Παλεύουμε με την αγάπη αιώνες τώρα,
Παλεύουμε μονάχοι και γυμνοί
Μέσα στο κύμα, στ' ανεξάντλητο παρόν μας.

Τα καράβια μας θυμούνται την Αργώ
Και τα μάτια μας τα πρώτα όνειρά μας
Που ξερνούν απ' τις καρδιές μας το φαρμάκι
Ως το τέλος και τη νέα μας αρχή
Στο φως ετούτο, τ' αδυσώπητο, τ' αγνό.

Παλεύουμε και χάνουμε γυναίκες και πατρίδες,
Τη Μήδεια που γνωρίσαμε απλά για να μας κάψει,
Τη χώρα που μας γέννησε απλά για να μας θάψει
Στο χώμα ετούτο, τ' αδυσώπητο, τ' αγνό.

Μα και νεκροί θα τραγουδάμε,
Μα κι αδικαίωτοι θα ζούμε
Σε κάθε κόκκο σκόνης, σε κάθε στάλα φως:

Εμείς,
Οι νοσταλγοί του πρώτου άστρου,
Οι αδυσώπητα αγνοί.

Ιάκωβος Θήρας Καραμολέγκος