Mi domando che madri avete avuto.
Se ora vi vedessero al lavoro
in un mondo a loro sconosciuto,
presi in un giro mai compiuto
d'esperienze così diverse dalle loro,
che sguardo avrebbero negli occhi?
Se fossero lì, mentre voi scrivete
il vostro pezzo, conformisti e barocchi,
o lo passate, a redattori rotti
a ogni compromesso, capirebbero chi siete?
Madri vili, con nel viso il timore
antico, quello che come un male
deforma i lineamenti in un biancore
che li annebbia, li allontana dal cuore,
li chiude nel vecchio rifiuto morale.
Madri vili, poverine, preoccupate
che i figli conoscano la viltà
per chiedere un posto, per essere pratici,
per non offendere anime privilegiate,
per difendersi da ogni pietà.
Madri mediocri, che hanno imparato
con umiltà di bambine, di noi,
un unico, nudo significato,
con anime in cui il mondo è dannato
a non dare né dolore né gioia.
Madri mediocri, che non hanno avuto
per voi mai una parola d'amore,
se non d'un amore sordidamente muto
di bestia, e in esso v'hanno cresciuto,
impotenti ai reali richiami del cuore.
Madri servili, abituate da secoli
a chinare senza amore la testa,
a trasmettere al loro feto
l'antico, vergognoso segreto
d'accontentarsi dei resti della festa.
Madri servili, che vi hanno insegnato
come il servo può essere felice
odiando chi è, come lui, legato,
come può essere, tradendo, beato,
e sicuro, facendo ciò che non dice.
Madri feroci, intente a difendere
quel poco che, borghesi, possiedono,
la normalità e lo stipendio,
quasi con rabbia di chi si vendichi
o sia stretto da un assurdo assedio.
Madri feroci, che vi hanno detto:
Sopravvivete! Pensate a voi!
Non provate mai pietà o rispetto
per nessuno, covate nel petto
la vostra integrità di avvoltoi!
Ecco, vili, mediocri, servi,
feroci, le vostre povere madri!
Che non hanno vergogna a sapervi
- nel vostro odio - addirittura superbi,
se non è questa che una valle di lacrime.
E' così che vi appartiene questo mondo:
fatti fratelli nelle opposte passioni,
o le patrie nemiche, dal rifiuto profondo
a essere diversi: a rispondere
del selvaggio dolore di esser uomini.
Εάν σας έβλεπαν τώρα στη δουλειά
σ’ έναν άγνωστο για εκείνες κόσμο
μπλεγμένους σ’ έναν κύκλο
που ποτέ δεν κλείνει
με εμπειρίες τόσο διαφορετικές από τις δικές τους
τι βλέμμα θα είχαν στα μάτια τους;
Εάν ήταν κοντά σας, την ώρα που γράφετε το άρθρο σας
κομφορμιστές και πομπώδεις
ή όταν το δίνετε σε συντάκτες που υπέκυψαν σε κάθε συμβιβασμό
θα καταλάβαιναν άραγε ποιοι είστε;
Μάνες τιποτένιες, με τον αρχαίο φόβο στο πρόσωπο
εκείνον που σαν κακό αλλοιώνει και θολώνει τα χαρακτηριστικά
που τα απομακρύνει απ’ την καρδιά
που τα κλείνει μες στην παλιά ηθική άρνηση.
Μάνες τιποτένιες, οι κακομοίρες που ανησυχούν
μήπως τα παιδιά τους δεν μάθουν καλά το μάθημα του εξευτελισμού
να βρουν μια θεσούλα, να είναι προσγειωμένα
να μην προσβάλλουν τους προνομιούχους
ν’ αμύνονται μπροστά στον οίκτο.
Μάνες μετριότητες, που έμαθαν
με κοριτσίστικη ταπεινοσύνη. για μας
ότι διαθέτουμε μία μόνη γυμνή αλήθεια
με ψυχές που μέσα τους ο κόσμος είναι καταδικασμένος
να μην προσφέρει ούτε πόνο, ούτε χαρά
Μάνες μετριότητες, που δεν είχαν ποτέ για σας
ούτε μια λέξη αγάπης, παρά μόνο μια αγάπη άθλια
άφωνη, ζωώδη, και μ’ αυτή σας μεγάλωσαν
αδύναμους μπρος στα αληθινά καλέσματα της καρδιάς.
Μάνες δουλοπρεπείς, συνηθισμένες από αιώνες
να σκύβουν χωρίς αγάπη το κεφάλι
να μεταδίδουν στο έμβρυό τους
το αρχαίο, ντροπιασμένο μυστικό
της ικανοποίησης με τα αποφάγια της γιορτής.
Μάνες δουλοπρεπείς, που σας δίδαξαν
πώς μπορεί να είναι ευτυχισμένος ο δούλος
μισώντας όποιον είναι, όπως εκείνος, αλυσοδεμένος
πώς μπορεί να είναι, προδίνοντας, ευτυχισμένος
και σίγουρος, κάνοντας εκείνο που δεν λέει.
Μάνες άγριες, που προσπαθούν να υπερασπιστούν
εκείνο το λίγο που σαν αστές κατέχουν
την ομαλότητα και το μισθό
με τη λύσσα σχεδόν εκείνου που εκδικείται
ή που τον περιζώνει μια παράλογη πολιορκία.
Μάνες άγριες, που σας δίδαξαν: Επιβιώστε!
Να σκέφτεστε τον εαυτό σας!
Μην λυπάστε και μη σέβεστε ποτέ κανένα
να φωλιάζει μέσα σας το ένστικτο του αρπακτικού!
Να τες, τιποτένιες, μετριότητες, δουλοπρεπείς
άγριες, οι κακομοίρες οι μάνες σας!
Που δεν ντρέπονται να σας θεωρούν – με το μίσος σας –
πράγματι ανώτερους
μιας και δεν είναι αυτή εδώ παρά μία κοιλάδα των δακρύων.
Μ’ αυτό τον τρόπο σας ανήκει αυτός ο κόσμος
παρά τα αντίθετα πάθη σας, ή τις εχθρές σας πατρίδες
εκείνο που σας κάνει αδέρφια
είναι η βαθιά σας άρνηση να είσαστε διαφορετικοί
να πάρετε την ευθύνη του άγριου πόνου να είστε άνθρωποι.
Μάνες τιποτένιες, με τον αρχαίο φόβο στο πρόσωπο
εκείνον που σαν κακό αλλοιώνει και θολώνει τα χαρακτηριστικά
που τα απομακρύνει απ’ την καρδιά
που τα κλείνει μες στην παλιά ηθική άρνηση.
Μάνες τιποτένιες, οι κακομοίρες που ανησυχούν
μήπως τα παιδιά τους δεν μάθουν καλά το μάθημα του εξευτελισμού
να βρουν μια θεσούλα, να είναι προσγειωμένα
να μην προσβάλλουν τους προνομιούχους
ν’ αμύνονται μπροστά στον οίκτο.
Μάνες μετριότητες, που έμαθαν
με κοριτσίστικη ταπεινοσύνη. για μας
ότι διαθέτουμε μία μόνη γυμνή αλήθεια
με ψυχές που μέσα τους ο κόσμος είναι καταδικασμένος
να μην προσφέρει ούτε πόνο, ούτε χαρά
Μάνες μετριότητες, που δεν είχαν ποτέ για σας
ούτε μια λέξη αγάπης, παρά μόνο μια αγάπη άθλια
άφωνη, ζωώδη, και μ’ αυτή σας μεγάλωσαν
αδύναμους μπρος στα αληθινά καλέσματα της καρδιάς.
Μάνες δουλοπρεπείς, συνηθισμένες από αιώνες
να σκύβουν χωρίς αγάπη το κεφάλι
να μεταδίδουν στο έμβρυό τους
το αρχαίο, ντροπιασμένο μυστικό
της ικανοποίησης με τα αποφάγια της γιορτής.
Μάνες δουλοπρεπείς, που σας δίδαξαν
πώς μπορεί να είναι ευτυχισμένος ο δούλος
μισώντας όποιον είναι, όπως εκείνος, αλυσοδεμένος
πώς μπορεί να είναι, προδίνοντας, ευτυχισμένος
και σίγουρος, κάνοντας εκείνο που δεν λέει.
Μάνες άγριες, που προσπαθούν να υπερασπιστούν
εκείνο το λίγο που σαν αστές κατέχουν
την ομαλότητα και το μισθό
με τη λύσσα σχεδόν εκείνου που εκδικείται
ή που τον περιζώνει μια παράλογη πολιορκία.
Μάνες άγριες, που σας δίδαξαν: Επιβιώστε!
Να σκέφτεστε τον εαυτό σας!
Μην λυπάστε και μη σέβεστε ποτέ κανένα
να φωλιάζει μέσα σας το ένστικτο του αρπακτικού!
Να τες, τιποτένιες, μετριότητες, δουλοπρεπείς
άγριες, οι κακομοίρες οι μάνες σας!
Που δεν ντρέπονται να σας θεωρούν – με το μίσος σας –
πράγματι ανώτερους
μιας και δεν είναι αυτή εδώ παρά μία κοιλάδα των δακρύων.
Μ’ αυτό τον τρόπο σας ανήκει αυτός ο κόσμος
παρά τα αντίθετα πάθη σας, ή τις εχθρές σας πατρίδες
εκείνο που σας κάνει αδέρφια
είναι η βαθιά σας άρνηση να είσαστε διαφορετικοί
να πάρετε την ευθύνη του άγριου πόνου να είστε άνθρωποι.
No comments:
Post a Comment