Λύπη

Τα ποιήματά μας τα διαβάζουν οι πέτρες
όχι οι άνθρωποι
μονάχα εκείνες ραγίζουν στα λόγια μας
ώσπου γίνονται σκόνη

γιατί η σκόνη δεν είναι
παρά η λύπη της πέτρας
απ' τα ποιήματά μας

λύπη που γδέρνει τη γη
καθώς την σέρνει ο άνεμος
απ' άκρη σ ' άκρη

Use what talent you possess; the woods would be silent
if no birds sang except those that sang best. – Henry Van Dyke

η ναρκισσιστική μητέρα

μέρος 1
μέρος 2 

"Πρώτον, άσχετα με τις επιθυμίες και τους στόχους μου, έπρεπε να ασκηθώ σε όλα τα είδη ποίησης. Δεύτερον, να ετοιμάζομαι ,εφ όσον επέμενα στις αιτιάσεις μου, για μεγάλο, πιθανόν αργόσυρτο, σίγουρα βασανιστικό, ίσως πέραν του βίου μου, διάστημα μη αναγνώρισης, χωρίς μάντιδα δάφνην. Θα έθετα εαυτόν εκτός αποθεώσεως και επαίνων. Θα αντιμετώπιζα δυσπιστία, κατηγορίες για πεζολογία, άρνηση ακόμη και της παραμικρής αξίας των ποιημάτων μου. Τρίτον, ότι έπρεπε να βασιστώ σε εσωτερικά κριτήρια και δεν έπρεπε να μπλεχτώ με αντικειμενισμούς.

Χωρίς συζήτηση, συμφώνησα. Σου ζήτησα διευκρινήσεις για το κριτήριο. Η άποψή σου ήταν απλή: θα είχα μέσα μου, απλούς, αυστηρούς κανόνες ,φυτεμένους στον εγκέφαλο, που θα με βοηθούσαν να διακρίνω αυτομάτως το καλό και το κακό, όχι από κάποια ηθική έννοια, αλλά εάν ο κατενώπιον στίχος είχε στυλ και τεχνική ή όχι. Τα υπόλοιπα θα ήταν και θα παρέμεναν φρέσκος καθαρός αέρας. Η γραφή, μου εξήγησες, είναι αυτόχθων και ανεξάρτητη αρχή. Ενόσω την επιχειρείς, να θυμάσαι ότι «γράφεις» και με τις κινήσεις του σώματος, ότι σκέφτεσαι και με χρώματα, ότι τα ελληνικά δεν είναι η μόνη σου αρματωσιά. Οι ήχοι είναι η πάσα σου αρματωσιά. Η ποίηση είναι απόλυτο κριτήριο εξωστρέφειας.
Είναι ό,τι περιέχεται στο αέτωμα ενός αρχαίου ναού, ό,τι περιέχεται στο εσωτερικό ενός τρούλου."

πηγή 

"Είναι ό,τι περιέχεται στο αέτωμα ενός αρχαίου ναού, ό,τι περιέχεται στο εσωτερικό ενός τρούλου." Πετεφρής 4ever υποκλίνομαι... όμως αν είναι ένας Παρθενώνας ξέσκεπος και συλημένος που αέναα διαχέει μελωδίες στο Σύμπαν; Υπήρξα σε ποιήματα μου στον Αγιο Πέτρο, υπήρξα και σε αρχαίο ναό. Είδα μάλιστα κάποτε και ένα όνειρο μια συντροφιά ανθρώπων που ήταν στα θεμέλια ενός ναού και είχαν ανάψει φωτιά. Ποτέ δεν το ξέχασα, δεν ξέρω αν θα έχω ποτέ τις λέξεις να το χτίσω σε ποίημα.

Δεν γράφουμε Εβίνα, ακούμε. Κάθε άλλος τρόπος μας εκμηδενίζει. Ευχαριστώ για την εκτίμησή σου.

πωπω τι μου έκανες σήμερα!

όχι δεν γράφουμε, εκπέμπουμε

Ακούμε τον αναγνώστη που ποτέ δεν είναι "πελάτης" αλλά συχνά ηχεί ως συλημένο ιερό.

επέστρεψα και κλείνω ότι non finito είχα, είχα πει να αφήσω μόνο την σκόνη μου πίσω μου, αλλά τελικά θέλω να αφήσω κάποια πετραδάκια, ίσως μετά θάνατον

δεν έχει ουσία το τώρα

Σωστά.

το τώρα απλά το ζούμε και είναι ότι έχουμε

η ποίηση είναι το αμόλυντο, το θείο

σ' ευχαριστώ πολύ δάσκαλε

Air Supply - All Out Of Love

Air Supply - Lost In Love

The secret to happiness is to acknowledge and transform suffering, not to run away from it. In No Mud, No Lotus, Thich Nhat Hanh offers practices and inspiration transforming suffering and finding true joy.

Thich Nhat Hanh acknowledges that because suffering can feel so bad, we try to run away from it or cover it up by consuming. We find something to eat or turn on the television. But unless we’re able to face our suffering, we can’t be present and available to life, and happiness will continue to elude us.

Nhat Hanh shares how the practices of stopping, mindful breathing, and deep concentration can generate the energy of mindfulness within our daily lives. With that energy, we can embrace pain and calm it down, instantly bringing a measure of freedom and a clearer mind.

No Mud, No Lotus introduces ways to be in touch with suffering without being overwhelmed by it. “When we know how to suffer,” Nhat Hanh says, “we suffer much, much less.” With his signature clarity and sense of joy, Thich Nhat Hanh helps us recognize the wonders inside us and around us that we tend to take for granted and teaches us the art of happiness.

“I love the stars.
Because they can't say anything.
I love the stars.
Because they do not judge anyone.”

Joyce Mansour
μτφρ. Κάτια Περιστεράκη

Μακάριοι οι μοναχικοί
Όσοι μέσα στην άπληστη άμμο σπέρνουν τον ουρανό
Όσοι κάτω από τις φούστες του ανέμου γυρεύουν τη ζωή
Όσοι ξέπνοοι τρέχουν πίσω από ένα όνειρο αστόχαστο
Γιατί της γης είναι το αλάτι
Μακάριοι του ωκεανού της ερήμου οι βιγλάτορες
Όσοι την αλεπού της ερήμου κυνηγούν πέρα από τον αντικατοπτρισμό
Ο φτερωτός ήλιος στον ορίζοντα χάνει τα πούπουλά του
Το αιώνιο καλοκαίρι περιγελά τον υγρό τάφο
Κι αν μέσα στους κατάκοιτους βράχους μεγάλη μια κραυγή αντηχεί
Κανείς δεν την ακούει κανείς
Ουρλιάζει πάντοτε η έρημος κάτω από έναν άφοβο ουρανό
Προσηλωμένο το βλέμμα μονάχο αιωρείται
Καθώς αετός στο χάραμα της μέρας
Ο θάνατος καταπίνει τη δροσιά
Το ερπετό πνίγει το ποντίκι
Κάτω από το αντίσκηνό του ο νομάδας ακούει τον χρόνο που τρίζει
Πάνω στης αϋπνίας το χαλίκι
Όλα είναι εδώ σε αναμονή μιας λέξης που ήδη έχει ειπωθεί
Αλλού

Joyce Mansour, Γαλανό σαν την Έρημο
(από τα ποιήματα της που εκδόθηκαν μετά τον θάνατό της)

indovinello veronese

Se pareba boves

alba pratalia araba

albo versorio teneba

negro semen seminaba

Stunning Blooming Flowers & Relax Music - 2 Hours Timelapse - Color Ther...

Lima Bean Time Lapse

Το 'πιασες; Έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή σου που τελικά το πιάνεις. Αυτό είναι το ξύπνημά σου.

Όταν στη μέση όλων των φόβων και της παραφροσύνης σου, θα σταματήσεις και θα σταθείς ακίνητος και η φωνή μέσα στο κεφάλι σου θα φωνάζει ... ΑΡΚΕΤΑ! Φτάνουν οι μάχες, οι τσακωμοί, οι κατηγορίες, τα κλάματα και ο αγώνας για να κρατηθείς από κάπου. Στην συνέχεια, όπως ένα παιδί που ησυχάζει μετά από ένα ξέσπασμα, καθαρίζεις τα δάκρυά σου, ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου και αρχίζεις να βλέπεις τον κόσμο μέσα από νέα μάτια.

Αυτό είναι το ξύπνημά σου.

Αντιλαμβάνεσαι ότι ήρθε η ώρα να σταματήσεις να ελπίζεις και να περιμένεις κάτι να αλλάξει αυτόματα, ή η ευτυχία και η ασφάλεια που θέλεις να νιώσεις να εμφανιστούν μαγικά μπροστά σου.

Αντιλαμβάνεσαι ότι στον πραγματικό κόσμο δεν υπάρχουν πάντα οι ευτυχισμένες καταλήξεις των παραμυθιών και ότι οποιαδήποτε εγγύηση ευτυχίας πρέπει να αρχίσει από μέσα σου... και μια αίσθηση γαλήνης γεννιέται μέσα από την αποδοχή.

Ξυπνάς και βλέπεις κατάματα το γεγονός ότι δεν είσαι τέλειος και ότι δεν θα σε αγαπάνε πάντα όλοι, ούτε θα σε εκτιμάνε πάντα όλοι, ούτε θα εγκρίνουν ποιός ή τι είσαι... και θα είσαι οκ μ' αυτό. Έχουν το δικαίωμα της δικής τους άποψης και γνώμης.

Μαθαίνεις την σημασία της αγάπης του εαυτού σου και της προάσπισης του ... και μια νέα αίσθηση αυτοπεποίθησης γεννιέται μέσα από την αυτοαποδοχή.

Σταματάς να γκρινιάζεις και να κατηγορείς άλλους γι'αυτά που κάνανε σε εσένα ή που δεν κάνανε για εσένα και μαθαίνεις ότι στο μόνο που μπορείς να βασιστείς είναι το απροσδόκητο.

Μαθαίνεις ότι οι άνθρωποι δεν λένε πάντα αυτό που εννοούν ή δεν εννοούν πάντα αυτό που λένε και ότι δεν θα είναι πάντα εκεί για σένα και δεν αφορούν όλα εσένα.

Οπότε μαθαίνεις να στέκεσαι όρθιος μόνος σου και να φροντίζεις τον εαυτό σου... και μια αίσθηση ασφάλειας γεννιέται μέσα από την αυτοδυναμία σου.

Σταματάς να κρίνεις και να δείχνεις με το δάχτυλο και αρχίζεις να αποδέχεσαι τους ανθρώπους όπως είναι και να παραβλέπεις τις αδυναμίες τους... και μια αίσθηση ειρήνης και ικανοποίησης γεννιέται μέσα από την συγχώρεση.

Μαθαίνεις να ανοίγεσαι σε νέους κόσμους και διαφορετικές οπτικές γωνίες. Αρχίζεις να επαναξιολογείς και να επαναπροσδιορίζεις ποιός είσαι και τι πραγματικά πρεσβεύεις.

Μαθαίνεις την διαφορά ανάμεσα σε αυτά που θέλεις και σε αυτά που χρειάζεσαι και αρχίζεις να απορρίπτεις τα δόγματα και τις αξίες που σου επιβάλλανε χωρίς να είναι δικά σου.

Μαθαίνεις ότι υπάρχει δύναμη στην δημιουργία και στην συνεισφορά και σταματάς να περνάς την ζωή σου ψάχνοντας ποιό θα είναι το επόμενο πράγμα που θα αγοράσεις.

Μαθαίνεις ότι αξίες όπως η ειλικρίνεια και η ακεραιότητα δεν είναι ξεπερασμένα ιδανικά μιας άλλης εποχής αλλά το κονίαμα που κρατά τα θεμέλια πάνω στα οποία θα χτίσεις την ζωή σου.

Μαθαίνεις ότι δεν τα ξέρεις όλα, δεν είναι δουλειά σου να σώσεις τον κόσμο και δεν μπορείς να διδάξεις σε ένα γουρούνι πώς να τραγουδήσει.

Μαθαίνεις ότι ο μόνος σταυρός που θα κουβαλήσεις είναι αυτός που θα διαλέξεις και ότι οι μάρτυρες καίγονται στην πυρά.

Μετά μαθαίνεις για την αγάπη. Μαθαίνεις να βλέπεις τις σχέσεις σου όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα ήθελες να είναι. Μαθαίνεις ότι μοναχικός δεν σημαίνει μόνος.

Σταματάς να θέλεις να ελέγχεις τους ανθρώπους γύρω σου, τις καταστάσεις και τα αποτελέσματα. Μαθαίνεις να καταλαβαίνεις την διαφορά ανάμεσα στις τύψεις και στην ευθύνη, την σημαντικότητα του να θέτεις όρια και να λες ΟΧΙ.

Επίσης, σταματάς να προσπαθείς συνέχεια να αγνοήσεις τα συναισθήματά σου και τις ανάγκες σου.

Μαθαίνεις ότι το σώμα σου είναι ο ναός σου. Αρχίζεις να ενδιαφέρεσαι για το σώμα σου και να το σέβεσαι. Τρως ισορροπημένα, πίνεις περισσότερο νερό και γυμνάζεσαι.

Μαθαίνεις ότι η κούραση τροφοδοτεί τον φόβο και την ανασφάλεια γι'αυτό βρίσκεις περισσότερο χρόνο για να ξεκουράζεσαι. Και όπως το φαγητό τροφοδοτεί το σώμα, το γέλιο τροφοδοτεί την ψυχή. Γι'αυτό βρίσκεις περισσότερο χρόνο να γελάς και να παίζεις.

Μαθαίνεις ότι τις περισσότερες φορές στην ζωή παίρνεις αυτό που σου αξίζει κι ότι η ζωή είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Μαθαίνεις ότι οτιδήποτε άξιο να επιτευχθεί είναι και άξιο δημιουργίας και ότι το να εύχεσαι κάτι να γίνει είναι διαφορετικό από το να το κάνεις.

Μαθαίνεις ότι για να επιτύχεις αυτό που θες χρειάζεσαι κατεύθυνση, πειθαρχία και επιμονή. Μαθαίνεις ότι κανένας δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του και ότι δεν είναι κακό να ρισκάρεις να ζητήσεις βοήθεια.

Μαθαίνεις ότι το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβάσαι είναι ο φόβος. Μαθαίνεις να μπαίνεις και να περνάς μέσα από τους φόβους σου γιατί ξέρεις ότι ό,τι κι αν συμβεί μπορείς να αντεπεξέλθεις κι ότι αν ενδώσεις στους φόβους σου είναι σαν να παραδίνεις το δικαίωμα να ζήσεις την ζωή σου όπως εσύ θέλεις.

Μαθαίνεις να αγωνίζεσαι για την ζωή σου και να μην ζεις κάτω από ένα σύννεφο επικείμενης καταστροφής.

Μαθαίνεις ότι η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη, δεν παίρνεις πάντα αυτό που νομίζεις ότι αξίζεις, κακά πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους... και μαθαίνεις να μην το παίρνεις προσωπικά.

Μαθαίνεις ότι κανένας δεν σε τιμωρεί και δεν είναι όλα κάποιου άλλου λάθους. Είναι απλά η ζωή που συμβαίνει. Μαθαίνεις να παραδέχεσαι τα λάθη σου και να χτίζεις γέφυρες αντί για τοίχους.

Μαθαίνεις ότι τα αρνητικά συναισθήματα όπως ο θυμός, ο φθόνος και η δυσαρέσκεια πρέπει να κατανοηθούν και να ανακατευθυνθούν αλλιώς θα πνίξουν την ζωή σου και θα δηλητηριάσουν ό,τι σε περιβάλλει.

Μαθαίνεις να είσαι ευγνώμων και να απολαμβάνεις τα απλά πράγματα που συνήθως παίρνουμε ως δεδομένα, πράγματα που εκατομμύρια άνθρωποι στην Γη δεν έχουν όπως ένα γεμάτο με τρόφιμα ψυγείο, καθαρό, τρεχούμενο νερό, ένα μαλακό, ζεστό κρεβάτι και ένα χαλαρωτικό καυτό μπάνιο.

Μετά αρχίζεις να αναλαμβάνεις την ευθύνη του εαυτού σου και υπόσχεσαι στον εαυτό σου να μην τον προδώσεις ποτέ και πότε να μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από αυτό που η καρδιά σου επιθυμεί.

Χαμογελάς, εμπιστεύεσαι και μένεις ανοιχτός σε όλες τις υπέροχες πιθανότητες.

Και τελικά, με πολύ κουράγιο που βγαίνει από την καρδιά σου, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και αρχίζεις να σχεδιάζεις την ζωή που θες να ζήσεις.

πηγή

wildfire

Η ποίηση διολισθαίνει ανάμεσα σε δύο λόγους εξουσίας. Τον ακαδημαίκό που της λέει διακειμένισέ το και τον δημοσιογραφικό που της λέει νερούλιασετο. Και τους τρόπους της σφετερίζεται ο διαφημιστικός λόγος. Τρεις λόγοι εξουσίας γύρω από ένα λόγο που αξιώνει ανταλλαγή της θέλησης για δύναμη στο παρόν με τη δύναμη του χρόνου. Τη διώκουν αυτοί οι λόγοι μα πάντα προηγείται. Διότι είναι ασθένεια κι όχι ίαση. Κι ο ποιητής εξουσιαστικά δέχεται να κάνει το απόρριμα της κοινωνίας, το ξέρει δεν το ξέρει. Γιατί η ποίηση είναι κλίση. Μπορεί και η απόβλεψη, θα γίνω ποιητής, κάτι να κάνει. Αλλά εκεί όπου ο ποιητής της απόβλεψης φτάνει αγκομαχώντας, ο ποιητής της κλίσης ήταν ανέκαθεν. Η παραβολή του υστερικού γέλιου του Μότσαρτ στο Αμαντέους του Φόρμαν, απέναντι στην σφιγμένη στάση του Σαλιέρι, σημαίνει πάντα τη διαφορά απόβλεψης, κλίσης. Η κλίση δεν είναι αξουσία εκ του κόσμου τούτου. Είναι δωρεά. Και εκεί είναι που σκυλιάζουν οι λόγοι της εξουσίας. Δεν μπορούν να εξουσιάσουν τη δωρεά.

αείζωον πυρ

κόσμον τόνδε, τὸν αὐτὸν ἁπάντων, οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ᾽ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστιν καὶ ἔσται πῦρ ἀείζωον, ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα

Αυτόν τον κόσμο δεν τον έπλασε κανένας θεός ή άνθρωπος, παρά υπήρχε πάντα, υπάρχει και θα υπάρχει: μια αιώνια, ζωντανή φωτιά, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο.

Ηράκλειτος

WIND BENEATH MY WINGS (Lyrics) - BETTE MIDLER

Sting's 'Fragile': Quatuor Ebène & Stacey Kent on 'Brazil'

comme une âme en peine

Υβ Μπονφουά στην καλύτερη μετάφραση, του Μηνά Δημάκη

Έτσι στα ερείπια ενός απέραντου ουρανού
θα βαδίσουμε,
Η τοποθεσία εκεί πέρα θα συμπληρωθεί
Σαν πεπρωμένο στο ζωντανό φως.
Η χώρα η πιο όμορφη που αναζητήσαμε
καιρούς
Εμπρός μας θ' απλωθεί γη από σαλαμάντρες
Κοίτα, θα πεις, την πέτρα τούτη:
Προσκομίζει την παρουσία του θανάτου.
Λάμπα μυστική καίει τις πράξεις μας,
Έτσι βαδίζουμε φωτισμένοι.

******

Έτσι να μείνουμε άγρυπνοι στην κορυφή
της νύχτας του όντος. Μια βάτος υπέκυψε.
Ρήγμα μυστικό, με ποιά αιμάτινα φτερά στα
ερέβη μας κυκλοφορούσες;
Ποιό δωμάτιο προσπέλαζες, με τον τρόμο
της αυγής να μεγαλώνει στα τζάμια;

*******

ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ
Όλη νύχτα το κτήνος σάλευε στην αίθουσα,
Τι είν' αυτός ο δρόμος που δε λέει να τε
λειώσει,
Όλη νύχτα η βάρκα γύρευε την ακτή,
Τι ειν' αυτοί οι απόντες που θέλουν να ξα-
νά 'ρθουν,
Όλη νύχτα το ξίφος γνώρισε την πληγή,
Τι ειν' αυτή η ταραχή που τίποτα δεν μπο-
ρεί να καρπωθεί,
Όλη νύχτα το κτήνος βογγούσε στην αίθουσα
Αιμόφυρτο, αρνούμενο το φως των αιθουσών,
Τι είν' αυτός ο θάνατος που τίποτα δε θα γιατρέψει;

To bless means to help. Heaven helps the man who is devoted; men help the
man who is true. He who walks in truth and is devoted in his thinking, and
furthermore reveres the worthy, is blessed by heaven. He has good fortune,
and there is nothing that would not further.

Εμείς οι άνθρωποι - Jorge Debravo

Χόρχε Ντεμπράβο, Κόστα Ρίκα 1938- 1967
29 χρονών και τα πρόλαβε όλα

---

Έρχομαι να σε ψάξω, αδελφέ, γιατί φέρνω το ποίημα
που είναι σαν να φέρνω τον κόσμο στους ώμους

Είμαι σαν ένας σκύλος που σκούζει μονάχος, γαβγίζει
στα θηρία του μίσους και της αγωνίας
κάνει να περιστρέφεται η ζωή στη μέση της νύχτας

Φέρνω όνειρα, θλίψεις, χαρές, ηρεμίες
δημοκρατίες σπασμένες σαν κανάτια
θρησκείες μουχλιασμένες ως την ψυχή
εξεγέρσεις εν σπέρματι βγάζοντας γλώσσες από καπνό
δέντρα που δεν έχουν
αρκετό ρετσίνι αγάπης

Είμαστε χωρίς αγάπη, αδελφέ μου
κι αυτό είναι σαν να είμαστε στης γης τη μέση τυφλοί.

Μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης

petals - Amy Lowell

Life is a stream
On which we strew
Petal by petal the flower of our heart;
The end lost in dream,
They float past our view,
We only watch their glad, early start.
Freighted with hope,
Crimsoned with joy,
We scatter the leaves of our opening rose;
Their widening scope,
Their distant employ,
We never shall know. And the stream as it flows
Sweeps them away,
Each one is gone
Ever beyond into infinite ways.
We alone stay
While years hurry on,
The flower fared forth, though its fragrance still stays.

Snowflakes