Η ποίηση διολισθαίνει ανάμεσα σε δύο λόγους εξουσίας. Τον ακαδημαίκό που της λέει διακειμένισέ το και τον δημοσιογραφικό που της λέει νερούλιασετο. Και τους τρόπους της σφετερίζεται ο διαφημιστικός λόγος. Τρεις λόγοι εξουσίας γύρω από ένα λόγο που αξιώνει ανταλλαγή της θέλησης για δύναμη στο παρόν με τη δύναμη του χρόνου. Τη διώκουν αυτοί οι λόγοι μα πάντα προηγείται. Διότι είναι ασθένεια κι όχι ίαση. Κι ο ποιητής εξουσιαστικά δέχεται να κάνει το απόρριμα της κοινωνίας, το ξέρει δεν το ξέρει. Γιατί η ποίηση είναι κλίση. Μπορεί και η απόβλεψη, θα γίνω ποιητής, κάτι να κάνει. Αλλά εκεί όπου ο ποιητής της απόβλεψης φτάνει αγκομαχώντας, ο ποιητής της κλίσης ήταν ανέκαθεν. Η παραβολή του υστερικού γέλιου του Μότσαρτ στο Αμαντέους του Φόρμαν, απέναντι στην σφιγμένη στάση του Σαλιέρι, σημαίνει πάντα τη διαφορά απόβλεψης, κλίσης. Η κλίση δεν είναι αξουσία εκ του κόσμου τούτου. Είναι δωρεά. Και εκεί είναι που σκυλιάζουν οι λόγοι της εξουσίας. Δεν μπορούν να εξουσιάσουν τη δωρεά.