Η ποίηση είν' ένα όπλο οπλισμένο με μέλλον, του Γκαμπριέλ Θελάγια

Όταν πια τίποτα δεν περιμένεις προσωπικά το συναρπαστικό
μα πάλλεσαι και συνεχίζεις πιο πέρα απ' τη γνώση,
θηριωδώς υπάρχοντας, τυφλά βεβαιωμένος,
σαν ένας παλμός που χτυπάει τα σκοτάδια

όταν κοιτάς απέναντι
τα καθαρά ιλιγγιώδη μάτια του θανάτου,
λέγονται οι αλήθειες:
οι βάρβαρες, τρομερές, αγαπημένες σκληρότητες.

Λέγονται τα ποιήματα
που ανοίγουν τα πνευμόνια τόσων, που σε ασφυξία,
ζητούν να υπάρξουν, ζητούν ρυθμό,
ζητάνε νόμο για εκείνο που νιώθουν υπερβολικό.

Με την ταχύτητα του ενστίκτου,
με την ακτίνα από το θαύμα,
σαν μαγική προφάνεια, μας γίνεται η πραγματικότητα
κάτι ταυτόσημο στον εαυτό του.

Ποίηση για το φτωχό, ποίηση αναγκαία
σαν το ψωμί της κάθε μέρας,
σαν τον αέρα που απαιτούμε δεκατρείς φορές το λεπτό
για να υπάρχουμε κι όσο υπάρχουμε να δίνουμε ένα ναι που δοξάζει.

Γιατί ζούμε με άλματα, γιατί μόλις μας αφήνουν
να πούμε πως είμαστε όποιοι είμαστε
τα τραγούδια μας δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς αμάρτημα στολίδι.
Πιάνουμε πάτο.

Καταριέμαι την ποίηση τη θεωρούμενη ως πολυτέλεια
πολιτιστική των ουδετέρων
που, πλέονοντας τα χερια, κάνουν τους άσχετους και αποφεύγουν.
Καταριέμαι την ποίηση εκείνου δεν πάιρνει θέση να μη λεκιαστεί.

Κάνω δικές μου τις ελλείψεις. Νιώθω σε μένα όσους υποφέρουν
και τραγουδώ ανασαίνοντας.
Τραγουδώ, τραγουδώ, και τραγουδώντας πιο πέρα από τα βάσανά μου
τα προσωπικά, διευρύνομαι.

Θα ήθελα ζωή να τους δώσω, να προκαλέσω νέα γεγονότα,
και υπολογίζω γι αυτό με τεχνική το τί μπορώ.
Νιώθω ένας μηχανικός του στίχου και εργάτης
που δουλεύει με άλλους την Ισπανία στ' ατσάλια της.

Τετοια είναι η ποίησή μου:ποίηση - εργαλείο
και ταυτόχρονα παλμός του ομόφωνου και τυφλού.
Τέτοια είναι, όπλο οπλισμένο από μέλλον εκτεινόμενο
και που σε σημαδέυω στο στήθος.

Δεν ειν' μια ποίηση σταγόνα τη σταγόνα προμελετημένη.
Δεν είναι προϊόν ωραίο. Δεν είναι καρπός τέλειος.
Είναι κάτι όπως ο αέρας που όλοι ανασαίνουμε
κι είναι το άσμα που πιάνει όσο χώρο έχουμε μέσα μας.

Είναι λέξεις που όλοι λέμε πάλι και πάλι νιώθωντας τες
σαν δικές μας, και πετάνε. Είναι περισσότερο απ' το λεγόμενο.
Είν' το πιο αναγκαίο: το που δεν έχει όνομα.
Είναι κραυγές στον ουρανό, στη γη είναι πράξεις.

μετάφραση Βασίλης Λαλιώτης