Η δύναμη της Αγάπης

''Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες..Φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες...!''

Ποιά μπορεί να είναι η δύναμη της Αγάπης; Η κλασική, ‘’ρομαντική’’ εκδοχή, αυτή της άμετρης δύναμης της αγάπης που ακούγεται τόσο εύκολα από τα χείλη ονειροπόλων ανθρώπων, που ακόμη την ψάχνουν όμως, δεν την ξέρουν, ακόμη και να τους έχει αγγίξει εκείνοι μπορεί να μην το κατάλαβαν ποτέ, με κάνει και νοιώθω αμήχανα.. Πιστεύω και εγώ στην παντοδυναμία της αγάπης, αλλά δεν νομίζω ότι μέσα μας έχουμε καταλάβει ορθά αυτή τη ‘’παντοδυναμία’’.. Είμαστε πάντοτε προσκολλημένοι στα εγωιστικά μας πιστεύω και πιστεύουμε στην δύναμη της αγάπης, όσο εκείνη μας χαρίζει αυτό που θέλουμε, αυτό που επιφανειακά σβήνει τις δίψες μας και ξεγελά τις μοναξιές μας.
Σκέφτομαι, πως ίσως,(ίσως λέω, γιατί και εγώ ανήκω σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που εγωιστικά ψηλαφίζουν την αγάπη), ίσως αυτή η δύναμη της Αγάπης να μην έχει καθόλου να κάνει με υπερπήδηση εμποδίων, και αιώνιο ‘’δεσμό’’ ανθρώπων στο όνομά της.. Ίσως έχει να κάνει με τη δύναμή της να μεταμορφώνει τον άνθρωπο, να του δίνει νέες μορφές, ανώτερες, αγγελικές σχεδόν, να του δίνει τη θέληση να ριχτεί στην μεγάλη μάχη, στην οποία ο καθένας από εμάς οφείλει να μπει για να γίνει ΦΩΣ.. στη μάχη έναντι στον κακό μας εαυτό. Η Αγάπη έρχεται, μας απλώνει το χέρι, και μας λέει: ‘’Κοίτα με, για μένα αξίζει να μπεις σε αυτή τη μάχη, θα είμαι εκεί να φωτίζω τον δρόμο σου για να φτάσεις στη νίκη, ο δρόμος αυτός θα έχει πόνο πολύ, σκιές, μοναξιά ίσως, αλλά εάν παλέψεις στο όνομά μου, εγώ θα σου δώσω την δύναμη που χρειάζεσαι για να βγεις νικητής, για να γίνεις ΦΩΣ, να γίνεις σάρκα μου, να γίνεις παιδί της Αγάπης’’...!
Αυτή πρέπει να είναι, πιστεύω, η δύναμη της Αγάπης. Με καλεί να μπω σε αυτή τη μάχη και μου δίνει όλα τα όπλα για να κερδίσω. Οι περισσότεροι όμως από εμάς, γυρνάμε την πλάτη στο χέρι που μας απλώνει η Αγάπη για να αγωνιστούμε. Την  κρατάμε δίπλα μας και στέκουμε ακίνητοι μέσα στη ζωή μας,  θαρρώντας πως είναι δυνατόν ποτέ να γίνουμε ΦΩΣ, δίχως πορεία μέσα στο σκοτάδι. Είναι σαν να έχει κανείς ένα θησαυρό, και από φόβο μην τον χάσει τον κρατά κλειδωμένο και ζει για πάντα φτωχός. Έτσι ζούμε όσοι δειλιάζουμε να μπούμε σε αυτό το μονοπάτι: φοβισμένοι και φτωχοί.
Όλα αυτά βέβαια φαντάζουν θεωρητικά και μακρινά.. Συγκεκριμένα παραδείγματα της δύναμης της Αγάπης για μένα είναι και τα παρακάτω:
Μου φαίνεται τόσο γλυκύς ο αγαπημένος μου άνθρωπος, που ακόμη κι αν είμαστε χώρια, ακόμη και αν δεν είναι πια στη ζωή μου, πάντα ξεχειλίζει μέσα μου ένα ποτάμι από αρώματα και ομορφιές σαν τον σκέφτομαι.
Δεν νοιώθω καμία ανάγκη πλέον να τον δω με τα φυσικά μου μάτια, δεν έχω καν την ανάγκη να του μιλήσω, γιατί είναι πάντα εδώ, παρών, και βιώνω μαζί του κάθε στιγμή της ζωής μου.
Κάθε αρνητική σκέψη που έρχεται από την εγωιστική μου φύση για να ‘’λερώσει’’ την μορφή του αγαπημένου, η αγάπη μου δίνει την δύναμη να την αντιπαλέψω, ώσπου δεν είναι πια παρά απόηχος,  για να μου θυμίζει πόσο ποταπός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος σαν δεν ακούει με τα αυτιά της αγάπης.

 ΔΕΝ έχω να περιμένω ανταπόδοση, αμοιβαιότητα ή κέρδος άλλο, παρά μόνο το ίδιο το αίσθημα της Αγάπης, που είναι απο μόνο του το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσα να ζητήσω, αφου με ολοκληρώνει, με ανυψώνει, με κάνει Υπερ-άνθρωπο( πολύ δύσκολο, αφου μεγαλώσαμε μαθαίνοντας πως όλα πρέπει να έχουν κάποιο προσωπικό κέρδος..)
Τίποτε άλλο δεν ζητάω, τίποτε άλλο δεν επιθυμώ, παρά να νοιώθω την αγάπη να πλημμυρίζει το μέσα μου, να φτιάχνει ρυάκια, ποταμούς, να συνενώνεται σε μία θάλασσα απέραντη, βαθιά, ομιλούσα θάλασσα..

Για αυτή τη θάλασσα μέσα μας. Για αυτή και μόνο ζούμε, αναπνέουμε, οσμιζόμαστε τον κόσμο. Αρκεί να μάθουμε να ταξιδεύουμε πάνω στα κύματά της, να σπάμε τα φράγματα που την εμποδίζουν να κυλά ανεμπόδιστη μέσα μας. Αυτή είναι ίσως η δύναμη της Αγάπης. Η δύναμη της θάλασσας μέσα μας.

Σ.

από εδώ