Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
υπάρχει μιά δίψα υπάρχει μιά αγάπη
υπάρχει μιά έκσταση
Όλα σκληρά σαν τα κοχύλια
μπορείς να τα κρατήσεις
μες στη παλάμη σου
Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
Μέρες ολόκληρες σε κοίταζα
μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια
και δεν σε γνώριζα μήτε με γνώριζες
2 comments:
Είναι αλήθεια ότι το βάθος
δεν το γνωρίζεις
απλά το αισθάνεσαι
πως συνεχίζει κάπου βαθύτερα,
άλλοτε σκληρό σαν βράχος,
άλλοτε γυαλιστερό σαν κοχύλι...
Τα μάτια του βάθους
είναι τα μάτια της θάλασσας
απέραντο σε μια μόνη διάσταση
εκείνη που χάνεσαι
και ξαναγεννιέσαι
Δημήτρης Παλάζης
Tα ταξίδια στο βάθος καταλήγουν καμμιά φορά σε κάποια υπόγεια θαλασσινή σπηλιά. Εκεί που μπορείς να κρύψεις τον εαυτό σου, ίσως και την αγάπη.
Το αγαπώ ιδιαίτερα αυτό το ποιήμα.
Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο και τις προεκτάσεις :)
Post a Comment