Η ευαισθησία είναι δημιουργία, όταν δεν συνοδεύεται από προσωπική λογοκρισία. Ο κυνισμός χρειάζεται για να θυμόμαστε ότι είμαστε σημαντικά ασήμαντοι. Η προσπάθεια για ισορροπία που καταβάλλει ο ακροβάτης λέγεται σκέψη. Ο έρωτας πάντα ελλοχεύει διότι "ε-ρωτά" και αμφισβητεί. Καλη εβδομάδα.
Χεχ μπορεί να μην φαίνεται αλλά πενήντα παρά 1, ποιός ασχολείται με έρωτες και ανόητα ερωτήματα; Δώσαμε, δώσαμε και με το παραπάνω.:) Καλησπέρα και καλή βδομάδα.
Η έκπληξη, και όχι δέος, δεν προέρχεται από το νούμερο, αλλά από την διαφορά του με την φρεσκάδα του λόγου και της εικόνας σου, αν και εμπεριέχει ωριμότητα. Και ας έχεις αφήσει σημάδια κυνισμού και απογοήτευσης. Άλλωστε και εγώ οδεύω στα 48, και συστήνομαι ως μεσ-ήλικας, να μην σου πω και παραπάνω. Ή μήπως δεν είναι έτσι. Αγαπητή, τα έχω απομυθοποιήσει όλα αυτά τα νούμερα που έχουν σχέση με τις ηλικίες.
Εγώ δεν αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στην μέση ηλικία. Ούτε ότι ωρίμασα. Αυτό μάλλον δεν θα γίνει ποτέ. Δεν μου αρέσει ο ενήλικος κόσμος σας. Μήπως ωριμότητα είναι ακριβώς το αντίθετο; Να παραμένεις απλός και παιδί. Οκ το απλός δεν είναι εύκολο αλλά δεν είναι κι' ανέφικτο. :)
Απαραίτητες διευκρινήσεις λοιπόν περί ορισμών. Μεσήλικας, δηλαδή στην μέση της συνολικής ηλικιακής ζωής. Βέβαια σιγά μην φθάσω στα 96. Πουθενά δεν συνόδευσα τους αριθμούς με το πως και πόσο αισθάνομαι-εσαι.
Ώριμος, δηλαδή κάποιος που με περισσότερες εμπειρίες, λόγου χρόνου-ηλικίας, καταφέρνει να ξεδιαλύνει τι τον κρατάει πίσω σε σκέψη και πράξη, όπως και με τι προκαταλήψεις "μεγάλωσε".
Το να παραμένεις παιδί και απλός είναι οξύμωρο, ποιο παιδί είναι απλό....μάλλον ιδιαίτερο θα έλεγα ότι είναι.
Ο "κόσμος μας", σε χαιρετάει με ένα μεγάλο χαμόγελο.
Εκεί γύρω στα 40 συνειδητοποίησα ότι κουβαλούσα πολλά (εμπειρίες και γνώσεις), ν'αφήσω κάτι γιατί δεν γίνεται να συνεχίσω μ' αυτό το βάρος. Κι'όλο αφαιρούσα. Τώρα ένα βήμα πριν τα 50 (και πολύ μου έχει κοστίσει αυτό)βλέπω ότι τίποτα δεν ήταν αναγκαίο τελικά. Μιά ζωή κουβαλάμε σκουπίδια. Σ'ευχαριστώ γιά τα ωραία σου σχόλια.
Έτσι ακριβώς. Σκουπίδια. Η ωριμότητα λοιπόν, έτσι όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, είναι η εθελούσια συνειδητοποίηση μετά από κόπο σκέψης και παθημάτων, ότι μεγάλωνες σε ένα περιβάλλον που αγκομαχούσε να σε κάνει να νοιώθεις ένας ανύπαρκτος-ξεχωριστός, σε ένα κοπάδι. Σε βομβάρδιζε με μηνύματα, αισθήματα, προκαταλήψεις, κ.ο.κ., με μόνο σκοπό να γεμίσει, μέχρι επιτέλεσης της ακαμψίας, την καθαρή οπτική με χιλιάδες φίλτρα. Και τώρα που τα αφαιρείς ένα ένα, αφήνοντας πληγές, μπορεί να πονάς αλλά αισθάνεσαι πιο καθαρή.
Ναι, το απλό είναι εφικτό. Τόσο, όσο είσαι διατεθειμένη να πονέσεις, ξεριζώνοντας τα λέπια. Αλλά θα είναι και η τελευταία φορά που θα πονέσεις.
Τόσο δύσκολο στην εφαρμογή, και τόσο απλό στην συνειδητοποίηση. Αυτά τα αντίθετα θα μας κυβερνάνε αιώνια, για να μας δίνουν το σύνθημα της σύνθεσης.
Και για να μην παραμυθιάζομαι, σκέπτομαι, και στοχάζομαι και μιλάω για αυτά, ενώ και εγώ βράζω στο ζουμί μου προσπαθώντας σιγα σιγα να πράξω τα ίδια που τόσο εύκολα και ωραία γράφω.
Παλιοκατάσταση φιλενάδα, αλλά εγώ γουστάρω αυτήν την μάχη, γιατί με κρατάει ζωντανό. Άσε δε και τις ωραίες κουβέντες που κάνουμε.
Ετσι ακριβώς τα αντιλαμβάνομαι κι'εγώ. Επιστροφή λοιπόν στις πέντε πρώτες βασικές ανάγκες που έπρεπε να καλύψει ο άνθρωπος. Ολα τα άλλα, όμορφα κάποια, αλλά είναι περιττά. Αν έχεις κάτι που σε κρατά ζωντανό τυχερός είσαι. Εγώ δεν έχω. Ακροβατώ μεταξύ θέλησης και παραίτησης. Αν κι' εδώ που τα λέμε, τι να θέλεις απ' αυτόν τον κόσμο; Παρατάσεις ζω. Οταν θα πάψω να βλέπω την ομορφιά γύρω μου δεν θα έχω λόγο ύπαρξης.
Δεν μπόρεσα να μην λείψω, καθότι προβλήματα με το έντερο της συντρόφου μου, και τρέχαμε σε γιατρούς και νοσοκομεία. Τέλος καλό, όλα καλά.
Τι είναι αυτά που γράφεις; Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με τόση ευαισθησία να λέει ότι ακροβατεί μεταξύ θέλησης και παραίτησης. Μάλλον λίγο, απογοητευμένη, τεμπέλα σε κόβω :) Θα μου πεις δηλαδή ότι δεν βρίσκεις ενδιαφέρον σε αυτήν την ομορφιά που, ευτυχώς, ακόμα βλέπεις; Και γιατί θεωρείς ότι θα πάψει να υπάρχει; Τι θεωρείς ότι είναι αυτό που έχει διασαλεύσει την συναισθηματική σου ισορροπία; Ή δεν είναι θέμα συναισθήματος, αλλά έλλειψη πνευματικων κινήτρων;
Δεν μου πάει ο ρόλος του ψυχαναλητή, αλλά αυτός του ακροατή, για αυτό και συζητάω. Καλό απόγευμα.
Ελπίζω να είναι καλύτερα και να ήταν κάτι το περαστικό. Εχεις δίκιο σε ΟΛΑ όσα μου προσάπτεις. Και ίσως αυτό που έχει διαταράξει την συναισθηματική μου ισορροπία είναι ο τίτλος του τραγουδιού.
Η αγάπη είναι το ομορφότερο λουλούδι που έχει ανθίσει ποτέ. Και βρίσκεται παντού, και όχι μόνον στους ανθρώπους. Είναι γεγονός όμως, ότι όταν αναδύεται μέσα από μία σχέση τότε ο κόσμος ολάκερος ομορφαίνει. Η έλλειψή της προκαλεί κραυγή. Η κραυγή όμως μπορεί να αφυπνίσει την κοιμωμένη. Άλλες φορές σου χτυπάει την πόρτα, και άλλες περιμένει απλά να της ανοίξεις. Είναι παιχνιδιάρα και ζαβολιάρα, αλλά εάν μπεις στο πνεύμα της θα περάσεις πολύ όμορφα. Κάπου υπάρχει αγάπη μου...λέει το τραγούδι, και πίστεψέ με έτσι είναι.
Σου αξίζει και της αξίζεις! Μην αφήνεις την μιζέρια να χαλάει την όμορφη ψυχή σου.
Σου αφιερώνω δύο κομμάτια. Το πρώτο ταιριάζει με την διάθεσή σου.
Στο δεύτερο, αν και έχει ανάλογο τίτλο, αυτός ο υπέροχος συνθέτης μεταφέρει μία ανάλαφρη και ευχάριστη διάθεση πειράγματος και χορού εξορκίζοντας ο ίδιος τον τίτλο που έδωσε.
Σ'ευχαριστώ πολύ (αν κι'εκείνη η κραυγή στο τέλος μ'ανατρίχιασε). Ακούω το δεύτερο τώρα και έξω είναι γκρίζος ο ουρανός, μόλις ακούστηκε μιά βροντή κι' ετοιμάζονται να πέσουν οι πρώτες ψιχάλες. Κι' εγώ ετοιμάζω την βαλίτσα μου γιά μιά απόδραση, μικρή-μεγάλη ανάσα ζωής δεν ξέρω, θα πάω να κυνηγήσω το καλοκαίρι γιατί δεν το χόρτασα. Και δεν ξέρω γιά πόσο, όσο μπορέσω θα λείψω. Να περνάς όμορφα. Ελπίζω η σύντροφος σου να είναι εντελώς καλά πλέον.
17 comments:
Καλησπέρα φιλενάδα.
Έτσι απλά, όπως το τραγουδάει.
Η αγάπη σε καλεί να γυρίσεις, εκεί που αισθάνθηκες την αγάπη.
Ασε να επιστρέψω στην κυνική διάθεση γιατί είμαι στις μεγάλες μου ευαισθησίες τελευταία. :)
Η ευαισθησία είναι δημιουργία,
όταν δεν συνοδεύεται από προσωπική λογοκρισία.
Ο κυνισμός χρειάζεται για να θυμόμαστε ότι είμαστε σημαντικά ασήμαντοι.
Η προσπάθεια για ισορροπία που καταβάλλει ο ακροβάτης λέγεται σκέψη.
Ο έρωτας πάντα ελλοχεύει διότι "ε-ρωτά" και αμφισβητεί.
Καλη εβδομάδα.
Χεχ μπορεί να μην φαίνεται αλλά πενήντα παρά 1, ποιός ασχολείται με έρωτες και ανόητα ερωτήματα; Δώσαμε, δώσαμε και με το παραπάνω.:)
Καλησπέρα και καλή βδομάδα.
Μένω άφωνος για το...παρά 1.
Εάν δώσατε τότε ξεκουραστείτε.
Το δικαιούστε.
Είδες; Το νούμερο από μόνο του προκαλεί ένα δέος! Καλημέρα! :)
Η έκπληξη, και όχι δέος, δεν προέρχεται από το νούμερο, αλλά από την διαφορά του με την φρεσκάδα του λόγου και της εικόνας σου, αν και εμπεριέχει ωριμότητα.
Και ας έχεις αφήσει σημάδια κυνισμού και απογοήτευσης.
Άλλωστε και εγώ οδεύω στα 48, και συστήνομαι ως μεσ-ήλικας, να μην σου πω και παραπάνω.
Ή μήπως δεν είναι έτσι.
Αγαπητή, τα έχω απομυθοποιήσει όλα αυτά τα νούμερα που έχουν σχέση με τις ηλικίες.
Εγώ δεν αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στην μέση ηλικία. Ούτε ότι ωρίμασα. Αυτό μάλλον δεν θα γίνει ποτέ. Δεν μου αρέσει ο ενήλικος κόσμος σας.
Μήπως ωριμότητα είναι ακριβώς το αντίθετο; Να παραμένεις απλός και παιδί. Οκ το απλός δεν είναι εύκολο αλλά δεν είναι κι' ανέφικτο. :)
Απαραίτητες διευκρινήσεις λοιπόν περί ορισμών.
Μεσήλικας, δηλαδή στην μέση της συνολικής ηλικιακής ζωής.
Βέβαια σιγά μην φθάσω στα 96.
Πουθενά δεν συνόδευσα τους αριθμούς με το πως και πόσο αισθάνομαι-εσαι.
Ώριμος, δηλαδή κάποιος που με περισσότερες εμπειρίες, λόγου χρόνου-ηλικίας, καταφέρνει να ξεδιαλύνει τι τον κρατάει πίσω σε σκέψη και πράξη, όπως και με τι προκαταλήψεις "μεγάλωσε".
Το να παραμένεις παιδί και απλός είναι οξύμωρο, ποιο παιδί είναι απλό....μάλλον ιδιαίτερο θα έλεγα ότι είναι.
Ο "κόσμος μας", σε χαιρετάει με ένα μεγάλο χαμόγελο.
Εκεί γύρω στα 40 συνειδητοποίησα ότι κουβαλούσα πολλά (εμπειρίες και γνώσεις), ν'αφήσω κάτι γιατί δεν γίνεται να συνεχίσω μ' αυτό το βάρος. Κι'όλο αφαιρούσα. Τώρα ένα βήμα πριν τα 50 (και πολύ μου έχει κοστίσει αυτό)βλέπω ότι τίποτα δεν ήταν αναγκαίο τελικά. Μιά ζωή κουβαλάμε σκουπίδια.
Σ'ευχαριστώ γιά τα ωραία σου σχόλια.
Έτσι ακριβώς.
Σκουπίδια.
Η ωριμότητα λοιπόν, έτσι όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, είναι η εθελούσια συνειδητοποίηση μετά από κόπο σκέψης και παθημάτων, ότι μεγάλωνες σε ένα περιβάλλον που αγκομαχούσε να σε κάνει να νοιώθεις ένας ανύπαρκτος-ξεχωριστός, σε ένα κοπάδι.
Σε βομβάρδιζε με μηνύματα, αισθήματα, προκαταλήψεις, κ.ο.κ., με μόνο σκοπό να γεμίσει, μέχρι επιτέλεσης της ακαμψίας, την καθαρή οπτική με χιλιάδες φίλτρα.
Και τώρα που τα αφαιρείς ένα ένα, αφήνοντας πληγές, μπορεί να πονάς αλλά αισθάνεσαι πιο καθαρή.
Ναι, το απλό είναι εφικτό.
Τόσο, όσο είσαι διατεθειμένη να πονέσεις, ξεριζώνοντας τα λέπια.
Αλλά θα είναι και η τελευταία φορά που θα πονέσεις.
Τόσο δύσκολο στην εφαρμογή, και τόσο απλό στην συνειδητοποίηση.
Αυτά τα αντίθετα θα μας κυβερνάνε αιώνια, για να μας δίνουν το σύνθημα της σύνθεσης.
Και για να μην παραμυθιάζομαι, σκέπτομαι, και στοχάζομαι και μιλάω για αυτά, ενώ και εγώ βράζω στο ζουμί μου προσπαθώντας σιγα σιγα να πράξω τα ίδια που τόσο εύκολα και ωραία γράφω.
Παλιοκατάσταση φιλενάδα, αλλά εγώ γουστάρω αυτήν την μάχη, γιατί με κρατάει ζωντανό.
Άσε δε και τις ωραίες κουβέντες που κάνουμε.
Καλό Σ/Κ.
:)
Ετσι ακριβώς τα αντιλαμβάνομαι κι'εγώ. Επιστροφή λοιπόν στις πέντε πρώτες βασικές ανάγκες που έπρεπε να καλύψει ο άνθρωπος. Ολα τα άλλα, όμορφα κάποια, αλλά είναι περιττά.
Αν έχεις κάτι που σε κρατά ζωντανό τυχερός είσαι. Εγώ δεν έχω. Ακροβατώ μεταξύ θέλησης και παραίτησης. Αν κι' εδώ που τα λέμε, τι να θέλεις απ' αυτόν τον κόσμο;
Παρατάσεις ζω. Οταν θα πάψω να βλέπω την ομορφιά γύρω μου δεν θα έχω λόγο ύπαρξης.
Δεν μπόρεσα να μην λείψω, καθότι προβλήματα με το έντερο της συντρόφου μου, και τρέχαμε σε γιατρούς και νοσοκομεία.
Τέλος καλό, όλα καλά.
Τι είναι αυτά που γράφεις;
Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με τόση ευαισθησία να λέει ότι ακροβατεί μεταξύ θέλησης και παραίτησης.
Μάλλον λίγο, απογοητευμένη, τεμπέλα σε κόβω :)
Θα μου πεις δηλαδή ότι δεν βρίσκεις ενδιαφέρον σε αυτήν την ομορφιά που, ευτυχώς, ακόμα βλέπεις;
Και γιατί θεωρείς ότι θα πάψει να υπάρχει;
Τι θεωρείς ότι είναι αυτό που έχει διασαλεύσει την συναισθηματική σου ισορροπία;
Ή δεν είναι θέμα συναισθήματος, αλλά έλλειψη πνευματικων κινήτρων;
Δεν μου πάει ο ρόλος του ψυχαναλητή, αλλά αυτός του ακροατή, για αυτό και συζητάω.
Καλό απόγευμα.
Ελπίζω να είναι καλύτερα και να ήταν κάτι το περαστικό.
Εχεις δίκιο σε ΟΛΑ όσα μου προσάπτεις. Και ίσως αυτό που έχει διαταράξει την συναισθηματική μου ισορροπία είναι ο τίτλος του τραγουδιού.
Καλησπέρα.
Όλα καλά και σε ευχαριστώ.
Η αγάπη είναι το ομορφότερο λουλούδι που έχει ανθίσει ποτέ.
Και βρίσκεται παντού, και όχι μόνον στους ανθρώπους.
Είναι γεγονός όμως, ότι όταν αναδύεται μέσα από μία σχέση τότε ο κόσμος ολάκερος ομορφαίνει.
Η έλλειψή της προκαλεί κραυγή.
Η κραυγή όμως μπορεί να αφυπνίσει την κοιμωμένη.
Άλλες φορές σου χτυπάει την πόρτα, και άλλες περιμένει απλά να της ανοίξεις.
Είναι παιχνιδιάρα και ζαβολιάρα, αλλά εάν μπεις στο πνεύμα της θα περάσεις πολύ όμορφα.
Κάπου υπάρχει αγάπη μου...λέει το τραγούδι, και πίστεψέ με έτσι είναι.
Σου αξίζει και της αξίζεις!
Μην αφήνεις την μιζέρια να χαλάει την όμορφη ψυχή σου.
Σου αφιερώνω δύο κομμάτια.
Το πρώτο ταιριάζει με την διάθεσή σου.
http://www.youtube.com/watch?v=xttvm2Dl0Ac&feature=related
Στο δεύτερο, αν και έχει ανάλογο τίτλο, αυτός ο υπέροχος συνθέτης μεταφέρει μία ανάλαφρη και ευχάριστη διάθεση πειράγματος και χορού εξορκίζοντας ο ίδιος τον τίτλο που έδωσε.
http://www.youtube.com/watch?v=5q9H2cd36RU&feature=related
Τίποτα δεν είναι χαμένο εάν, δεν ψάξεις να το βρεις.
Όλες οι θετικές μου σκέψεις, σου εύχονται μεγάλες ανάσες ζωής.
Σ'ευχαριστώ πολύ (αν κι'εκείνη η κραυγή στο τέλος μ'ανατρίχιασε).
Ακούω το δεύτερο τώρα και έξω είναι γκρίζος ο ουρανός, μόλις ακούστηκε μιά βροντή κι' ετοιμάζονται να πέσουν οι πρώτες ψιχάλες. Κι' εγώ ετοιμάζω την βαλίτσα μου γιά μιά απόδραση, μικρή-μεγάλη ανάσα ζωής δεν ξέρω, θα πάω να κυνηγήσω το καλοκαίρι γιατί δεν το χόρτασα. Και δεν ξέρω γιά πόσο, όσο μπορέσω θα λείψω. Να περνάς όμορφα. Ελπίζω η σύντροφος σου να είναι εντελώς καλά πλέον.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Σου εύχομαι να περάσεις πολύ πολύ όμορφα.
:)
Post a Comment