Joyce Mansour
μτφρ. Κάτια Περιστεράκη

Μακάριοι οι μοναχικοί
Όσοι μέσα στην άπληστη άμμο σπέρνουν τον ουρανό
Όσοι κάτω από τις φούστες του ανέμου γυρεύουν τη ζωή
Όσοι ξέπνοοι τρέχουν πίσω από ένα όνειρο αστόχαστο
Γιατί της γης είναι το αλάτι
Μακάριοι του ωκεανού της ερήμου οι βιγλάτορες
Όσοι την αλεπού της ερήμου κυνηγούν πέρα από τον αντικατοπτρισμό
Ο φτερωτός ήλιος στον ορίζοντα χάνει τα πούπουλά του
Το αιώνιο καλοκαίρι περιγελά τον υγρό τάφο
Κι αν μέσα στους κατάκοιτους βράχους μεγάλη μια κραυγή αντηχεί
Κανείς δεν την ακούει κανείς
Ουρλιάζει πάντοτε η έρημος κάτω από έναν άφοβο ουρανό
Προσηλωμένο το βλέμμα μονάχο αιωρείται
Καθώς αετός στο χάραμα της μέρας
Ο θάνατος καταπίνει τη δροσιά
Το ερπετό πνίγει το ποντίκι
Κάτω από το αντίσκηνό του ο νομάδας ακούει τον χρόνο που τρίζει
Πάνω στης αϋπνίας το χαλίκι
Όλα είναι εδώ σε αναμονή μιας λέξης που ήδη έχει ειπωθεί
Αλλού

Joyce Mansour, Γαλανό σαν την Έρημο
(από τα ποιήματα της που εκδόθηκαν μετά τον θάνατό της)