Κάποτε τα δάκρυα πότιζαν τις ψυχές. Κάποτε τα δάκρυα έβγαζαν το αληθινό πρόσωπο. Αμακιγιάριστο και χωρίς αλλοιώσεις. Κάποτε το κλάμα του μεγάλου έμοιαζε με το κλάμα του νεογέννητου. Η ομορφιά της λύπης.
Υπάρχει όμως και το χαμόγελο. Χαμογέλασε λοιπόν και ας έχεις κλάψει.
Από τ'αγαπημένα κι' αυτό. Μου το τραγουδούσε η θεία μου όταν ήμουν μικρή. Ηταν σαν μάνα μου, οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι από το σπίτι της και το δικό της το χέρι είναι που θυμάμαι να κρατούσε το δικό μου. Ε και είχα πεθυμήσει να τ' ακούσω.
2 comments:
Κάποτε τα δάκρυα πότιζαν τις ψυχές.
Κάποτε τα δάκρυα έβγαζαν το αληθινό πρόσωπο.
Αμακιγιάριστο και χωρίς αλλοιώσεις.
Κάποτε το κλάμα του μεγάλου έμοιαζε με το κλάμα του νεογέννητου.
Η ομορφιά της λύπης.
Υπάρχει όμως και το χαμόγελο.
Χαμογέλασε λοιπόν και ας έχεις κλάψει.
Από τ'αγαπημένα κι' αυτό. Μου το τραγουδούσε η θεία μου όταν ήμουν μικρή. Ηταν σαν μάνα μου, οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι από το σπίτι της και το δικό της το χέρι είναι που θυμάμαι να κρατούσε το δικό μου. Ε και είχα πεθυμήσει να τ' ακούσω.
Post a Comment