν είσαι παντρεμένος, τότε ακόμα περισσότερο. Έχεις σύζυγο, της έχεις παραδοθεί. Τώρα είναι αδύνατο και να αναγνωρίσεις την ομορφιά μίας άλλης γυναίκας. Θα πας σπίτι και θα νιώθεις ένοχος. Δεν έχεις κάνει τίποτα, απλώς είδες μία όμορφη γυναίκα να περνάει! Θα νιώσεις ενοχές, θα μπεις σε άμυνα. Όταν επιστρέψεις στο σπίτι, θα προσπαθήσεις να κρυφτείς. Δεν θα επιτρέψεις στη γυναίκα σου να μάθει, ότι στο δρόμο είδες μία όμορφη γυναίκα και αυτό σου έδωσε μεγάλη χαρά, επειδή αν της το πεις, θα μπεις σε μπελάδες. Γιατί να μπεις σε μπελάδες; Θα πεις ψέματα, θα νιώσεις ενοχές πάλι, επειδή είπες
ψέματα και κανείς δεν πρέπει να λέει ψέματα στη γυναίκα του. Η μία ενοχή δημιουργεί την άλλη και πάει λέγοντας. Και συνεχίζεται χωρίς τέλος. Τότε γίνεσαι ενοχικός. Κουβαλάς στην καρδιά σου βουνά ενοχών.

Το να ελευθερωθείς από τις ενοχές, σημαίνει να ελευθερωθείς από όλα τα ιερατεία.

Το να ελευθερωθείς από τις ενοχές, σημαίνει να ελευθερωθείς από όλο το παρελθόν. Το να ελευθερωθείς από τις ενοχές, σημαίνει να γίνεις ένα, επειδή τότε εξαφανίζεται ο διχασμός.

Το να ελευθερωθείς από τις ενοχές, σημαίνει να παρατήσεις τη εσωτερική σύγκρουση. Τότε υπάρχει μεγάλη χαρά, επειδή δεν πολεμάς άλλο πια με τον εαυτό σου. Αρχίζεις να ζεις.

Πως μπορείς να ζήσεις, όταν πολεμάς διαρκώς;

Μπορείς να ζήσεις μόνο όταν εγκαταλείψεις τον πόλεμο. Τότε η ζωή έχει το δικό της ρυθμό, έχει τη δικής μελωδία. Και η ζωή είναι τέτοια ευλογία! και μόνο μέσα σ' αυτή την αρμονία, όταν είσαι ένα, χωρίς ενοχές, χωρίς καταπίεση, χωρίς ταμπού, χωρίς αναστολές, χωρίς παπάδες να ανακατεύονται με τη ζωή σου - ινδουιστές, μωαμεθανούς, χριστιανούς - όταν είσαι αφέντης του εαυτού σου, τότε μόνο μπορείς να έρθεις σε επαφή με το θείο.

Οι Ενοχές είναι παιχνίδι του Εγώ

Όλες οι ενοχές δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παιχνίδι του εγώ, επειδή υπονοούν ότι έχεις εσύ τον έλεγχο όσων σου συμβαίνουν. Αν όμως δεν έχεις αποκρυσταλλωμένο εγώ, τότε είσαι σαν φτερό στον άνεμο. Πηγαίνεις όπου φυσάει ο άνεμος. Το φτερό δεν μπορεί να πει πως ήθελε να πάει νότια αλλά πήγε βόρεια και νιώθει ενοχές! Οτιδήποτε έχει συμβεί, δεν έγινε εξαιτίας σου, αλλά το έκαναν οι περιστάσεις. Νιώσε ταπεινά, άφησε τα δάκρυα να κυλήσουν, αλλά μη νιώθεις ενοχές. Τα δάκρυα θα ξεπλύνουν και θα καθαρίσουν την καρδιά σου. Παράτα το εγώ και χαλάρωσε. Αν γίνεις συνειδητός, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Όταν είσαι συνειδητός, δεν μπορείς ποτέ να κάνεις πράγματα για τα οποία να νιώσεις ενοχές.

Και όταν δεν είσαι συνειδητός, πως μπορείς να κάνεις οτιδήποτε, για το οποίο δεν θα νιώσεις ενοχές; Όλο το ζήτημα λοιπόν είναι η συνειδητότητα και η έλλειψη αυτής. Γι' αυτό γίνε περισσότερο συνειδητός και περισσότερο ταπεινός. Αν συμβεί κάτι, που δεν μπορείς να το αποφύγεις, δέξου το ταπεινά. Και για να συγχωρεθείς, κλάψε, θρήνησε , αλλά μη νιώθεις ενοχές. Οι ενοχές είναι ο τρόπος του εγώ. Και μ' αυτό τον τρόπο το εγώ αποκαθιστά τον εαυτό του. Για παράδειγμα, ο καθένας έχει μία εικόνα, μία χρυσή εικόνα του εαυτού του - ότι είναι πάρα πολύ όμορφος ή ότι είναι άγιος. Όταν ξαφνικά
βρίσκεις τον εαυτό σου να κάνει κάτι που είναι εναντίον αυτής της εικόνας, τι
μπορείς να κάνεις; Νιώθεις λοιπόν ενοχές.

Αυτό που λες είναι ότι δεν εγκρίνεις αυτό που έκανες και πως αν είχες τη δυνατότητα θα το άλλαζες. Η εικόνα σου γκρεμίστηκε μπροστά στα ίδια σου τα μάτια. Με το να αισθάνεσαι ενοχές όμως, νομίζεις ότι αποκαθιστάς την εικόνα σου. Αυτό που λες είναι ναι θύμωσες, αλλά αφού νιώθεις ενοχές, δεν είσαι και τόσο κακός άνθρωπος...
Επιστρέφεις και πάλι στην παλιά σου εικόνα, εξωραΐζοντας την. Θα βρεθείς στην
ίδια κατάσταση και πάλι θα ενθρονίσεις το εγώ σου και αυτό θα συνεχίζεται ξανά
και ξανά. Οι άνθρωποι θυμώνουν και μετανιώνουν, θυμώνουν και μετανιώνουν και πάλι θυμώνουν - ένας φαύλος κύκλος.

Μην κατακρίνεις τον εαυτό σου, απλώς νιώσε ταπεινά. Μπορείς να νιώσεις τη διαφορά; Οι άνθρωποι συνήθως μεγαλοποιούν και "απολαμβάνουν" τις ενοχές τους.

Αν διαβάσεις τις «Εξομολογήσεις» του αγίου Αυγουστίνου, θα δεις ότι δεν έχει κάνει πολλές αμαρτίες, απλώς υπερβάλλει, επειδή μόνο ένας μεγάλος αμαρτωλός μπορεί να γίνει μεγάλος άγιος. Δεν υπάρχει λόγος να γίνεις άγιος, ούτε λόγος να γίνεις αμαρτωλός.

Βρίσκομαι εδώ για να σε βοηθήσω να γίνεις απλά φυσιολογικός. Δε με ενδιαφέρει να σε κάνω άγιο! Αρκετά μ' αυτή την ανοησία! Εσύ μπορείς να θέλεις να γίνεις άγιος, εμένα όμως δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου.

Άλλο ενοχή και άλλο ντροπή (αιδώς, αισχύνη)

Η ζωή είναι εύκολη για τον άνθρωπο που ντρέπεται (σέβεται τον εαυτό του). Αυτή η
βουδιστική ιδέα της ντροπής πρέπει να γίνει κατανοητή, σε αντίθεση με τη χριστιανική ιδέα της ενοχής. Στα λεξικά μοιάζει να είναι συνώνυμη, αλλά δεν είναι. Η ντροπή (εσωτερική συνείδηση) είναι ένα εντελώς διαφορετικό φαινόμενο. Η ενοχή (εξωτερική συνείδηση) επιβάλλεται πάνω σου από τους άλλους. Είναι μία συνωμοσία ανάμεσα στους πολιτικούς και τους παπάδες, για να κρατάνε την ανθρωπότητα σκλαβωμένη για πάντα.

Σου δημιουργούνε ενοχές και σου δημιουργούν το μεγάλο φόβο της αμαρτίας. Σε κατηγορούν, σε κάνουν να φοβάσαι, δηλητηριάζουν τις ίδιες σου τις ρίζες με την ιδέα της ενοχής. Καταστρέφουν κάθε δυνατότητά σου για να χαρείς, να γελάσεις και να γιορτάσεις. Οι κατηγορίες τους είναι τέτοιες, που το γέλιο μοιάζει να είναι αμαρτία. Οι χριστιανοί λένε ότι ο Χριστός δε γέλασε ποτέ. Ήταν ένας χαρούμενος άνθρωπος. Ήξερε να γελά, ν' αγαπά και του άρεσε να ζει γιορτινά. Αγαπούσε το φαγητό και το ποτό. Πρέπει να χόρευε, να αστειευόταν με τους φίλους του, με τους μαθητές του. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν είχε χιούμορ, επειδή μου είναι αδύνατο να φανταστώ έναν πνευματικό άνθρωπο χωρίς χιούμορ. Η αίσθηση του χιούμορ είναι μία από τις θεμελιώδεις ποιότητες ενός πνευματικού ανθρώπου.

Υπάρχει ένα μυστικό.

Αν μπορείς να κάνεις την ανθρωπότητα να νιώσει ένοχη, εσύ παραμένεις ο δυνατός.
Ο ένοχος είναι πάντα έτοιμος να υπηρετήσει τους δυνατούς. Ο ένοχος δεν έχει
αρκετό κουράγιο να είναι επαναστάτης, αυτό είναι το μυστικό.

Μόνο ένας ευτυχισμένος άνθρωπος μπορεί να είναι επαναστάτης. Οι παπάδες και πολιτικοί πρέπει να είχαν ανακαλύψει αυτό το μυστικό πριν από πολλά χρόνια, επειδή το έχουν εξασκήσει επί αιώνες και έχουν καταστρέψει όλη την ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής.

Να θυμάσαι, όταν ο Βούδας μιλάει για ντροπή, δεν εννοεί ενοχή. Η ντροπή είναι ένα εντελώς διαφορετικό φαινόμενο. Η ενοχή επιβάλλεται από τους άλλους, ενώ η ντροπή είναι δική σου εμπειρία. Η ντροπή είναι εσωτερική, ενώ η ενοχή είναι εξωτερική. Η ντροπή δεν έχει να κάνει με τους άλλους, αλλά έρχεται από τη δική σου κατανόηση: «Τι κάνω στον εαυτό μου; Τι κάνω στη ζωή μου; Πως τη χαραμίζω έτσι;» Δεν έχει σχέση ούτε με χριστιανούς ούτε με ινδουιστές ούτε με μωαμεθανούς παπάδες. Έχει να κάνει με τη δική σου συνειδητότητα. Δεν έχει καμία σχέση με τους ηθικούς κανόνες της κοινωνίας. Έχει σχέση με τη συνειδητότητά σου, όχι με τη συνείδηση.

Η ενοχή είναι μέρος της συνείδησης και η συνείδηση είναι δημιουργημένη από τους άλλους. Έχεις ινδουιστική συνείδηση, μωαμεθανική, ζαϊνιστική, αλλά η συνειδητότητα είναι απλά συνειδητότητα. Δεν υπάρχει ινδουιστική ή μωαμεθανική συνειδητότητα.

Η συνειδητότητα σε κάνει να αντιληφθείς αυτό που κάνεις στον εαυτό σου. Και όταν δεις ότι καταστρέφεις τις τρομερές σου δυνατότητες, τότε ντρέπεσαι και νιώθεις μία αγωνία, που σε βοηθά να ωριμάσεις. Για πρώτη φορά, σου δίνει το όραμα των δυνατοτήτων σου, μία στιγμιαία ματιά από τις κορυφές της ύπαρξης.

Η ενοχή απλώς λέει ότι είσαι αμαρτωλός. Το συναίσθημα της ντροπής όμως δείχνει απλά ότι δεν χρειάζεται να είσαι αμαρτωλός, αλλά ότι προορίζεσαι να γίνεις άγιος. Αν είσαι αμαρτωλός είναι μόνο και μόνο από την έλλειψη συνειδητότητάς σου. Δεν είσαι αμαρτωλός επειδή η κοινωνία ακολουθεί μία συγκεκριμένη ηθική κι εσύ δεν την ακολουθείς.

Η ενοχή όμως σου δημιουργεί διπλή προσωπικότητα. Άλλος άνθρωπος είσαι επιφανειακά και άλλος είσαι στο βάθος. Έτσι διχάζεσαι. Η ενοχή δημιουργεί σύγκρουση. Και ολόκληρη η ανθρωπότητα υποφέρει από αντίφαση, για τον απλό λόγο ότι έχουμε δημιουργήσει τόσο πολλές και βαθιές ενοχές, που έχουμε χωρίσει τον άνθρωπο στα δύο. Το ένα μέρος του είναι το κοινωνικό, το τυπικό: Πηγαίνει εκκλησία και ακολουθεί τους κανόνες, όσο είναι εφικτό. Από την πίσω πόρτα όμως, ζει μία εντελώς διαφορετική ζωή, ακριβώς αντίθετη από αυτήν που κηρύσσει.

Η ιδέα της ντροπής (με την έννοια που εξηγήθηκε) δεν δημιουργεί ποτέ διαμάχη μέσα σου, ποτέ δεν προκαλεί κανένα χάσμα. Αυτό δημιουργεί πρόκληση, σου λέει: «Σήκω,
γιατί είναι δικαίωμά σου. Φτάσε στις κορυφές, είναι δικές σου. Αυτές οι κορυφές είναι το σπίτι σου. Τι κάνεις σ' αυτές τις κοιλάδες; Γιατί συνωστίζεσαι με τα ζώα; Μπορείς να πετάξεις. Έχεις φτερά!»

Η ενοχή κατηγορεί αυτό που είναι λάθος σ' εσένα. Η ιδέα της ντροπής σε κάνει να αντιληφθείς αυτό που είναι εφικτό. Η ενοχή συνεχίζει να σε φέρνει συνεχώς στο παρελθόν ξανά και ξανά. Η ιδέα της ντροπής σε φέρνει στο παρόν και απελευθερώνει τις ενέργειές σου στο μέλλον. Είναι εντελώς διαφορετική.

Children of Odessa : various genius from the most pianistic city ever !

Fill your house with gold and jade, and it can no longer be guarded.

To a mind that is still, the whole universe surrenders.

A heavy snowfall disappears into the sea. What silence!

When we are dead, seek not our tomb in the earth, but find it in the hearts of men.
Rumi

“The cure for anything is salt water - sweat, tears, or the sea”
Karen Blixen

Nobody will believe in you unless you believe in yourself.
Liberace

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ - ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

« La maladie du corps est la guérison de l'âme. »
de Proverbe basque

alone with everybody - Charles Bukowski

the flesh covers the bone
and they put a mind
in there and
sometimes a soul,
and the women break
vases against the walls
and the men drink too
much
and nobody finds the
one
but keep
looking
crawling in and out
of beds.
flesh covers
the bone and the
flesh searches
for more than
flesh.

there's no chance
at all:
we are all trapped
by a singular
fate.

nobody ever finds
the one.

the city dumps fill
the junkyards fill
the madhouses fill
the hospitals fill
the graveyards fill

nothing else
fills.

7 strategies

C’est la possibilité de réaliser un rêve qui rend la vie intéressante (Paulo Coelho). Je suis plutôt d'accord avec cette affirmation. Aussi, j'aimerais vous présenter, en résumé, sept stratégies qui m'ont aidé à avancer vers la réalisation de mes propres rêves. Pour en savoir beaucoup plus, je vous suggère notre livre Oser changer: mettre le cap sur ses rêves.

1. RÊVEZ GRAND ET ENTHOUSIASMEZ-VOUS

Ce sont les grandes visions qui inspirent l’être humain. En ce faisant, vous vous donnez une direction vers laquelle vous aurez envie d’aller. Et revenez souvent à votre rêve, puisque c’est là que se trouvent l’énergie et la passion qui animent. Rappelez-vous : tout ce qui vous entoure a commencé par une idée, une intention.

2. PLANIFIEZ

Fixez-vous des objectifs intermédiaires pour avancer vers votre rêve. Le secret, c’est d’être spécifique et concret. Que voulez-vous avoir fait dans six mois, dans un an ou deux ans ? Ou voulez-vous être rendu ? Établissez un plan d'action, c’est ainsi qu’on transforme un rêve en réalité. Et gardez votre attention sur la destination. Sans objectif, toute votre énergie sera happée par les demandes des autres ou dissipée dans la satisfaction des besoins du moment.

3. PASSEZ À L'ACTION

Ceux qui réalisent leurs rêves font ce qui doit être fait, même si ce n’est pas toujours intéressant. Quels gestes spécifiques devez-vous faire pour avancer vers votre objectif ? Ne laissez pas passer une seule journée sans poser un geste pour l’atteindre, si minime soit-il (un téléphone, une lecture, un cours…). Un jour, vous regarderez en arrière et réaliserez tout le chemin que ces petits pas vous auront fait parcourir.

4. PRENEZ LA RESPONSABILITÉ DE CE QUI VOUS ARRIVE

Cessez de chercher des excuses ou des raisons expliquant pourquoi vous ne bougez pas. Vous créez votre réalité, alors mettez-vous aux commandes. Vous n’obtenez pas les résultats que vous voulez ? Au lieu de blâmer les autres, le monde entier ou vous-même, au lieu de jouer à la victime ou au martyr, essayez autre chose, modifiez votre approche et mettez-vous à la recherche d’autres moyens. La folie, c'est de faire les mêmes choses, encore et encore, en s'attendant à de nouveaux résultats.

5. APPRENEZ À UTILISER VOS ÉMOTIONS

Ceux qui réalisent leurs rêves cultivent les émotions positives et savent comment casser leur dépendance aux émotions paralysantes (peur, anxiété, découragement, doute, impuissance, accablement, culpabilité…). La réalisation d’un rêve, c’est 80% de maîtrise de soi et de psychologie. Le reste, c’est de la gestion de son temps.

6. SACHEZ VOUS ENTOURER

Vos choix ont toujours un impact sur les gens qui vous entourent. Assurez-vous qu’ils les comprennent et vous appuient. Créez aussi un environnement stimulant et encourageant, en choisissant vos amis, vos lectures (voir les références plus loin), les émissions que vous écoutez et regardez. Faites le jeûne des médias qui distillent la peur. S’il le faut, faites-vous aider et protégez-vous des gens et des conversations qui vous donnent le sentiment de valoir moins que vous ne valez.

7. SURTOUT, SOYEZ PATIENT

Nous vivons à l’ère de l’instantané, du presse-bouton, de la vitesse et de la satisfaction immédiate de nos désirs. Les grands rêves demandent du temps. On ne peut pas tricher avec cette réalité. Par contre, leur réalisation apporte de grandes satisfactions, de la joie et de l’épanouissement. Alors gardez le cap et croyez que vous allez y arriver. Apprenez à apprécier le trajet et à vous récompenser en cours de route.

Marc Vachon

«C'est justement la possibilité de réaliser un rêve qui rend la vie intéressante.»
Paulo Coelho

Tristan da Cunha 1/2

Tristan da Cunha 2/2

Όταν η αγάπη σε καλεί - Χαλίλ Γκιμπράν

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας - Μάτια δίχως λογική

Δημήτρης Λιαντίνης: Έρωτας και Θάνατος

Λιαντίνης - Αποσπάσματα από το Homo Educandus

Ludovico Einaudi - Bella Notte

Ο σοφός Φάουστ γιά μιά στιγμή νόμισε πως η βούληση του εξισώθηκε με τα φυσικά υποδείγματα. Οτι ταυτίστηκε με την άπειρη παράσταση που είχε μπροστά του. Τότε αναφώνησε:
Τον εαυτό μου πόσο κοντά σου νοιώθω!
Η απόκριση που του δόθηκε συνοδευόταν από μιά κυνική συμπόνοια:
Με ότι φαντάζεσαι μοιάζεις, όχι με μένα.
Εάν εκείνος μπροστά στην συναρπαγή του από την αλήθεια υποχώρησε έντρομος, ο σύγχρονος άνθρωπος δεν χολοσκά γιά την απόκριση. Με δεμένα μάτια ρίχνεται μπροστά.
Ω αυτοί οι άνθρωποι, είναι σαν να μασάς ομίχλη.
Ο ποιητής πάντα κυριολεκτεί.

Δημήτρης Λιαντίνης
Homo Educandus

Πόλεμος είναι το κυνηγητό της ομίχλης από τον άνεμο. Είναι το πάγωμα της ακτίνας στο νερό. Είναι της μηλιάς η ανθοβολή και η φυλλόρροια. Πόλεμος είναι η αντίδικη σχέση του Απρίλη και του Οκτωβρίου.
Ο πόλεμος επινόησε τις παραλλαγές του χαμαιλέοντα, το συσπείρωμα της έχιδνας, το θαλάμι του χταποδιού, την πολυγονία των κουνελιών, τον όνυχα του λέοντα.
Πόλεμος είναι το σπάραγμα της λαφίνας από το ρίσο με τα κόκκινα μάτια, είναι η ιστορία του πετρίτη και του αηδονιού, είναι η ναυμαχία της Σαλαμίνας και οι Πέρσαι του Αισχύλου.
Χωρίς το σχέδιο του πολέμου δεν θα μπορούσε να πάρει σχέδιο το αστροπελέκι και η βροντή, το έξαλλο τρικύμισμα του άντρα και της γυναίκας στο κλινάρι, η γέννηση της Αφροδίτης και ο θάνατος του Αρκτούρου.
Μ' ένα λόγο, χωρίς τον πόλεμο δεν είναι νοητή ούτε η χορηγία ούτε η οικονομία της φύσης και της ζωής. Και με τέτοιο νόημα πρέπει να ερμηνεύεται το απόσπασμα του Ηράκλειτου:
Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς.

Δημήτρης Λιαντίνης
Homo Educandus

Πυροστιά - Εκτορας Πανταζής

Χασμόδεντρα ονομάζω τα ποιήματα
στο χάσμα που άνοιξε του μηδενός ο έρωτας
αθροίζω
το κάλλος της αμηχανίας

από μέταλλο να γίνει πέταλο
από πέταλο να βγει μέταλλο
Τι μένει; Χειρονομία απέραντη
ιδρυτική της ύπαρξης
γαλάζιο που σκοτείνιασε
πορφυρή κυπάρισσος δίνει τη μάχη του ίσον

Πορφυρίτης
ο μέσα των σπλάχνων αετός
πλάση γίνονται,κόσμος
όλο το στέλεχος πετούν
χρονοβλάσταρο
Αλήθειες αιματώδεις για είναι αβάστακτο
αμετάπειστος του ύψους βαθαίνει με τίποτα

δυσχρωμία φλογάνθιστη
φρούτο πάνω στην ανοιχτή γλύκα
με το μακριά είσαι στο κοντινό
φυγάρης της γλώσσας

Puccini - Humming Chorus

Φόβος - Osho

Ένας άνδρας που περπατούσε μέσα στην νύχτα γλίστρησε και έπεσε από ένα βραχώδες μονοπάτι. Φοβούμενος ότι θα πέσει εκατοντάδες μέτρα στο κενό - γιατί ήξερε ότι ακριβώς στο χείλος του μονοπατιού ένα βαθύ λαγκάδι απλωνόταν- αρπάχτηκε από ένα κλαδί που κρεμόταν στην άκρη.
Στην σκοτεινιά της νύχτας το μόνο που έβλεπε από κάτω του ήταν μια απύθμενη άβυσσος. Φώναξε και του απάντησε η ίδια του η κραυγή που αντήχησε. Δεν υπήρχε κανένας να τον ακούσει.
Φαντάζεσαι αυτόν τον άνδρα και ολόκληρη την μαρτυρική του νύχτα. Κάθε στιγμή υπήρχε από κάτω του ο θάνατος, τα χέρια του κρύωναν, η λαβή του όλο και χαλάρωνε... αλλά κατόρθωσε να κρατηθεί.
Και όταν ο Ήλιος ανέτειλε, κοίταξε κάτω... και γέλασε!
Δεν υπήρχε καμιά άβυσσος. Μόλις δεκαπέντε εκατοστά κάτω από τα πόδια του υπήρχε ένας βράχος που προεξείχε. Θα μπορούσε να είχε ξεκουραστεί όλη τη νύχτα, να είχε κοιμηθεί καλά- η προεξοχή ήταν αρκετά μεγάλη- αλλά αντ' αυτού, όλη του η νύχτα ήταν ένας εφιάλτης.
Από την δική μου εμπειρία μπορώ να σου πω:
Ο φόβος δεν είναι βαθύτερος από δεκαπέντε εκατοστά.
Τώρα από εσένα εξαρτάται το αν θέλεις να συνεχίσεις να κρέμεσαι από το κλαδί και να μετατρέψεις τη ζωή σου σε εφιάλτη η αν θα ήθελες πολύ να αφήσεις το κλαδί και να σταθείς στα πόδια σου.
Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα.

Dolphins (by seaconfused)

Loreena Mckennitt - The Dark Night Of The Soul (Clip)

Someday someone will walk into your life and make you realize why it never worked out with anyone else.

Compassion is something really worthwhile. It is not just a religious or spiritual subject, not a matter of ideology. It is not a luxury, it is a necessity.

‎The glory of friendship is not the outstretched hand,
nor the kindly smile nor the joy of companionship;
it is the spiritual inspiration that comes to one when
he discovers that someone else believes in him and is
willing to trust him.

Ralph Waldo Emerson

Και ξαφνικά, μιά μέρα, βγήκε από το σώμα του και το δε σαν ξένος, κι' ήτανε τόσο θλιβερό και τσακισμένο, σαν αδειανό σακί, που το λυπήθηκε και είπε μέσα του πάλι να χωθεί, να το στηρίξει ακόμη λίγο.

Το καθαρότερο πράγμα της δημιουργίας

Ενας πολύ περήφανος κι ακέραιος κύριος που είχε ορκιστεί ποτέ να μην λυγίσει μπροστά σε πλούσιο, σε ισχυρό, σε καταπιεστή, αλλά ούτε καν μπρος στο Θεό, γονάτισε μιά μέρα, έγινε σχεδόν ένα με το χώμα, γιά να μυρίσει ένα χαμομήλι.
Πρέπει ωστόσο να ειπωθεί ότι, προτού προβεί στην πράξη αυτή, κοίταξε δεξιά, αριστερά, πάνω και κάτω, γιά να βεβαιωθεί ότι κανένας δεν τον έβλεπε.